My Life Is A Movie (MG & JB)

3

POV Pip

Ik word wakker, mijn telefoon gaat. Ik kijk geïrriteerd wie durft om mij midden in de nacht te bellen. Evan? Waarom belt hij nou om 12 uur 's nachts?

Evan: Happy B-day to Pip, Happy B-day to Pip. Hiep hiep Hoera.
Pip: Thnx.
Evan: Alles voor de verjaardag van mijn bestie
Pip: Je bestie, als ik weg ben uit het gesticht ben ik in 1 keer je bestie?
Evan: Ja, en alleen besties bel ik midden in de nacht op als ze jarig zijn.
Pip: En nog even over dat midden in de nacht.
Evan: Doe maar niet.
Ik hoor hem wel maar praat gewoon door.
Pip: Moest dat? Je weet toch dat ik 's nachts gewoon wil slapen?
Evan: Sorry, ik zal het niet meer doen
Pip: Haha, grapje! Ik vind het superleuk. Waarschijnlijk ben je 1 van de 2 die aan mijn verjaardag denkt.
Evan: Als ik uit dit gesticht weg mag kom ik je opzoeken en krijg je je cadeau.
Pip: Beter!
Evan: Ik moet hangen anders ben ik m'n tel een week kwijt. Er komt een leider de trap oplopen.
Ik grinnik. Evan ook met zijn acties. In dit soort kleine dingen die niet mogen is hij een echte badass.
Pip: bieje bieje

Toch is hij eigenlijk vet leuk. Hij doet moeite om mij om 12 uur 's nachts te bellen als ik jarig ben.

Ik ga maar weer slapen. Ik kan niet nu wakker blijven, dan overleef ik mijn eigen single en lonely verjaardag tenminste.

Er springt iemand op mijn bed. 'Ga weg! Ik wil slapen!' Ik geef geïrriteerd een trap met mijn been. 'HAPPY BIRTHDAY PIPPIE!' Okay, het is Luca dus en mijn verjaardag! Omdat ik nu toch wakker ben begin ik keihard te zingen: 'HAPPY BIRTHDAY TO MEE, HAPPY BIRTHDAY TO ME.' Luca ligt op de grond van het lachen, en ik ga gewoon door. 'HAPPY BIRTHDAY, DEAR PIPPIE, HAPPY BIRTHDAY TO ME.' Ik kom ook niet meer bij. Luca lacht vrij -heel erg- aanstekelijk.

'Kom je zo eten? Ik heb ontbijt voor je gemaakt.' Mijn ogen beginnen te glimmen. 'Nog nooit heeft iemand ontbijt gemaakt voor mij. Omdat ze het gewoon niet deden of niet konden.' Er springen tranen in mijn ogen.

'Niet huilen Pippie, het is je verjaardag.' Ik glimlach. 'Maar zoiets liefs heeft big nooit iemand gedaan.' 'En Evan dan?' 'Die kon niet, zoveel kun je niet doen in een gesticht.' Evan moet weer lachen. 'Ben ik grappig ofzo?' 'Nogal.' 'O, dat verklaart waarom Evan zo vaak moest lachen.' Nu houdt Luca hem helemaal niet meer. 'Kom maar *lach* naar *lach* beneden mijn *lach* ouders zijn toch niet *lach* thuis.'

Ik kleed me aan. Nou ja, ik verwissel kleren. Vraag me niet waarom maar ik was gisteravond te lui om mijn pyjama aan te trekken. Ik trek een simpele jeans aan met een t-shirt.

Ik kom beneden. Er hangt een heerlijke geur in de keuken. 'Ruik ik pannenkoeken?' 'Dat raad je goed Pip, ik dacht dat jij dat nooit at in het gesticht?' Ik begin weer te lachen. 'Tuurlijk wel, ze zijn alleen niet te vreten.' Luca laat bijna de pan uit zijn handen vallen.

'Luca complimenten.' 'Waarom?' 'Ik heb ik tijden niet zo lekker gegeten.' Luca geeft me een graag-gedaan-ik-doe-het-graag-knikje.

'Pip?' 'Ja, wat is er?' Ik help Luca even met afruimen. 'We gaan vandaag eerst kleren voor je kopen. Ik heb je kleren gezien en je hebt weinig. Waarvan de helft waarschijnlijk te klein is, en de andere helft is helemaal versleten. Natuurlijk begin ik te gillen. Ik heb al zolang geen nieuwe kleren kunnen kopen of krijgen. Ik geef Luca een enthousiaste knuffel waardoor hij met zijn hoofd tegen het keukenkastje aanstoot. 'Luca, gaat het?' Hij knikt. En geeft me ook een knuffel. Momenteel ben ik echt even gelukkig.

