80 days with a celebrity [✓]

Κεφάλαιο 3

Γρήγορα πήρα τα κλειδιά του σπιτιού και χρήματα, έβαλα παπούτσια, και ξεκίνησα να πάω στην κόλαση!!! Ήμουν τόσο τσαντισμένη μαζί του, ελπίζω να μην πιστεύει ότι είμαι καμία ανόητη θαυμάστρια του όπου θα λιώνω γι αυτόν και θα κάνω οτιδήποτε μου ζητήσει!!

Μετά από τρία τέταρτα κατάφερα και έφτασα στην είσοδο του σπιτιού του.

Αμέσως μένω έκπληκτη το σπίτι του ήταν τεράστιο!!! Είχε έναν μεγάλο κήπο με γκαζόν και φοίνικες και διάφορα λουλούδια, πιο πέρα είχε ένα μπαράκι και μία πισίνα, είχε έναν κηπουρό και κλάδευε τις τριανταφυλλιές. Ήταν μεσήλικας περίπου στα 45-50, φαινόταν εξουθενωμένος.

Τον πλησίασα για να τον ρωτήσω από που θα μπω μέσα.

"Ε-εμμ συγγνώμη, αυτό δεν είναι το σπίτι του Άρη Κρητικού;" του είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα να το πω.
"Ναι αυτό είναι.Είσαι καμία τρελή θαυμάστρια ή ένα ακόμα κακόμοιρο κορίτσι που ήρθε να τον παρακαλέσει να τα ξαναβρούν;" είπε προσηλωμένος στο κόψιμο των τριαντάφυλλων.

"Τι;!!!.. Εγώ θαυμάστρια αποκλείεται!!! Αλλά κακόμοιρο ναι...! Αλλά όχι για αυτό τον λόγο!!" του απάντησα λίγο τσαντισμένη.

"Τότε γιατί ήρθες;" με ρώτησε κάνοντας μία δήλωση περιέργειας στο πρόσωπό του.

Εγώ άρχισα να του τα εξηγώ όλα με το ν και με το σ, με κάθε λεπτομέρεια.

Όταν τελείωσα την ιστορία μου με κοίταξε στα μάτια και μου είπε.
"Αχ καημένο μου κορίτσι που έμπλεξες;!! μου είπε. Δεν είπε τίποτα άλλο, το μόνο που έκανε ήταν να μου δείξει πως να μπω μέσα στο σπίτι του.

Με οδήγησε σε μία πόρτα και μου είπε να χτυπήσω το θηροτηλέφωνο. Όταν το χτύπησα έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Ακριβώς μετά το μόνο που άκουσα ήταν την φωνή του να λέει νευριασμένα "άργησες" και την πόρτα να ανοίγει.

Με το που άνοιξα στην πόρτα είδα ένα τεράστιο μοντέρνο σαλόνι άκρως διαφορετικό με το δικό μου, ξαφνικά άκουσα πάλι την φωνή του να μου λέει "Που ήσουνα τόση ώρα, σου είπα να μην αργήσεις καθόλου" είπε δυνατά.

Ανέβασα το κεφάλι μου και τον είδα από πάνω μου ήταν στο πάνω όροφο του σπιτιού. Αν είναι δυνατόν υπάρχει μπαλκόνι μέσα στο σπίτι;;!

"Δεν φτάνει που ήρθα όσο πιο γρήγορα μπορούσα μου φωνάζεις κι όλας!! Τέλος πάντως που είναι το καρτελακι μου;" τον ρώτησα.

Άφησε κάτι να πέσει, και προσγειώθηκε στα πόδια μου. Ήταν το καρτελακι μου!!! Αμέσως το μάζεψα και το έβαλα στην τσάντα πλάτης που είχα. "Ωραία λοιπόν....Τι θέλεις και με φώναξες εδώ;" του είπα βιαστικά.