Gözlerime öyle baktı.
Boş bir zamanında, fark etmeden. Fark ettirmeden. Heyecanlanmıştım. Biraz da hüzün vardı anlamsızca. Adını bilmiyordum ama beni fark etmedi diye de üzülüyordum. Tuhaftım da, kimse söylememişti böyle olduğumu. Biraz yalnızdım kendi dünya eksenimde. Hatalarımı, kusurlarımı söyleyecek adem çocukları azdı hayatımda.
Ben de hatalarımla seviyordum, yüreğimi yakanları. Kusurlarımla, utanmadan bakıyordum. Lakin fark eden olmuyordu yada ben anlamıyordum.
O da öyle bir hataydı. Bir saniselik göz buluşmasıydı bizimkisi. Biz diyebiliyordum. Aynı cümle içinde bir bütün olarak geçebiliyorduk. Heyecanlanmalı, hatta bu küçük olay karşısında bile sevinmeliydim. Ama hüzünlendim. Biraz melankolik bir havaya büründüm. Sırama geçip oturdum. Gözlerimi onun bal gözlerinden ayırdım. Ellerimi birbirlerine kavuşturdum, kenetledim. Başım ağır geldi bi an. Düşürdüm sıraya ansızın. Sızladı biraz. Sonra o da geçti.
Yanıma geldi birileri. Geçti gitti başkaları. Karşıma dikildi kimileri, arkadan dürtükledi bazıları. Kafam kalkmadı, ellerim ayrılmadı. Gözlerim, göz kapakçıklarımın ardına bakıyordu. Akşam vakti lambası söndürülmüş bir odayı anımsatıyordu bana.
Sesler duyuldu, susuldu, konuşuldu. Birden kesildi ve otoriter bir bayanın keskin sesi doldu, kulaklarıma. Kafam düştüğü sıradan usulca kalktı ve karşıda ki en az yeni otuzlarına girmiş disiplinli öğretmene baktı.
Okula yeni gelmiş bir öğretmendi. Çünkü sınıfta ayağa kalkamamış ve kafasını daha yeni sırasından kaldırmış kız, okulun eskilerindendi. Her öğretmeni tanır, tanışırdı.
O kız da bendim.
Disiplinli öğretmen ya bu gün gelmişti, ya da ben çok dalgındım görememiştim geldiğini.
Kafamı ondan tarafa çevirdim. Gözleri benden tarafa değildi yine. Burkuldum içimden. Acıdı. Acıttı. Ama fark etmedi. Yine.
Ellerimi birbirine kavuşturdum. Kavuşamadığım her bir hata için, kavuştular ellerim. İkiside aynıydı görüntüde. Fakat avuç içindeki izler farklıydı. Aslında iki elimde birbirinden farklıydı. O zaman, biz nasıl benzer olmayı bekleyebilirdik ki?
Düşüncelerim kimilerine göre anlamasızlaşmaya başlamıştı, bu arada da otoriter öğretmen, unutacağını bile bile isimleri soruyordu.
Sıra bana gelmiş, fark edememişim.
"Kızım? Hayal aleminden çık ve diğerlerinin de yaptığı gibi basitçe ismini söyle."
İnsan evladının kimliğini oluşturan şey bir isimken, nasıl basit olabilirdi? Bizi toplumda diğerlerinden ayıran özelliklerden biriydi.
Basit değildi.
" Berfu BİNAY. "
