Ο Άλεξ πάρκαρε το αυτοκίνητο και προχώρησε προς την εξώπορτα. Είχε κανονίσει μία συνάντηση με τη γυναίκα του εκλιπόντος, προκειμένου να συλλέξει περισσότερες πληροφορίες για την έρευνα του.
Του άνοιξε η ίδια. Μία ψηλή, μελαχρινή γυναίκα, γύρω στα πενήντα – σαράντα οκτώ όπως του είπε αργότερα – που τα σχιστά της μάτια και η προφορά της πρόδιδαν την ασιατική καταγωγή της.
Το σπίτι ήταν δυόροφο, ευρύχωρο, με πολλές φωτογραφίες και αναμνηστικά στους τοίχους. Τυπικό σπίτι οικογένειας στα προάστια. Μιας οικογένειας όμως που ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει όπως πριν...
Την συζήτηση ξεκίνησε ο Άλεξ:
- Θυμάστενα σας έχει αναφέρει ο σύζυγος σας πιθανά προβλήματα που αντιμετώπιζε τον τελευταίο καιρό;
- Δεν μμου είχε πει κάτι.
- Αυτοί που τον δολοφόνησαν θα είχαν κάποιο λόγο.
- Τι να σας πω, δεν ξέρω. Συμπεριφερόταν λίγο παράξενα τον τελευταίο καιρό αλλά όποτε τον ρωτούσας, μου έλεγε ότι δεν συμβαίνει τίποτα.
- Όταν λέτε "παράξενα", τι εννοείτε;
Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο. Η Μάργκαρετ – έτσι τη λέγανε- πήγε να το σηκώσει.
- Η Μάργκαρετ Γουόλχολ;
- Η ίδια.
- Ο άντρας σου μας χρωστούσε κάποια χρήματα – είναι τριάντα χιλιάρικα. Θα μας τα φέρεις μέσα σε ένα μήνα αλλιώς θα κλάψεις και τα παιδιά σου...
Η γραμμή έπεσε.
Η Μάργκαρετ έτρεμε ολόκληρη. Δεν μπορούσε να συνηδητοποιήσει αυτό που μόλις είχε ακούσει.
- Τι πάθατε, είστε καλά;
Γύρισε σπασμωδικά προς ο μέρος του και του είπε :
- Κύριε Άλεξ, μόλις λύσατε το μυστήριό σας.
Έπειτα λιποθύμησε.
