My Life Is A Movie (MG & JB)

19

POV Pip

Er rolt een traan over zijn wang. Ik zit in tweestrijd. Troosten of even laten gaan. Ik laat hem maar gaan. 'Je hebt mijn leven verpest.' Na deze zin blijft hij weer een tijdje stil. 'Jij hebt mijn leven verpest.' Jongens wat vallen we in herhaling. 'Hoe dan?' Vraag ik wanhopig. 'Door me af te wijzen. Me voor schut te zetten voor de hele klas. Okay ik ben een player. Je hebt me voor schut gezet. Mijn vrienden hebben me in de steek gelaten. Ik was mijn gezag kwijt. Een van de weinige dingen waar ik me aan vast kon klampen. Na de dood van mijn vader. Ik ben er kapot van. Ja. Je snapt het. Dat verdriet probeer ik weg te halen door met iedereen naar bed te gaan. Toen niemand meer wilde had ik nog maar één ding.' Hij slikt eventjes.

'Mijn broer. Ik kon altijd bij hem komen. Kijken als hij danste. Op elk moment kon ik hem alles vragen. Totdat jij kwam. Hij danste, maar ik mocht er niet bij zitten. Ik kon hem alles vragen, maar kreeg geen antwoord. Hij was alleen vrienden met jou en Manu. Een stuk van mijn leven was weg. Nou ja, eigenlijk mijn hele leven. Alles wat me nog overeind hield. Ik heb alleen nog maar naar Troye Sivan geluisterd. Mijzelf uitgeput door workouts te doen. Amper wat gegeten. En jou geslagen als een soort van karma denk ik.'

O moeders wat erg. Ik wist dat allemaal niet. Ik deed het niet expres. Hij had het me ook moeten vertellen. Ik sta op. Ik geef hem een knuffel. 'Sorry. Denk ik.' Ik kijk even snel door de deur. Martijn knikt me bemoedigend toe. De directeur kijkt echt van hoe dan? Maar dat boeit mij niet echt. 'Jij kon het ook niet weten.' De tranen staan in zijn ogen. 'He, je mag huilen. Iedereen kan huilen. Je word er niet minder van.' Hij kijkt me even aan. Langzaam stromen de tranen over zijn wangen. Ik geef hem nog steeds een knuffel. Het lijkt alsof het helpt. Dus doe ik het maar.

'Sorry. Sorry dat je er zo uitziet. Sorry dat ik je meetrek in mijn familiedrama. Sorry dat ik je sloeg. Sorry dat ik jou leven een soort van verpeste. Sorry dat ik weghield bij de enige persoon die vrienden wilde worden. Sorry voor alles oké.' Ik ga tegen zijn schouder aanliggen. 'Ik snap je. Ik ken het gevoel van alleen zijn. Dat er maar één ding is wat je overeind houd. Ik ken het. Alleen uitte jij je fout.'

'Hoe kun jij dat kennen? Jij hebt alles wat je wilt. Famous broer, mooie telefoon en mooie kleren.' 'Twee maanden geleden was dat nog allemaal anders. Ik heb bijna mijn hele leven in een weeshuis gezeten. Totdat mijn "ouders" kwamen die mij hier naar school stuurden. Ik ben met mijn "broer" naar een concert van Martijn geweest. Op een gegeven moment kwamen we erachter dat ik zijn zusje ben. Zo ben ik bij hem gekomen. Als verjaardagscadeau voor 18 jaar heb ik dus kleren en een telefoon gekregen. Mijn oude ging al vijf jaar mee. Het enige wat me in dat weeshuis gesticht overeind hield was Evan. Mijn woede en pijn uitte ik in dans. Helaas hoor ik alleen niks meer van Evan. Het nummer van het weeshuis is veranderd dus ik kan ook niet bellen.' Ook ik huil nu.

