Karanlıktaki Çocuk #Wattys2017

K.Ç Bölüm 8

Meraba ben geldim . Birazcık uzun bir aradan sonra yb geldi. Özür dilerim hepinizdem. Sizi seviyorum.Ve başka bir kitap yazıyorum onuda yayınladığımda okuyabilirsiniz. Bu kitapdan bir tık farklı olucak diye düşünüyorum.

-------------------------------------

Yaklaşık 15 dakikadır . Evin önünde bekliyorduk. Artık bu duruma bir son verilmesi kanaatına vardığım için Ateş'i dürttüm ve

"Evi sadece dışarıdan bakmak için mi buldun Ateş hadi içeri girelim"dedim.

"Tamam be "dedi ve anahtarı bana uzatmadan kapıyı açtı. İçeri girmemle ağzımın açılması bir oldu. Siyah ve kırmızı renkler soft ve şeritler halinde duvarlardan aşağı iniyordu ama fon olarak mavi tercih edilmişti. Yaa ama mıncırırım ben bu çocuğu. Ne diyorum ben ya.  Nalum dönemdesin Gece kendine hakim ol annem .Kafamı salladım ve Ateş'e dönerek

"Çok sağol Ateş çok zevklisin . Çok beğendim gerçekten. "Dedim.

"Bu kadar mı Gece . Bari gelde kafa tokuşturalım "dedi. Sırıtışıma engel olamazken

"Olur , sen iste yeter ki be Emmioğlu"deyip kafalarımızı bağcılar kekoları gibi tokuşturduk. Ateş bana "ben lezbiyenim"demişim gibi bakınca "tamam ama bir pislik yaparsan benle "yansın geceleri "dinleyip semt oturuşu yapmak zorundasın , tamam mı Ateşçik"

"Ağır olmadı mı bu benim gibi zengin ve kibar bir çocuğa " deyince elimde olmamaksızın aşırı saçma bir espri yaptım

"Sen kibarsan ben Adriana lima" bana tekrar mal gibi bakınca ona bakmayarak yukarı çıktım.

Odam siyah ve mavi renkleriyle bezenmişti. Hayalimdeki oda ile uyuyordu. Yatağa uzandım ve Ateş'in telefonu çaldı.Arayan kişiye sinirlenmiş olcak ki kızgın yüzle telefonu inceledi ve aşağı indi.

Geçen bir 15 dakikadan sonra artık aşağı inmeye karar verdim. Merdivene attığım her adım içimi ürpertirken, koltuğun önüne çökmüş titreyen bir Ateş görmemle yıkılmıştım. Yanına gittim ve kekelememeye çalışarak "ateş nne oldu söylesene "dedim.Bana sarıldı ve konuşmaya başladı. "Gece ben yarın saat sekizi beş geçe bu evde olmazsam bilki kalbimi buraya gömmüşüm ve sonsuz olmuşumdur tamam mı? Ama eğer gelirsem , yatağımın altındaki valizin içinde silah var elin hep o silahta olsun tamam mı? Ben özür dilerim. Bir siyaha bulaştım ve senide beraberimde götürüyorum. Bak Gece hiç ağlamıyacaks..." onun bu kadar çok konuşacağına alışmadık olucam ki lafını kestim " Hayır Ateş Hayır ! Sen benim gözyaşımı silen ellere sahipsin! Sen gidersen o gözyaşı hiç dinmez ! Nne ollduğunu annlatsana! Lütfen anlat Ateş . Bak o iz hala geçmedi "dedim elimdeki kesik izini göstererek. "Bak Ateş bak yarın sekizi beş geçe bu evde olmazsan bileklerimi keserim. Yaparım bunu ! Kendimi seninle beraber gömmemi istemiyorsan, yaşanmamışlıklarla dolu bu hayatımda bir yaşanmışlık olucaksan bu kadar erken gidemezsin Ateş!!!" diyerek gözyaşlarımı serbest bıraktım.
Hiç birşey demedi ve gözyaşlarımı belkide son defa sildi....

🚻❄

Aynı yerde oturuyorduk ve Ateş'in konuşmaması sürüyordu. Her zaman kendince bir yaşamı olmuştu belkide ama o sanki şuan yaşamıyor gibiydi. Kahverengi olan gözleri kızarıktı ama bildiğim kadarıyla ağlamamıştı.   İçindeki sağanak yağıştan birtek o haberdar değildi. Belki dediğim olmuştu, ikimizde yarımdık . Ve o benim sol yanımdı...

