Element Koruyucuları

Ankalar

Medya: Isabelle

Ağızımı kapattım ve hızla uzaklaştım. Gözümden yaşlar yavaş yavaş akıyordu.

Onlar benim hayatımı çalmışlardı. Bir çocuk çocukluğundaki yaptığı komik şeyleri hatırlayıp gülerdi. Ben hiç o anıları yaşamadım.

Yemekhaneden hızla çıktım ve grubun yanına gittim. Ama grubun yanında askerler vardı. Ve grubu kıstırmışlardı.

-Hemen onları bırakın.
   Evet bu ses benden çıkmıştı. Pısırık Catrin'den.
Askerler bana tip tip baktıktan sonra güldüler. Vende gülümsedim ve parmağımı şaklattım. Askerler yere yığıldı. Bizim grup bana şaşkınca bakıyordu. Onları takmadan girdiğimiz odaya ilerledim.

Sonunda yürümeye başlamış olucaklar ki adım seslerini duydum. Camdan çıktım ve ruh gibi yürümeye başladım. Herkes orada kötü bir şey duyduğumu anlamış olucak ki bana hiçbir şey sormadılar. Saraya geldiğimde iç sesim bana şunu diyordu.

       Onları öldürebileceksen o zaman sen sıradan bir koruyucu değilsin.

     Odamın önünde durdum. Zaten açtım bir de bu duyduklarım fazlaydı. İzzy'den çikolata almalıydım. Kolidorun sonundaki 4 kişilik odanın önünde durdum. Kapıyı çaldım. Bir kız kapıyı açtı.

Beni görünce gülümsemesi yavaş yavaş yok oldu. Beni beklemiyordu anlaşılan. İzzy kapıda belirdi. Bana şaşkınca bakıyordu. Ona baktım ve:
-Çikolatan var mı?
   Bana baktı ve kafasını salladı. Arkasını döndü ve bir yere gitti.

    Bir süre sonra geri geldi. Elinde bir poşeti bana uzattı. Teşekür ederek arkamı döndüm ve odama yol aldım.

   Kuralların canı cehenneme.

Odama girdim ve poşete saldırdım. Ne kadar çikolata varsa yedim. Ve kapıyı kilitledim. Çikolataları yiyince bana bir ağırlık çöktü. Yatağa uzandım ve uyudum.

****************************
2 gün sonra

Of of. İki gündür odamdan çıkmıyorum. Ve şu an gecenin 2'si. Göz bandım gözlerimde ,saçlarım dağılmış,oda desen zaten oda kılığından çıkmış.

Canım aşırı çikolata çekiyor. Açlıktan ölüyorum. İşte size kendimi betimledim.
2 gündür bilgisayarımdaki romantik filmi izleyip ağlıyorum.  Ve sadece su içiyorum.

Neyse şu ana dönelim. Uyumaya çalışıyordum. Ama uyuyamıyordum. Sağa döndüm yok,sola döndüm gene yok. Puflayarak ayağa kalktım. Madem uyuyamıyorum ben de odamı toparlarım.

Ortalığa saçılmış kıyafetleri kucağıma aldım ve dolabın önüne geçtim. Yere çökerek kıyafetleri katladım. 2 gündür hizmetlileri de odama almıyorum.

Dolabımı düzenledikten sonra lavabodan havlu peçete aldım ve yere dökülmüş suyu sildim.

Tam o sırada kapı çaldı. 2 gündür Emily odama girmeye çalışıyordu. Ancak ben açmıyordum.

Ama bu günkü ısrarla çalınıyordu. Kapıyı açtığımda Alex ile karşılaştım. Bir an gözlerinden rahatlama hissi okundu. Bana baktı ve:

-Bir an öldüğünü düşündük. Neyse sabah 5'te bahçeye gel. Bundan sonra savaş dersleri alıcaksın. Kralın kesin emri. Bakalım personel dövmeye benzeyecek mi?

Sonra çekip gitti. Ne! ne dedi? Savaş dersleri mi? Şu dövmek savunmak gibi. Hayııırr. İsyan ediyorum.

Homurdana homurdana bilgisayara gittim. Facebook'uma girdiğimde lise arkadaşım Isabelle açıktı. Ve ben ona takılmayı çok severdim. Ona yazmaya başladım.

-Uyuyan güzel yatağından kaçmış.

