Sevmione ,, Mów mi Severus"

Rozdział 10

- Czy był przystojny? - zastanawiała się Hermiona. Dla niej tak. Może to dziwne, ale zaczynał jej się podobać. Nie miało dla niej znaczenia, że nie był wysportowany. Takie rzeczy jej nie imponowały. Nie zakochała się w Ronie że względu na jego wygląd. Kiedyś podobał się jej jego charakter. - Kiedyś...- pomyślała. Teraz ktoś inny przyciągał jej wzrok. Ktoś, kto po ukończeniu szkoły w ogóle nie powinien był się pojawić w jej życiu. A jednak - jest tu i teraz. Dzieli ich tyko jedna ściana...
- Może poszlibyśmy dzisiaj załatwić papiery rozwodowe? - powiedział Severus, który nagle wszedł do pomieszczenia wyrywając ja z rozmyślań.
- W porządku. Lepiej mieć to za sobą. - kontem oka przyjrzała mu się uważnie. Wyglądał jeszcze lepiej niż wcześniej. - Kurczę, pociąga mnie mój dawny nauczyciel. - skarciła się w myślach.
Gdy wyszli z domu słońce lekko przygrzewało. Hermiona spojrzała na niebo. Nie było na nim prawie ani jednej chmurki.
Teleportowali się niedaleko urzędu.
- Hermiona! - usłyszała krzyk. Odwróciła się u zobaczyła Rona. Zabrała się w niej cała wściekłość.
- Daj jej spokój! - wyprzedził ja Severus.
- Pozwól mi z nią porozmawiać. - powiedział.
- Nie, nie dopuszczę do tego, żebyś znów ją skrzywdził.
- Minutę, proszę. Będziesz przecież widział co się dzieje.
- Spadaj! -  krzykną Severus. - Odczep się od niej na zawsze, rozumiesz?!
- Hej! - Hermiona nie wytrzymała. - Może łaskawie zapytali byście mnie o zdanie?!
Mężczyźni spojrzeli na nią zdziwieni. Zupełnie zapomnieli, że stoi on obok nich.
- Ale przecież nie chcesz z nim gadać, no nie? - zapytał Severus.
- W sumie ciekawe co ma mi do powiedzenia. - odparła Hermiona z uśmiechem. - Po co mnie zaczepiasz? Myślałam, że wszystko już wyjaśniliśmy.
- Chciałem Cię prosić. - zaczął, a widząc drwiącą minę Miony dodał.- Wiem, pewnie już za późno, ale ja na prawdę Cię kocham! - padł na kolana. - Wybacz mi, błagam...