Το δείπνο δεν εξελισσόταν και τόσο καλά. Ο Άλεξ είχε καταλάβει απ'την πρώτη στιγμή, ότι ο πατέρας της Νάταλυ δεν τον είχε πάρει με καλό μάτι. Κανένα πρόβλημα - αυτό περίμενε άλλωστε.
- Ώστε δημοσιογράφος ε;
- Ναι.
- Και που δουλεύεις;
- Στην Ουάσινγκτον Ποστ.
- Χμμ... καλή, δεν μπορώ να πω. Και πόσα βγάζεις αν επιτρέπεται;
- Μπαμπά!!!
- Δεν καταλαβαίνω το ύφος σου Νάταλυ... και η μητέρα σου το ίδιο θα ρώταγε...
Η μητέρα της...
Ένα κύμα νοσταλγίας κατέκλυσε την Νάταλυ. Δυστηχώς, η μητέρα της είχε πεθάνει τρία χρόνια πριν σε τροχαίο.
Θυμόταν ακόμα τη γλυκιά έκφραση του προσώπου της, το χαμόγελο της...
-Σε παρακαλώ, μην αναφέρεις τη μητέρα.
-Συγγνώμη παιδί μου. Ξέρεις ότι κι εμένα μου λείπει...