'Heftig.' Is het enige wat Levy zegt. 'Weet je eigenlijk waarom ik je wilde doen?' Okay superrandom. 'Nee.' 'Jij bent knap en ik had je niet gedaan. Ik had weer veel meer gezag als ik je deed.' 'Mij knap?' Hij knikt. 'Je bent bloedmooi. En je duwt niet zo naar voren dat je populair wilt zijn. Dat vind ik ook mooi.' Ik wend mijn blik even af. Ik mooi? Nooit over na gedacht.  'Zo heb ik het nooit bekeken. Ik dacht altijd dat als je mooi was je populair bent. Aangezien ik nooit populair ben geweest. Heb ik nooit ervaren dat ik knap ben. Als Martijn het tegen me zegt, dan heb ik iets van dat zegt toch iedereen tegen zijn zusje.'

Levy pakt mijn kin vast. 'Je bent en superknap en minstens net zo aardig.' Hij drukt zijn lippen op die van mij. Die zag ik niet aankomen. Ik zoen terug. Hoewel hij me heeft geslagen mag ik hem wel. Ik vind hem stiekem ook leuk. Altijd al gevonden. Maar ik ben er nooit aan begonnen. Hij was zo gemeen tegen me. Nu ik hem snap. Ik hoop dat het misschien iets word. 'Wil je met me uit?' Vraagt hij. Ik knik.

'Vraagje die het moment gaat verpesten. Zoende je me uit liefde of uit medelijden?' Goed gedacht. Deze vraag verpest het moment inderdaad. 'Allebei een beetje. Ik heb je altijd leuk gevonden.' 'En je stopte het weg.' Ik knik. 'Hallo je sloeg me. Dat vind ik niet echt houden van.' Hij kijkt heel schuldbewust. 'Toch vind ik je ook leuk. Ik werd dus alleen boos. Je lijkt me ook heel aardig.' 'Stil maar, ik snap je wel. Misschien moeten we de mensen maar eens van de gang halen. Die zitten al lang te wachten.' Ik wenk naar de deur.

De directeur komt als eerste binnen. Hij houd de deur niet eens open. Snap ik ergens wel. Levy heeft me net in elkaar geslagen en net zoenden we. Dat is niet logisch. Hij kent het verhaal niet. Waarschijnlijk is hij gewoon nieuwsgierig. Als iedereen weer zit moeten we nog een keer het verhaal vertellen. Nou ja, vooral Levy. Hij klapt weer helemaal dicht. Verbaast me niks. 'Moet ik het vertellen?' Fluister ik ik zijn oor. Hij knikt.

'Nou Levy's vader is dood. Dat verdriet vergat hij als hij met mensen naar bed ging.' Zo vertel ik het hele verhaal. De directeur kijkt erg geschokt. 'Ik vind het erg fout van je dat je haar hebt geslagen.' Levy durft niet meer op te kijken. En ik, ik kijk naar de directeur met een joh-hoofd. 'Levy je mag fiks gaan nablijven. Komende drie weken vierkant rooster.' Nu kijkt hij wel op. Niet gek. Drie weken van acht tot half vijf op school zitten is niet leuk. Vooral omdat we een dag hebben tot half één.

Even later staan we weer buiten. We hoefden de dag allebei niet af te maken. We hadden toch een toetsen. 'Ga je mee?' Vraagt Martijn. 'Nee, ik blijf hier. Tuurlijk ga ik mee.' We rijden naar huis. Als we thuis zijn gekomen vraagt Martijn 'Wil je erover praten?' 'Nee. Heb je een gitaar?' Hij knikt. 'Je weet waar ze staan.' Ik loop naar het hoekje. Er staan alleen maar elektrische gitaren. En Justins gitaar. Die pak ik.

