❝If life weren't an adventure, I wouldn't take any risks that night.❞
ー Yuki Anson
๑❃๑
Σήκωσα τα χέρια μου ψηλά ως τον ουρανό καθώς ο αέρας φυσούσε γύρω μου. Ένιωθα ελεύθερη, ένιωθα πως πετούσα, πως όλα τα κακά τελείωσαν. Όμως τίποτα δεν τελειώνει, όχι στην πραγματικότητα...
« Περνάς καλά εκεί πίσω; » ακούστηκε η φωνή του Τσανιολ σαν να ήταν χιλιόμετρα μακρυά λόγο του αγέρα. Κατέβασα τις παλάμες και το πιγούνι μου ώστε πλέον να αντικρίζω το κράνος του. Τοποθέτησα τα χέρια μου στους ώμους του και πλησίασα ελαφρά -όσο μπορούσα δηλαδή για να μην συγκρουστούν τα κράνη μας. « Το χρειαζόμουν » είπα αρκετά δυνατά ώστε να με ακούσει. Μου άρεσε τόσο πολύ όταν οποιαδήποτε διαδρομή γινόταν το βράδυ, όπου ο δρόμος ήταν πλημμυρισμένος από το φως που υπήρχε στις κολόνες.
Είχα αυτό το άγχος παρόλα αυτά! Το είχα κάθε φορά! Πως κάτι θα πάει στραβά και όλα θα καταρρεύσουν μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, πως θα πεθάνω μέσα σε αυτά τα τείχη.
Πριν καν το καταλάβω, το όχημα σταμάτησε! Κατέβηκα από τη μηχανή, έβγαλα το κράνος και στη συνέχεια ο Τσανιολ μιμήθηκε τις κινήσεις μου. Ίσως να αισθάνθηκε πως είχα εκείνο το βάρος ανάμεσα στα πνευμόνια μου διότι έγυρε ελαφρώς το κεφάλι και είπε: « Καλό θα ήταν να ηρεμήσεις, είμαι εγώ εδώ ». Όμως πάντα αισθανόμουν μόνη. Δεν έφταιγε εκείνος, ήμασταν υπερβολικά δεμένοι από αρκετά νεαρή ηλικία. Τεχνικά τον ήξερα από πάντα, αδυνατούσα να θυμηθώ κάποια ανάμνηση όπου το ψιλό αγόρι με τα "πελώρια" αυτιά δεν ήταν μαζί μου, ίσως γιατί δεν υπήρχε καμία.
Μπορεί εκείνος να ήταν από τη Νότια Κορέα και εγώ από την Ιαπωνία, παρόλα αυτά το σύμπαν κανόνισε να μας ενώσει πριν καν γεννηθούμε. Όμως κάποια στιγμή κάτι κακό θα συνέβαινε...
Στη συνέχεια έβαλε τα κράνη στο μέρος όπου τα φυλάσσει δίνοντάς μου το σακίδιο με τα παγοπέδιλά μου. « Τουλάχιστον μπορώ να σε βλέπω αυτή τη φορά; » με ρώτησε τρίβοντας τις παλάμες του για να ζεσταθεί.
« Νόμιζα πως είχες κανονίσει » είπα με ένα πονηρό ύφος.
« Για ποτό μπορώ να πάω άλλη φορά, ενώ εσύ δεν θα με αφήσεις να σε δω ποτέ να κάνεις πατινάζ » ομολόγησε.
« Όχι! » απάντησα με έμφαση.
« Έλα Γιουκικο! » παρακάλεσε.
« Όχι! » είπα και πάλι διατηρώντας την πιο ψυχρή έκφραση που μπορούσα να έχω.
« Εγώ σου δείχνω τα τραγούδια μου » προσπάθησε να με πείσει.
YOU ARE READING
❝yūgen❞ ー cvbz
Teen FictionΔεν υπάρχουν συμπτώσεις ήταν τα τελευταία λόγια του Βίκτορ, όμως κανένας από τους τέσσερις φίλους του δεν κατάλαβε τι εννοούσε αρχικά. Ούτε ο θάνατός του ήταν σύμπτωση! Το σύμπαν παίζει περίεργα παιχνίδια και αυτό ήταν ένα. Το παιχνίδι είχε τέσσερις...
