Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Doktor, kaydettiği videodan sonra son mektubunu yazıyordu. Sonlara doğru etraf karardı. Zamanın çoktan gelmiş ve geçiyor olduğunun farkında, olacak olanlara hazırdı. Terlemiş avuçlarını pantolonuna silerken yavaşça ayağa kalktı.
"Lütfen." Dedi lambanın hemen altına gizlenmiş adama seslenirken. Vücuduyla birlikte sesi de titremişti korkudan. "Beni bağışla."
Doktorun gözleri korkuyla etrafını tararken ay ışığının vurduğu noktaya ağır ama sert adımlarla ilerledi, adam. Her adımında siyah, zincirli botları sarsılarak ses çıkartıyordu. Bu sesi seviyordu. Belki de sırf bu sesi duymak için böylesine sert basıyordu zemine. Bu anın gelmesi için günleri nasıl da sabırsızlıkla saydığını bilemezdi kimse.
Doktor, telaşla eline aldığı kağıt inceliğindeki keskin, küçük bıçağı karşısına fırlattığında, adamın maskesinin tam ortasına saplanmıştı. Adam, derin bir nefes alıp 'İnsanlar..' dedi kendi kendine 'Umut etmekten vazgeçmiyorlar...' ve hiç zorluk çekmeden bıçağı çıkartıp yere attı.
Bekçiye yakışacak, şeytani bir gülüşle karşıladı adam, doktoru. Fakat yüzüne yerleştirdiği maske, gözlerindeki nefret haricinde her şeyi saklıyordu.
"Acı." Üç harf ve tek kelimeden oluşan bu söz, doktoru içten bir şekilde kasıp kavururken diz çöktürdü. Oysaki adamın içindeki yangın hiçbir şeye eş değer değildi. Siyah botlar doktorun önünde durduğunda, gözlerini kaldırıp adama baktı.
"Doktor, doktor, doktor.." Başını tehlikeyi belli edercesine iki yana salladı. Ordunun kullandığı son teknoloji silahı elinde sallarken doktora doğru hafifçe eğildi. Her bir santimde kalbi korkudan daha hızlı atıyordu doktorun. Adam belli bir mesafede durduğunda, elindeki silahı havaya kaldırıp doktorun iki kaşının arasına yasladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