Ik zit op mijn kamer. Voor me ligt een papier. Er staat een tekst op. En je raad het al, een songtekst. Ik tokkel wat op de gitaar. Misschien kom ik een deuntje tegen wat bij mijn liedje past. Na een poosje heb ik er een gevonden. Ik schrijf de muziek onder mijn liedje. Het liedje gaat over Levy. Maar ik noem zijn naam niet. Het kan eigenlijk over iedereen gaan. Behalve als je alles erachter weet. Persoonlijk vind ik de tekst heel mooi. Er zit een mooi verhaal achter. Eigendunk.

's Middags is mijn liedje klaar. Ik sta op en loop naar de studio. Daar is Martijn bezig met een nieuwe track. 'Martijn, wil je luisteren?' Hij draait zich om. 'Tuurlijk.' Ik ga op de bank zitten. Ik begin. Ik zing de woorden. Het is een beetje een party liedje. Het is geen rustig liedje, maar ook geen festival muziek. Ik zou niet weten wat het is. Als ik klaar bent zit Martijn met de tranen in zijn ogen. 'Dat is heel mooi. En ik denk dat ik het Levy verhaal snap.' 'Dankje.' Fluister ik bijna. Moet ik trots zijn.

'Wil je het uitbrengen?' Okay random. 'Is het goed genoeg?' Lekker een tegenvraag. 'Zeker, ik denk dat er veel mensen zijn die hier naar willen luisteren.' Ik twijfel even. Het is best een persoonlijk liedje. 'Is goed.' 'Zeker?' 'Zeker.' Hij wijst naar de stoel die er staat. 'Morgen ga ik weg. Justin is wel thuis. Je mag dit allemaal gebruiken.' Mijn mond valt open. Dat is best veel. 'Ik weet toch niet hoe dat allemaal werkt.' 'Het is best simpel.' Zo word ik even in een noodvaart dus alles heen geloodst. Uiteindelijk snap ik het redelijk. Ik wil toch vooral muziekinstrumenten gebruiken. Die hoef ik alleen maar op te nemen. Net zoals mijn stem. 'Gaat lukken Martijn.' 'Ja?' Ik knik.

Levy, wil je komen? App ik hem. Ik wil hem het liedje laten horen. Ik heb het overlegd met Martijn en Justin. Zij vinden dat dat ook moet. Het gaat wel over hem. Gelukkig staat het er niet zwart op wit. Maar als je het een beetje weet heb je wel een vermoeden. Tuurlijk, wanneer. Ik sla mezelf voor mijn hoofd. Als ik vraag of je wilt komen is dat altijd nu. Nu. Waar? O ja, hij weet niet waar ik woon. Ik app hem mijn adres even. Tien minuten later gaat de deurbel. Ik doe hem open. Daar staat hij. Helemaal nat. 'Sorry dat ik je liet komen terwijl het regent.' 'Maakt niet uit.' Ik glimlach een beetje schaapachtig.

'Hang je jas hier maar op.' Hij hangt zijn jas op. Justin staat ineens in de gang. 'Hoi, wie ben je?' 'Eh.. Levy.' 'Ja ik wil weten met wie Pip een beetje omgaat. Totaal niet nieuwsgierig laten we zeggen.' Ik word rood. Lekker dan. Bedankt Justin. 'Ga je mee?' Ik wil er liever niet omheen draaien. 'Kom maar.' Ik loop de gang door naar mijn kamer. 'Ga ergens zitten.' Levy pakt mijn bureaustoel. 'Speel je gitaar?' Ik knik wat verlegen. 'Ook viool, drums, piano en ik kan een beetje dj dingen.' 'Cool.' O help. Maak het niet nog moeilijker om te spelen. 'Eigenlijk wil ik wat voor je spelen.' 'Leuk.' Volgens mij weet hij niet waar het over gaat. Ik pak mijn gitaar en speel het nummer voor hem. Als ik klaar ben kijk ik hem aan. Ik had alleen niet verwacht dat ik zou zien wat ik nu zie.

Note:
Korte mededeling tussendoor: maandag blijft van vaste upload dag, maar als ik genoeg chapters heb klaarstaan komt er soms ook eentje op donderdag!