We lopen in de stad. We hebben al een paar broeken gekocht. Ook een paar korte broeken want het word weer bijna zomer. Over een paar maanden dan. We lopen nu een winkel binnen met een heleboel t-shirts. We zien een paar leuke. Eentje waar heel groot Crazy opstaat, eentje gewoon simpel zwart met witte cijfers erop en eentje met een superleuk ananassen printje. We kopen ze gewoon alledrie.

'Luca, ik betaal de shirtjes wel.' 'Nee, hoeft niet. Dit is op de rekening van mijn ouders. Ze vonden wel dat je er netjes uit moet zien, voor als er bezoek komt ofzo. Maar ze zijn niet op je verjaardag. Ergens gelukkig maar, want het was er niet leuker op geworden.' Ik knik. Eigenlijk ben ik sprakeloos. Niks geven om iemand die je hebt geadopteerd. Maar maakt niet uit. Ik heb een beter leven dan in het weeshuis .

We lopen een winkel binnen mrt allemaal hoodies. Luca trekt me mee naar een hoek waar een supermooie grijze hoodie hangt zonder tekst. Ik neem hem mee naar de pashokjes. Hij zit fantastisch. 'Staat je mooi!' Luca staat achter me mee te kijken. 'Dank je, mag ik hem meenemen?' 'Tuurlijk waarom niet?' Ik schud mijn hoofd.

Ik bewonder mezelf nog in de spiegel en Luca loopt weg. Even later komt hij terug met een lichtroze. Die staat net zo mooi. Ik mag ze allebei meenemen. 'Luca, weet je dat je me gelukkig maakt?' 'Nee, maar ik weet wel dat jij er ook aan meehelpt. Het valt niet mee om zulke ouders te hebben.' Ik geef hem een knuffel. Ik denk dat op dit moment niks anders helpt.

'Zullen we daar even wat drinken?' Luca wijst naar een leuk uitziend restaurant. 'Ik vind alles best als ze er maar drinken hebben.'

We lopen naar binnen. Er komt een ober naar ons toe lopen. Hij wijst ons een tafeltje toe. Als we zitten bestellen we even wat drinken. Luca neemt cola. Als hij dat zegt worden mijn ogen even groot. 'Ook een cola voor mij.' De over knikt en loopt weg. 'Waarom was je verbaasd toen ik cola zei?' Luca kijkt me vragend aan. 'Omdat ik nog nooit echte cola opheb. Behalve die fake cola wat eigenlijk gewoon ranja is.' Luca begint weer te lachen.

Als we ons drinken ophebben gaan we weer naar huis. Luca pakt brood uit iets wat op een mini vriezer lijkt. 'Hoeveel wil je?' 'Ehm, doe maar 3.' Hij pakt er 12 broodjes uit. 'Eet jij 9 broodjes?' Hij lacht weer. Ben ik echt zo grappig? 'Nee, mijn ouders eten thuis.' Ik vorm een O met mijn lippen zonder wat te zeggen.

Ondertussen zijn Mart en Eva ook thuisgekomen en gaan we eten. We zitten met zijn alle aan de tafel. Mart en Eva negeren me gewoon, en Luca is de hele tijd gemeen aan het lachen. Als iedereen bijna klaar is met eten staat Luca op.

'Pip, omdat ik jou nog eigenlijk geen cadeau heb gegeven, heb ik iets voor je.' Hij pauzeert even om het spannend te maken. 'Alsjeblieft!' Hij trekt een cadeau onder de tafel vandaan en geeft het aan mij. Vet nieuwsgierig pak ik het aan. Het is een best wel groot cadeau.

In het cadeau zit een envelop en een hoodie. Ik besluit eerst de envelop te openen. Er zit een kaart in. Aangezien ik niet onder druk kan lezen, lees ik heel rustig.

'AHH! Gaan we serieus vanavond naar Martijn? Dit is zo vet!' Ik spring enthousiaster dan enthousiast bovenop Luca. 'Kijk die hoodie nu maar.' Nu al blij spring ok terug naar het cadeau. Ik vouw de hoodie uit. Het is een zwarte hoodie met op de achterkant in het wit logo van Marin Garrix.

'Super super super bedankt Luuc.' Nu geeft hij me een soort van knuffel achting iets.

We gaan eindelijk weg. We hebben allebei de hoodie aan. Ja, Luca heeft er ook een. En een korte broek omdat het in dat soort zalen nog wel eens heet kan worden. We stappen in de auto. Ik doe mijn raam open en gil keihard 'MARTIJN HETE WE COME'

Note:
Yay 1329 woorden. Het gaat de goeie kant op! Eneh rea en vote gerust.