His Human side

Chapter 11.

'Wat!?'

'Ik hou van je Emily. Al sinds ik met Lucas bij jou thuis ben blijven slapen.'

'Hoe kun je dat zeggen! Je hebt mijn leven kapot gemaakt!'

'Weet je dat zeker?'

Hoe wist je eigenlijk waar ik was en wat ik aan het doen ben?'

'Ik zei toch al dat ik van je hield?'

'Stalk je mij ofzo?'

'Nee, ik ben verbonden met je gedachten. Ik weet dat jij ook van mij houdt.'

Ik was stil. Christian slaakte een zucht.

'Het is een weerwolven ding'

'Vaarwel Chris. Het is te laat. Ik heb mijn keuze al gemaakt.'

Ik legde mijn mobieltje af. Ik herhaalde mijn vorige stappen. Deze keer, werd ik niet gestoord.

Ik voelde de lucht onder mijn voeten wegzakken.

'Vaarwel!', riep ik,'Vaarwel wereld!'
Het voelde zo goed. Ik dacht dat het nooit zou stoppen.

Ik sloot mijn ogen. Het voelde alsof ik vloog. En toen viel ik in het water.

De klap was zo hard dat de lucht uit mijn longen werd gezogen. Het zalige gevoel van daarnet veranderde in een brandend gevoel in mijn longen.

Ik wou naar de oppervlakte zwemmen. Maar dan zou ik mezelf voor de zoveelste keer zwak opstellen.

Net zoals ik was bij Lucas. Zwak. Ik kon er niets aan doen. Maar als dit leven voorbij zal zijn, dan zal ik nooit meer zwak hoeven te zijn.

Mijn zicht werd steeds troebeler terwijl ik mezelf naar de bodem van het meer liet zakken. Het werd zwart voor mijn ogen.

'Ik heb mijn voet omgeslagen en kan er niet op stappen.', antwoordde ik.

'Papa!',riep ik terwijl ik van de laatste drie treden van de trap direct in zijn armen sprong,'je bent terug!!!'

'Natuurlijk vind ik je leuk.', mijn hart ging helemaal door het dolle heen in mijn borstkas.

Christian was weg. Maar in zijn plaats was er een grote donkerbruine, bijna zwarte, wolf gekomen.

...en vreemd genoeg had Lucas geen verbaasde blik.

Door jou vergat ik zo vaak hoe hard ik het leven als mens vond.'

'Nee, helemaal niet Emily. Ik hou van je.'

'Em blijf bij me. Wordt alsjeblieft wakker. Ik kan niet zonder je.', water kwam uit mijn longen. Ik hoestte.

Het was allemaal een grote waas voor mijn ogen. 'Lucas?', vroeg ik,'ben jij dat?'

'Ja, ik ben het Em. Christian heeft me gevraagd om je te komen redden. Waarom zou je zelfmoord willen plegen?', hij was helemaal in paniek.

'Waarom zou ik geen zelfmoord plegen?', antwoordde ik hem.

'Omdat je jezelf niet kan vernietigen! Wat dacht je zelfs? Dat ik me er niet schuldig om zou voelen? Ik weet dat je vanwege mij dood wou! Maar weet dat ik er nooit mee zou kunnen leven als je jezelf iets zou aandoen!'

Hij huilde en ging heftig met zijn hand door zijn haar.

'Het spijt me.', ik sloeg mijn ogen neer uit schaamte.

'Nee, het spijt mij', zei hij,' ik ben degene die niet terug kan komen...laat me een weerwolf van je maken.', was dit een grap?

Hij is al de tweede die me in een monster wil veranderen.

Een monster, waardoor ik nooit meer een normaal leven zal leiden, nooit meer bij mijn ouders zal kunnen zijn en nooit meer mijn vrienden zal kunnen zien.

'Nee, dat wil ik niet.', ik hoor een mens te zijn.

'Emily, je begrijpt het niet. Christian is verliefd op je.'

'Wat veranderd dat er dan aan dat ik een mens ben!'

'Weerwolven kunnen alleen verliefd worden op weerwolven. Emily, begrijp je dat?'

Hey! Lang geleden dat ik geüpdatet heb echt sorry daarvoor! Haat me alsjeblieft niet! Ik hou nog steeds van de mensen die lezen voten en comments❤

Binnenkort examens! Allemaal veel succes!
XOXO SiAndMendes

'