Ateş'i izlemek hiç bu kadar can yakıcı olmamıştı. Şuan kestiğim bileklerim zonklarken gözlerimde kapanıyordu. Bir süre sonra etraf karardı. Ve karanlıktaki çocuk ile rüyalarda buluşmayı diledim. Son defa....

🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙

Rüyalarımda olan aydınlığın yerini karalar bağlamıştı. Her zaman beyaz olan düz elbisemin yerini siyah almıştı. Ve bu sefer gündüz değilde geceydi heryer. Simsiyahtı gökyüzü. Açan güneş yerini sağanağa bırakmıştı. Ama tek sorun o yağmur damlalarının birtek bize rastlamasıydı. O küçük damlanın kuru ruhumuzu ıslatmasıydı; tıpkı gözyaşlarımız gibi. Bana doğru gelen çocuk kendini aydınlıktan karanlığa bırakmıştı. Adı oydu onun karanlıktaki çocuk.            

" Ahh gökyüzü sendemi hemen karanlığa döndün. Ne zaman aydınlığa kulaç atıcam ben . Bak yağmur damlaları karanlıktaki çocuğu ıslattı bile. O ıslanmasın ben boğuluyorum."

Ona doğru gittiğim her adımda bana gülerek karşılık veren sol yanım. Belkide şuan senin sol yanın atmıyor ama ...
olsun o kalp atışına dokunmakta güzeldi. Nerdesin Ateş.

Ona doğru giderken biraz daha hızlandım ama bir hologram gibi yerdeğiştiriyordu. En sonunda elbiseme takıldım ve yere düştüm. Yer denizdi o da gökyüzüm. Uçarak gitti karanlıktaki çocuk.

💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧

Gözlerimi açtığımda yanaklarımın ıslandığını hissetmem zor olmamıştı çünkü vücudumuda sırılsıklam hissediyordum. İçimi kaplayan yağmur hala yağıyordu. Aşırı terlemiştim. Saate baktığımda ikiyi gösterdiğini gördüm. Ah hadi ama şimdi ben 6 saat 5 dakika nasıl bekliycem Ateş?. Yataktan kalktım ve kendimi avutmaya çalıştım "sakin ol Gece o gelicek kolay kolay bırakamaz seni o seni 12 yıldır izliyor . Bıraksaydı zaten hemen bırakırdı. Bu kadar acımasız olamaz.".  Duşa girdim ve hemen işimi halledip çıktım banyodan. Tek başıma çok durmak istemiyordum. Yalnızlık iyi gelmiyordu. En son yalnız kaldığımda bileklerimi kesmiştim. Belkide yine kesicektim...

Duştan çıktığımda saat 3.30 'du . Bana çabuk gelen bir buçuk saat. Yemek yerken ise yelkovan ve akrebi biri kovalıyor gibi yine hızlı geçmişti zaman. Saat 4.30 olmuştu bile. Belkide şuan hızlı geçen saatler o dakika durucaktı. Ateşin odasına çıkıp yatağının altında olan valizden silahı aldım. İçinde mermi varmıydı bilmiyordum. Bana yazılan küçük kağıtta kim gelirse kafasına sık yazıyordu. Ateş o kadar emindi ki kendinden sadece gözleri duygusaldı onun . Hemen kızarırdı ama akmazdı o gözyaşı . İstisnalar var ama.

Boş geçen o 3.30 saaten sonra saat sekize gelirken elime aldım silahı. Kapının oraya doğru yöneldim. Kapının gıcırtısını duymamla aklımdaki ses daha çok yankılanmaya başladı.

"Karanlıktaki çocuk gelmezse Gece olurmuydu?Gece giderse karanlık olur muydu? "

"Beni kurtaran , seven, üzen çocuk. Gözyaşlarımı yine şaha kaldırdın. Yine gelde hasta olduğunda çorba yapıyım"

Ekşınlı bökümler başladı . Ne zaman biter bilmiyirum.

Sınır 7 vote 5 yorum.
Görüşmek üzere. Artık ne zaman yeni bölüm yazarsam o yazan atıyorum. ÜZGÜNÜM!😭😭😭