His Human side

Chapter 10.

Ik werd wakker door twee zwarte schimmen die door de kamer dansten.

Het waren geen mensen.

Ik ging rechtop zitten. Een van de schimmen sprong voor me. Ik onderdrukte een gil. Maar een kleine kreun verliet toch mijn mond.

Het was een wolf. 'Lucas?', vroeg ik voorzichtig. Ik zag de wolf nee schudden met zijn hoofd.'Christian?', de wolf boog zijn hoofd. Daarna maakte hij een buiging met zijn hele lijf.

Het zag er sierlijk uit.

'Is het gelukt?', ik sprong overeind. -
'Ja', hoorde ik. Ik slaakte een zucht van opluchting.

'Lucas, ben je daar ook?', zei ik voorzichtig tegen het duister. Ik hoorde een lage brom. 'Kom hier alsjeblieft', zei ik,' ik heb je nodig.',

Achter me hoorde ik een plank van de vloer kraken. Ik draaide me om.

'Je bent er.', ik kroop dichter bij hem.
Hij trok zich terug in de diepe schaduwen van dit donkere huis.

'Het is oké', vertelde ik hem,' ik weet wie je bent.', ik strekte mijn arm uit. Probeerde een teken te voelen of hij hier nog steeds was.

'Lucas, laat me niet alleen.', ik snikte hevig. Hij had me achtergelaten. 'Lucas!', riep ik opnieuw.

Maar de stilte die volgde vertelde me dat het voorgoed gedaan was.
***

De dagen daarna waren een hel. Het bestond uit opstaan, aankleden, naar school gaan, thuiskomen, huistaken maken en slapen.

Ik ging bijna nooit meer uit met mijn oude vrienden. Ik had ook geen nieuwe vrienden. Gewoon, geen vrienden zelfs.

Het leven ging voorbij in een waas. Alsof ik hier op aarde ronddwaalde als een geest. Dagen gingen voorbij.

Ik werd gedwongen om op weg te gaan. Dus ik had besloten een wandeling te maken. Naar de brug.
***

Ik zag de grote zilveren constructie als een groot beest voor me. Nog enkele meters. En ik was weg. Ik schuifelen met mijn voeten tot ik in het midden van de brug was.

Ik nam de reling vast. Het voelde koud. Ik bekeek de brug nog eens goed.

Het was een grote zilveren, platte brug. Er waren overal versieringen. Hij leek oud. Op sommige plaatsen kon je kleine plekjes roest ontdekken.

De balustrade was een dikke ijzeren, en holle ruimte. Als je erop zo slaan zouden de klanken tot ver weg te horen zijn.

Ik drukte me op. Ik ging op de dikke leuning staan. Ik ging stapje voor stapje dichter naar de rand toe.

Ik keek nog een laatste keer naar beneden. Het was een diepe sprong. Daarna zou ik in het water belanden.

Ik hoopte dat ik al bewusteloos zou zijn door de klap, voor ik verdronk in het glanzende water.

Ik zag een groepje tieners langs de rand zitten. Een auto passeerde over de brug. Ik sloot mijn ogen.

Ik ging het doen. 'Vaarwel', zei ik. Nog een stap dichterbij. En daarna hoefde ik nooit meer pijn te lijden.

Is dit niet te gemakkelijk? Is het niet veel beter om gewoon met de pijn te blijven leven, om het te verwerken?

Vroeg ik mezelf af. 'Nee', antwoordde ik.

En toen ging mijn mobieltje af. Ik twijfelde nog even of ik ging opnemen. 'Ga gewoon door.', zei het duiveltje op mijn linkerschouder.

'Kijk tenminste wie je belt.', zei een ander stemmetje in mijn hoofd.

Voor ik het wist had ik al een paar stappen naar achter gezet. Me op mijn knieën laten vallen, en dankbaar mijn mobiel it mijn tas gegrist.

'Hallo?'

'Emily!? Ben jij het? Ik ben zo blij dat je niet hebt afgedrukt!'

Ik hoorde een opgeluchte zucht aan de andere kant.

'Waarom ben je zo blij Christian?'

'Ik dacht dat ik te laat was. Dat je al had gesprongen.'

'Dat maakt je niets uit Christian. Jij maakt echt niet uit wat ik doe.'

'Dat maakt me wel uit.'

'En waarom dan? Jij kan je beste vriend tenminste nog steeds zien. Ik niet!'

'Ik wil je helpen. Laat me een weerwolf van je maken.'

'Waarom zou je dat willen doen? Zodat je eindelijk van je schuldgevoelens af geraakt!?'

'Nee, helemaal niet Emily. Ik hou van je.'

...

Haai readertje xxx

Ik had even niet meer zo veel inspiratie. Maar die is nu weer helemaal terug! Het zijn binnenkort examens dus zal ik waarschijnlijk een tijdje helemaal niet uploaden. Maar daarna vliegen we er weer in! PATAT!

XOXO SiAndMendes 💗