His Human side

Chapter 2.

Ik had een steunverband aan mijn voet en moest veel rusten. Daarom had ik bij mij thuis afgesproken met Shany en Lucas.

**De bel**

Ik nam mijn krukken en ging de trap af. Ik was een keer bijna gevallen dus gleed ik af de trap op mijn kont.

'Ik ben er zeker van dat als dat verband uit is mijn kont in het gips mag',mompelde ik in mezelf.

Ik deed de deur open. 'Hey!' Het was Shany. Natuurlijk. Ze kwam nooit meer dan 2 minuten  te laat, en als dat wel zo was da zei ze de  hele tijd 'Sorry' dus, ze kon maar beter op tijd komen. 

Gelukkig vind ze het niet erg als iemand anders te laat is. 'Hoi',zei ze echt super opgewekt. En dat is vrij raar als je bedenkt dat ze altijd super algemeen nederlands spreekt.

'Wat zit je zo te grijzen?', vroeg ik met een nieuwsgierige blik in mijn ogen. 'Ik heb net een jongen ontmoet.'zuchtte ze, terwijl ze weg begon te dromen.

'Echt!?'  riep ik, ik was zo blij voor haar dat het voelde alsof ik die jongen zelf had leren kennen.

We wachtten tot Lucas kwam. Hij had gebeld en zei dat hij onderweg was. Hij had ook gezegd dat hij nog iemand zou meenemen:

"een vriend"

had hij gezegd. Als dat natuurlijk mogelijk was. Ondertussen hadden Shany en ik het gezellig gemaakt. We hadden matrassen in de living gelegd en hadden ze met dekens en kussens en knuffel versierd. Nu ja, ik keek vooral hoe Shany de living versierde aangezien ik nog steeds niet op mijn voet kon staan.

'Je zou later architect moeten worden.'lachte ik.  Het was echt grappig om haar zo geconcentreerd iets te zien doen. Zeker als je wist dat ze echt een spast is. Maarja, onze lieveling quote is dan ook:

Hoe spastischer, hoe fantastischer!

Deze quote hebben  we ooit eens op een slaapfeestje uitgevonden.

'Zal ik Lucas nog eens bellen?' Vroeg ik.

'Misschien wel, hij blijft wel lang weg', ze had een bezorgde blik in haar ogen. Natuurlijk, dat kwam omdat ze hem echt zag als een broer.

**tuut, tuut** mijn gsm ging over.  ' Neem op Lucas alsjeblieft', fluisterde ik om mijn bezorgdheid niet aan Shany te laten merken.

'Hey, Emily',zei hij,'alles in orde?' Hoe kon hij zo rustig blijven?

'Eigenlijk niet, nee!'Ik was echt pist nu,'Waar blijf je? Shany is dood ongerust!'riep ik.

'Het spijt me, maar ik wacht op mijn vriend. Hij is zijn auto gaan halen, want we hebben de bus gemist. Anders zouden we pas over twee uur bij jullie zijn. Sorry ik wist niet dat het  zo lang zou duren.' Legde hij uit.

'Oké, ik begrijp het, maar de volgende keer dat het gebeurt mag je me wel bellen hoor. We dachten dat er iets ergs was gebeurd.'

'Sorry,' klonk het aan de andere kant van de lijn,'ik zie hem nu aanrijden dus we zijner binnen tien minuutjes,' vertelde hij.

'Goed', antwoordde ik,en ik drukte af voor hij nog iets kon zeggen.

***

Ik zag Lucas al staand in de auto aanrijden. De muziek van de auto was zeker te horen tot in China en door de flesjes bier kon je zeker zien vanwaar ze gekomen waren. Lucas sprong uit de auto en kwam naar de voordeur gelopen, die ik alvast had opengetrokken.

'Hey',begroette hij me,'sorry dat we zo laat zijn.

Maar de rest van wat hij zei kon ik ik niet meer horen. Want al mijn aandacht werd getrokken naar de persoon die uit de auto stapte...

Hoi lezer (es)

Spannend,vind je niet? Wie denken jullie dat er uit de auto is gestapt? Zet het in de comments! En ik zeg jullie alvast een happy Valentijnsdag!!!❤😙😍

Ik ga maar na Valentijn mijn volgende hoofdstukken publiceren om het nog wat spannender te maken. En ook omdat een vriendin van mij op 14 februari jarig is!!!🎉🎊

XOXO SiAndMendes 🌌