Hayat zordu.
Kargaşalardan doğmuş kaosun ortasında nefes almaya çabalıyorduk.
Kimimiz, nefes alamıyordu. Boğuluyor, içinde ki bataklığa gömülüyordu.
Kimimiz ise o bataklıkta boğulanların kafasına basa basa geçiyordu. Umursamıyor, acımıyordu. Acıtıyor, acıttırıyordu.
Kalbim,
Göğüs kafesimde ki o eşsiz organ.
Şimdi atıyor muydu? Sesi kulaklarımda çınlıyordu, lakin neden hissedemiyordum? Neden damarlarımda akan kanın varlığını anlamadan nefes alıyordum?
Bazı şeylere anlam yüklenmezdi. Anlamını öğrendiğin sözcük dizileri, kırar, parçalardı bedenini.
Acıtır, umursamazdı.
Onun adı da acıtırdı. Kırar, umursamazdı. Eskiden, merak etmiştim anlamını. Öğrendim, şimdi de kırılmış cam parçaları gibi, dağılmış, parçalarımın bulunmasını bekliyorum.
Bazen de ne beklediğimi bilmiyorum. Bilinmezliğe dalıp unutuyorum.
"Berfu?"
Aklım mıydı karıncalanan yoksa ses tonunda ki anlık çaresizlik miydi ayaklarımın bağını çözen?
Kalbim,
artık atmayı durdurmuştu.
Öyleyse nasıl nefes alıyordum?
Dilim tutukluk yapmış, sözcükler kendini kelepçelemişti kirli dudaklarıma.
Dudaklarım onun adını andığı anda kirlenmişti.
"Bi' şeyler söylemeyecek misin?"
Hangi sözcükleri dökmem gerekirdi bu kirli dudaklardan. Kimin zihnini zehirlemem gerekirdi, bu zamansız gelişindeki anlamsızlıktan.
"Ben.. döndüm."
Kime dönmüştü. Gittiğine bırak haber vermeyi, yüzüme bile bakmamışken, döndüğünde neden konuşmaya çabalıyordu?
Sorular zihnimi dört bi yanımdan kuşatmıştı. Bedenimi olduğu yere bağlamıştı.
O burada, karşımda olduğu sürece daha çok sıkıyordu iplerini. Çekiştiriyordu iki yanımdan da. Acıyordu.
"Üzgünüm tamam mı? Sana haksızlık yaptım. Ama o zamanlar çokta büyük sayılmazdık. Hatalarımız oldu. Benim de hatam, gitmekti."
Hata.
Hatalar.
Hatalar üzerine kurulu hayatlar.
Hataları hatırlatan anılar.
Hataların intikamını isteyen insanlar.
Hatalarını telafi etmeye çabalayanlar.
Hatalarının farkına varamayanlar.
İstenmeyen, yok sayılan hatalar.
Hata neredeydi? Sevdiğini uçurumdan itmek hata mıydı?
Birilerini sırf keyfi kaçtı diye acıtmak, hata mıydı?
Boyumu aşan hatalarım vardı. Telafisi var mıydı?
"Gelmeni beklemedim."
"Biliyorum."
"Git."
Arkamı döndüm. Tıpkı yıllar önce bana yapılan gibi, gittim.
----
Kafamın içideki iflah olmaz düşüncelerle, okulda ki sıramın üzerinde uyuyakalmıştım.
Uyandıran yoktu.
Uyanmak isteyen de,
"Hocam teneffüs zili çaldı."
"Çıkabilirsiniz."
Yavaş hareketlerle kalktım. Başım, düşüncelerlerden olsa gerek ağrıyordu.
Fazla aldırış göstermedim.
"İyi misin?"
Sesin geldiği yöne çevirdim bakışlarımı.
Heyecanlanmalı mıydım?
Hüzünlendim.
"İyiyim, saol."
Uzaklaştım ondan. Onu sevmek bana haramdı, günahların en büyüğüydü belkide.
Ben de bir şeytandım ona göre. Yanacağımı bile bile seviyordum onu. Yanıyordum da zaten.
"Yanıyorsun."
