His Human side

Chapter 13.

'Hey Em, ben je oké? Het spijt me dat ik op je rug stond. Ik heb Lucas verslagen. Hij zal nooit meer terugkomen.', ik hoorde Christian in mijn oor fluisteren.

Het voelde zo goed om weer bij hem te kunnen zijn. Alsof ik eindelijk weer durfde ademhalen.

Maar langs de andere kant voelde ik een druk op mijn borst. Een druk die alleen kan weggenomen worden door Christian te verlaten. Anders zal ik me nooit meer veilig voelen.

'Bedankt Christian', Zei ik.

'Is er iets dat ik voor je kan doen?', hij had een hoopvolle blik in zijn ogen.
De blik die een jongen heeft als hij je in een café aanspreekt.

'Nee, het gaat wel. Ik wil gewoon naar huis.' Ik stond recht. Ik voelde me nog steeds duizelig van het zuurstoftekort.
En van Christians ogen.

Toen Chris me thuis afzette, ging het al heel wat beter. Ik was niet meer duizelig en ontweek elke blik van hem.

'Dus,' zei hij terwijl hij de 's' lang uitrekte,'tot ziens?'

'Ja', antwoordde ik,'vaarwel Christian.'

Ik stapte uit de auto. En Christian reed weg. Helemaal alleen stond ik op de oprit. En het enige wat ik deed, was huilen.

***

Na 2 dagen te hebben gehuild, besloot ik hem achter me te laten. Ik had hem gekwetst, en niemand wil iemand terug wanneer hij gekwetst is.

Ik moest sterk zijn vanaf nu. Mijn oude leventje in, de schaduwen van anderen terug oppakken. Het had toch geen zin meer om aan hem te denken. Hij zou nooit meer terugkomen.

En ik zou hem nooit genoeg kunnen bedanken om mij tegen te houden op die brug. Maar juist daarom zou ik hem nooit kunnen vergeven.

Ergens diep in mijn achterhoofd bleef een klein, piepend stemmetje die ene zin herhalen: je bent een weerwolf.

Ik besloot dat ik het gewoon zou negeren. Want het leven als mens beviel me wel. En daar hoorden geen weerwolven meer bij.
***

Hey Shany, ik vroeg me af of we eens zouden kunnen afspreken. Het is al zo lang geleden.

Natuurlijk zou ik heel graag met je afspreken. Wanneer had je in je gedachten?

Zo snel mogelijk want ik heb je echt gemist. En op dit moment heb ik je nodig.

Wat dacht je van overmorgen.

Kun je niet vroeger?

Je weet dat ik voor jou alles doe hè?

Ja dat weet ik.

Het spijt me maar ik kan echt niet vroeger.

Oké dan.

Ik leg het je later nog wel eens uit.

En toen legde ze af. Terwijl ik wachtte op die ene dag, zat ik alweer in mijn normale routine.
***

Eindelijk was het zover. Shany kon eindelijk afspreken. Ik vroeg me echt af wat ze me moest vertellen. Ik ijsbeerde wat door de hal, wachtend tot ze uiteindelijk zou komen.

We hadden afgesproken om 13u. En het was kwart voor een.

'Je weet toch dat ze steeds stipt op tijd komt', zei mijn moeder.

'Ja dat weet ik', antwoordde ik. Sinds het uit was met Christian ging alles tussen haar en mij een beetje stroef. Ze weet nog steeds niet waarom het uit is. Ze wil me helpen, en dat weet ik. Maar ik kan het haar gewoon niet vertellen. Nog niet.

'Zet je nou toch nog wat neer. Ze zal heus wel komen', ze deed echt haar best om onze band weer sterker te krijgen. Wat heb ik toch een geweldige moeder. Ik besloot om nog even bij haar aan tafel te gaan zitten en een kom overheerlijke, dampende kippensoep te eten. Ik veegde net mijn mond af aan mijn serviette toen er aan de deur werd gebeld.

Ik ging opendoen.

'Shany!', riep ik terwijl ik haar omhelsde. Ze knuffelde me terug.

'Waar heb jij gezeten? Het leek wel of je van de aarde was verdwenen', grapte ze. En Ik, ik lachte weer voor het eerst in lange tijd.

En daarom is zij mijn beste vriendin.

Hey hey, hier ben ik weer! Het is echt lang geleden dat ik iets aan dot boek gedaan heb😱 ik hoop toch dat jullie dit deel leuk vonden. Echt sorry dat ik jullie in de steek heb gelaten❤ inspiratie was op maar is nu weer helemaal terug! Nog veel leesplezier❤