Acıdığını hissettiğim anlar oldu.
Kırıldığını işittiğim, parçaların kaybolup bulamadığım anlar oldu. Eksik kaldığım, yerine başka şeyler dolduramadığım anlar.
Bal renginin, soluk maviye değdiği sanisede dalgalandı okyanus. Baktı ama göremedi. Döndü ve hızla yoluna devam etti. Fark edemedi. Kafam yavaşça önüme eğildi. Düşünceler ağır geldi. Taşıyamadım.
" Bu gün daha bi' dalgınsın. Sorunlarla mı boğuşuyorsun? "
Rehber öğretmenim. Bazı dertlerime şifa ilacı olduğunu sanan , öyle olduğuna inandırdığım öğretmenimdi.
" Hayır efendim. İyi günler. "
Kafam tekrar düştü önüme. Yavaş adımlarla yürüdüm. Fark ettim. Sol ayağım diğerine göre daha hızlı gidiyordu. Sanki acelesi varmış gibi. Bir yere yetişmeye çalışırmış gibi. Aldırmadım. Gözlerim evimin eski tahta kapısını görünceye kadar kaldırmadım bakışlarımı yerden. Sonra güçsüz titrek ellerimle, ağır tahta kapıya kuvvet uyguladım. Biraz boşluk oluşunca sızdım aradından.
Tam geçecekken, okyanus kokusu doldurdu kulaklarımı. Ağır kapıyı sonuna kadar açtı. Kafam önüme eğikti, kim olduğuna bakmadım. Yorgundum, görmedim. Halsiz adımlarla 2. kattaki daireme ulaştım.
Anahtarı ellerimin arasına aldım. O an da yukarıdaki boş olduğunu bildiğim dairenin kapısının açılma sesini işittim. Anahtarlar düştü. Oluşan sessizlikte düşüncelerim etrafa yığıldı. Ellerim kapının tokmağını sıkıca kavradı, başım duvara dayandı. Gözlerim kapandı ama karanlık bulaşmadı görüşüme. Düşünceler renkli varlıklarıyla boğdu bedenimi. Kafamda tetiği çekilmemiş bir silah patladı. Rüzgar uğuldadı, kanın rengi bulanmıştı düşüncelerime.
Binaya yeni birileri taşınmıştı. Yeni sesler, yeni komşular, yeni aile...
Kapıyı açtım, titrek bacaklarım aralık kapının yanına yığıldı. Kapı açık kaldı, soğuk girdi, kan kurudu. Benden, et yığını oldu, gören olmadı. Anılar intihar etti, ölen olmadı. Acıdı. Acıttı.
Ama nefes aldım ve ayağa kalkıp kapıyı kapattım. Ayakkabılarımı portmantonun altına ittim. Soyundum. Boş soğuk küvete oturdum ve katil düşüncelerimle nefes verdim.
