❝ Yesterday, I was alone; countless gazes, falling tears. I withstood another day again. Yesterday, that was a close call; all of the words that poured out it embraced me, who was shaking, again. ❞
ㅡ Yuki Anson
๑❃๑
« Περίμενε! » άκουσα το αγόρι πίσω μου να φωνάζει. Ήθελα να γυρίσω πίσω, να τον κοιτάξω στα μάτια βάζοντάς του τις φωνές για τα καλά ωστόσο δεν είχα καθόλου διάθεση να καταστρέψω αυτό που προσπαθούσαμε να χτίσουμε έναν ολόκληρο μήνα. Συνέχισα το περπάτημά μου, πότε αυξάνοντας ταχύτητα όσο τα δάχτυλά μου τυλίγονταν με δύναμη γύρω από τις κορδέλες του σακιδίου μου όπου βοηθούσαν στο να στηρίζεται στους ώμους μου. Ήμουν σίγουρη πως οι γροθιές έτειναν προς τις λευκές αποχρώσεις λόγω πίεσης και πως τα κόκαλα στις κλειδώσεις ήταν χίλιες φορές πιο εμφανείς από ότι συνήθως -παρόλο που τα δάχτυλά μου είναι ήδη πολύ λεπτά.
« ΓΙΟΥΚΙ » φώναξε πριν τρυπώσω γρήγορα στο εργαστήριό μου.
Πάντα προσποιόμουν πως είχα τη διάθεση να χαιρετήσω τους υπόλοιπους φοιτητές του τμήματός μου, σε αντίθεση με εκείνη τη φορά που έκατσα γρήγορα στο κατηφορικό γραφείο μου πετώντας το σακίδίο μου στο πάτωμα. Ήλπιζα να μην κάνει την κίνηση να μπει μέσα στο συγκεκριμένο χώρο, όμως είναι ο Μπεκχιαν για τον οποίο μιλάμε -αν δεν γνωρίζει να κάνει κάτι καλά, αυτό είναι να ακολουθεί διαταγές. Πήρα το μηχανικό μολύβι στο χέρι μου μαζί με το χάρακα, συνεχίζοντας το σχέδιο που άφησα στη μέση πριν το διάλειμμα. Από ότι φαίνεται όμως δεν ήταν γραφτό να το τελειώσω καθώς ο Μπεκ μπήκε μέσα.
Στάθηκε μπροστά μου, σχεδόν λαχανιασμένος και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να προσποιηθώ ότι δεν βρισκόταν απέναντί μου. Ξερόβηξε μερικές φορές ίσως για να ρυθμίσει τις αναπνοές του στο σωστό ρυθμό, ή πάλι για να μου τραβήξει την προσοχή. Συνέχισα όμως να παίζω το ρόλο μου στο θέατρο.
« Γιουκι, κοίτα με! » απαίτησε και δυστυχώς σε αντίθεση με εκείνον, υπάκουσα.
« Συγνώμη εντάξει » είπε.
Συνέχισα να τον κοιτάω στο εσωτερικό των ματιών του χωρίς να μιλάω, ήταν δική μου φορά να ακούσω παρόλο που δεν ήθελα. « Απλά δεν θεωρώ ότι είσαι σε θέση να πας » εξήγησε κάνοντάς με να σταθώ αστραπιαία στα πόδια μου.
« Εγώ είμαι αυτή που πρέπει να πάω, αν κάποια μπορεί να μπει εύκολα εκεί μέσα λέγοντας μονάχα δύο λέξεις. ΑΥΤΗ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ » τόνισα την τελευταία πρόταση.
YOU ARE READING
❝yūgen❞ ー cvbz
Teen FictionΔεν υπάρχουν συμπτώσεις ήταν τα τελευταία λόγια του Βίκτορ, όμως κανένας από τους τέσσερις φίλους του δεν κατάλαβε τι εννοούσε αρχικά. Ούτε ο θάνατός του ήταν σύμπτωση! Το σύμπαν παίζει περίεργα παιχνίδια και αυτό ήταν ένα. Το παιχνίδι είχε τέσσερις...