Bekledikten sonra yazmaya başladı.

-Uykum yok.

Şu an somurtması gözümün önüne geldi. Isabelle bana göre çok sevimli bir kızdı ve müzik ile ilgileniyordu. Kahverengi gözleri ona ayrı bir hava katıyordu.

-Seni özledim.

-Ben de seni özledim Cat.

   Bana genelde Cat derlerdi. Zaten sayılı dostum vardı. Isabelle,Alec,Eveline ve Edward. Bu kadar, ben Alec ve Isabelle'la ile lisede tanıştım. Edward bizim siteden ve Eveline üniversiteden.

Size kendim hakkında bilgi veriyim. Ben Catrin Clari Perez. 13 Mayıs 1997'de doğdum. 20 yaşındayım. Babamı 17 yaşımda kaybettim. Zaten 17 yaşımdan öncesini hatırlamıyorum. Annem Angela. Babam Yağız. Babam Türk. Ve Türkiyede yaşıyorduk. Şu zamana kadar.

Neyse konuya dönelim. Uykum geldi yaa. Isabelle'e iyi geceler dedim. Ve bilgisayarı kapattım. Zaten saat 3 oldu. 1 saat daha uyuyayım. Yatağıma yattım ve uykuyu çağırdım.

****************************

Uyandığımda saate baktım. Nee 05.09 mu? Olamaz! Geç kaldım. Hızla kalktım ve rahat bir eşofman ve bol bir bluz giydim. Yani savaşa gitmiyom ya. Bunlar bana yeter.

   Koşarak bahçeye gittim. Ve bir adet odunla karşılaştım. Beni görünce oturduğu yerden kalktı ve kraliyet sarayına doğru yürümete başladı. Ona yetiştim ve yavaşça arkasından yürümeye başladım.

-Geç kaldın.

-Biliyorum.

   Sen soğuksan ben senden soğuğum. İnsan günaydın derdi. ÖKÜZ!

Kraliyet sarayından içeri girdik. İlk defa buraya geliyordum. Ama içimden bir ses daha çok gelicem diyordu.

  Garip bir yere gelmiştik. Alex bana döndü ve "Buradan ayrılma!"dedi.

Tabi akıllı Catrin durur mu?
O çıktıkdan sonra bende çıktıktan sonra bende çıktım.

Uzun kolidorlarda geziyordum. Sonra önümde "karantina" yazan bir kapı vardı. Kapıyı açtığımda uzun bir koridor daha vardı. İç çekerek ilerledim. Off. Niye gelmiştim buraya. Geri dönemezdim. Çünkü çok kolidordan geçmiştim. Burası dış görünüşünden daha büyüktü. Kesin bir sihir kullanmışlardır.

  Bir kapının karşısına gelince durdum. İçerden garip sesler geliyordu. Kapıyı açınca içerisini kırmızı ışık aydınlatıyordu. Ayrıca boğuk bir havası vardı. Epey bir yürüdüm. İlerde kafesler vardı. Ayrıca aşağı inen bir merdiven. Kafesler boş olduğu için merdivenlerden aşağı indim. Garip sesler çoğalmıştı. İlerde bir sürü kafesler vardı. Bazılarının içleri doluydu. İyice yaklaşınca belirginleştiler. Bunlar mavi anka'ydılar. Hepsi garip ses çıkarıyordu.

Şaşkınca onlara bakarken aklıma bir fikir geldi. Onlar şu anda tutsaklardı. Ve ben onları özgür bırakıcaktım. Koşarak kafeslerden birinin yanına gittim. Kafesin bir kiliti vardı. Elimde bir doğa topu oluşturdum ve kafese fırlattım. Ama birşey olmadı. İlerde pense gibi bişey vardı. Elime onu aldım ve kafesin demirlerini binbir zorlukla kestim.

  Anka bana baktıktan sonra diğer kafeslere gitti ve onları açtı.

   Yandaki kırmızı düğmeye bastığımda üstten bir yer açıldı. Ankalar hızla uçtuğunda zevkle onları izledim. O sırada arkamdan ses duydum.
-Catrin, ayvayı yedin.

  Arkadaşlar uzun zaman oldu biliyorum. Ancak ailevi nedenlerden dolayı yazamıyorum. Yeni bölüm ne zaman gelir bilmiyorum. Ama erken göndermeye çalışıcağım.