İçimin yandığını işittim.
Zehrin kokusu kulaklarıma vardığında, yüzümün yarısı tuza bulanmıştı. Zihnimin kirli, paslanmış duvarlarına çarpan haykırışlar etraftaki sessizliği ürkütüyordu. Bacaklarımda ki hissizlikte kendini boşluğa bırakacağı anı sabırsızlıkla beklerken, kollarım çoktan benliklerini yitirmişlerdi.
Geriye harabe kalmıştı.
Zihnimin sinsi sesi, haykırışları kalmıştı.
Bir de kalbimde ki ne düğü belirsiz hızlı çarpıntılar. Ellerimin eklem kemikleri, kalbimin altındaki yaşam belirtisine uzandı yavaşça. İhanet acısının temelini attığı yere dokundu nasırlı parmak uçlarım. Acıttılar. Acıdı. Ama sustum. Gözlerimi yumdum ve derin bir nefes aldım. Geriye döndüm. Varlıklarını unutmak için zihnimdeki anıları kasırganın içine ittim.
Fakat ayağım takıldı. Kasırganın içine düşen, ben oldum.
