Historia w świecie Wiedźmina, mająca miejsce na kilka miesięcy po zakończeniu Wiedźmina 3. Gdy Wieczny Ogień gaśnie, a Nilfgaard cofa się za Jarugę, czarodzieje wiodą godne życie. Żmije kryją się pod kamieniem, zaś na trakt wyruszają dziki. Wśród ni...
W sali było jakoś ponuro. Redańskie sztandary zafalowały od podmuchu wieczornego wiatru, który wdarł się do komnaty przez uchylone okno. Dijkstra zdjął ze ściany wielki topór o dwóch, fantazyjnie zdobionych ostrzach. Na płaszczyźnie stali widniały wilcze paszcze i powyginane płomienie. Zerknął na stojącego po drugiej stronie stołu hrabiego. Ten zaś miał przy pasie długą, skórzaną pochwę, a w niej - miecz zakończony bogato zdobioną, srebrną głownią. Obaj przywdziali czarne uniformy i ruszyli w kierunku wyjścia. Szatyna zatrzymała łuczniczka z kręconymi lokami koloru blond i szepnęła: - Nie opuszczaj mnie znowu... - Mirabelle, muszę towarzyszyć królowi - wycedził, nawet na nią nie spoglądając. - Caleb, przestań wreszcie traktować mnie jak powietrze! - krzyknęła, a echo odbiło się od ścian i wróciło. Król ruszył dalej, do sąsiedniej komnaty, zostawiając kochanków samych. Kobieta znów się odezwała, już o wiele ciszej: - Nie kochasz mnie już? - Nagle poczuła jego delikatną, chłodną dłoń na swym policzku. Powoli sunęła od ucha do podbródka i z powrotem. Wtuliła się w nią, przymrużyła oczy i już jej twarz znajdowała się ledwie kilka milimetrów od jego ust. Pocałunek nastąpił nagle i zdawał się trwać całe wieki. Wreszcie jednak, skończył się. - Wrócę jeszcze przed pierwszymi śniegami. - Tylko oszczędnie z gwałtami. - Uśmiechnęła się szelmowsko i puściła hrabiego wolno. * Wiedźmin i dziewczyna, oboje lekko bladzi i z czarnymi włosami, wjechali na rynek, rozstawiony nieopodal Drzewa Wisielców. Zabójca potworów kazał nie patrzeć na nie swej, młodej towarzyszce. Nagle, niemal zeskoczyła z konia i pomknęła w stronę kolorowego kramu, który zdobiły realistycznie namalowane jednorożce i smoki w najróżniejszych, szalonych, kolących oczy kolorach. - Mistrzu Dervenie, rzućże okiem! Jakie śliczne konie na biegunach, lalki... ile łakoci, owoców... - Vida, wracaj na konia. - Ojeeeej, ten, drewniany mieczyk jest piękny! Patrz, ma nawet redański herb. - Vida... - Kupisz mi taki? Proooooooszę... - Ile ty masz lat? - Siedem i pół - rzekła i wyprężyła dumnie pierś. - To kupię ci, jak będziesz miała osiem. Teraz nie mam pieniędzy. - To niesprawiedliwe! - krzyknęła i tupnęła obcasem. - "Nie" znaczy nie. - Ponoć jestem księ... - Wtedy Ponury Dzik zatkał jej usta. - Dobrze, kupię ci to diabelstwo. Ekhem, dobry człowieku! - zwrócił się do fantazyjnie odzianego sprzedawcy. Wtedy ten wyszczerzył pozbawione zębów, wstrętnie wyglądające dziąsła. - Fuuuj! - Księżniczka odsunęła się lekko, obejmując nogę wiedźmina. - Vida, zachowuj się. Miły panie, po ile te miecze? - tsydzieśścji olenuf - wydukał szczerbaty, jeszcze szerzej się uśmiechając. - Trzydzieści?! To tylko pomalowany kawał sztachety! I to pewnie z tamtego ogrodzenia! - Derven wzkazał palcem na płot, w którym brakowało kilku desek. - Bissnes jest bissnes - zarechotał kupiec, gubiąc nieco śliny przy niemal każdej sylabie. - Wrrr... dobra - wydukał warkliwie łowca i rzucił drobny mieszek, wcześniej wyciągając z niego kilka monet. Wręczył towarzyszce zabawkę i obejrzał się wokół. Nasłuchiwał... i usłyszał treść szeptów. Gdy znów zwrócił wzrok ku drobnej następczyni tronu, ta miała już swój oręż zawieszony tak, jak on, na plecach, niby kołczan. - Mistrzu Dervenie... - Tak? - Jak dorosnę, to kim ja będę? Bo ja nie chcę... - Ale musisz - wtrącił. - Takie jest Twoje przeznaczenie. - Ale ja... ja... -No co? - Gdybym nie była jego córką... to czy mogłabym zostać wiedźminką? Dzik Znikąd zamarł na chwilę. Ta, mała istotka widziała wymarzone życie w tym, co on miał za przekleństwo. Uśmiechnął się. Na chwilę, bardzo krótką, ale jednak. Natychmiast spoważniał ponownie. - Musimy jechać dalej. Chodź, pomogę ci wsiąść na konia.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Fragment taki krótki, gdyż zauważyłem, że ujęcie reszty rozdziału w jednej części oznaczałoby zdecydowanie zbyt długi tekst, jak na typowego Wattpadowicza. Nie oszukujmy się, nie każdy kocha czytać fragmenty, które mają tysiące słów. Tymczasem, do zobaczenia wkrótce!
