Our Substantial Hopes (High School Teen Series #1) [COMPLETED]

3

Nagising ako nang maaga dahil sa alarm clock. Martes ngayon at wala akong pasok dahil may magaganap na teachers conference. Napalingon ako ng may kumatok at buksan ang pinto ng kwarto ko t'saka iniluwa nito si Kuya.

"Good morning, Vickie! Kain ka na sa baba." Bungad niya sa umaga ko.

Nakasanayan na talaga ng mga tao rito sa bahay na 'Vickie' ang itawag sa akin. Hindi ko masyadong siyang gusto na itawag sa'kin. Pinagmumukha lang nila akong bata.

I stretched my body a little bit and immediately picked my cellphone on my side desk. I turned it on and suddenly I saw a notification on my messages and my brows met each other in curiosity.

"It's too early for that, Vickie. Kumain ka muna sa baba dahil lalamig na ang pagkain." Utos niya kaya nagbalik tanaw ako sa kanya.

It seems like something was bothering him.

"Is there any problem, Kuya?" I shrugged and put my phone again on the side table. "I'll listen if you want to say something, kahit nonsense pa 'yan." I just solemnly smiled.

He gasped some air before he could speak. His facial expression became serious.

"Uhmm... nag-away kasi kami ng girlfriend ko. Well, it was my fault though and I want to make it up to her." Napakamot siya bigla sa likod ng kanyang ulo. "Can you help me with that thing?" tanong niya at hilaw na ngumiti upang matakpan ang kahihiyan na kitang kita sa kanyang mukha ngayon.

I can't hide my cunning laugh. My great brother needs my help and I didn't expect that he will step aside his pride just for his girlfriend.

I really like how his girlfriend tamed him. Christopher Villanueva just turned into something that I didn't expect.

"What happened to my brother? Where's the pride of Mr. Villanueva?" Ngayon ay pilit ko siyang inaasar.

"Ano? Tutulungan mo ako o hindi? I don't have all day, para lang asarin mo ako," miserable niyang sabi.

Nakaaawa naman!

"Of course, I will. Ayaw ko namang makita kang magmukhang tanga! Still you're my brother..."

Agad namang napawi ang kanyang lungkot nang marining niya ang sagot ko.

"... ano pala ang gagawin ko?" dagdag kong tanong.

"Ganito, I want to surprise her in a dinner. Nagpariserba ako ng isang room sa restaurant ni Tito Emilio. I want you to be there, mamayang hapon, kasi seven sa gabi pa naman mag-uumpisa ang dinner na ipinariserba ko. I'll in charge you, sa interior design. Magaling ka naman doon, you have the talent," he said, complimenting me.

"Hindi ba part naman 'yan ng mga crew roon? Ba't pa ako ang mag-aasikaso?" I asked, as if I'm the one being miserable right now.

"Ikaw ang gusto ko dahil ikaw ang may alam sa taste ng Ate Pitchy mo at wala akong oras para mag-monitor doon. Kaya ikaw na ang aasahan ko."

"Ano? Saan ka ba pupunta? Date mo tapos gala ka nang gala," I scoffed while being confused.

"Pupuntahin at susuyuin ko si Pitchy para makumbinsi ko siyang pumunta sa date namin."

"Hay naku! Eh, ako lang mag-isa roon ayaw ko!" Pag-ayaw ko sa pabor niya at padabog na humiga sa kama ko ulit.

"Oh right... I forgot to tell you." He clapped his hands and it made a loud sound inside my room. "Nakiusap din ako sa pinsan ni Pitchy na tulungan ka ngayon."

"Sinong pinsan? I don't want to be with a stranger, Kuya!" I snorted as I lazily pushed my body to stand again.

Ang awkward kaya no'n kami lang dalawa tapos walang imikan. Tapos estranghero pa talaga ang makakasama ko.