TEK ÇAREM

Nerede bu?

Harika bir günün ardından, yorucu ama mükemmel bi gün olucaktı sanki bugün... Günüm Rüzgar'a bağlıydı. Cidden o bana nasıl hissettirirse günüm öyle geçiyordu. Ama annem hala ortalıkta yoktu. Bizi bırakıp gittiğini bile düşünmüştüm. Böyle bişey yapar mıydı? Yapmazdı değil mi? Ya yaparsa? Çoktanda yaptıysa? Onu asla affetmezdim. Aslaa... Neyse moralimi düşürmek istemiyordum. Deniz'i de unutmuştum. Lanet olsun. Allah bilir ne yapıyodur şuan? Mete ile canımı sıkıyordu ikisi. Beni kıskandırmak güzel miydi? Kızgın olmamı mı seviyorlardı? Herkes bunu mu istiyordu? Gariplerdi. 3.aramadan sonra tam kapatırken açmıştı. Sonunda.
"Çikolatam ,günaydın."
"Aklına gelebildik be güzelim. Günaydın."
"Halla halla sanki senin aklındayız."
"Tamam. Tamam xmskf. Ee nasılsın?"
"Mükemmel. Sen?"
"Aynen bende."
"Güzelll."
"Peki bebeğim dnfn."
"Tamam."
"Hadi görüşürüz."
"Öptüm."
Bu kadar kısa değildi tabiki. Ama bugün uzatmamıştım. Okula bıraktım da her şeyi :d
Gönderilen:Egoist Yakışıklı
Günaydın egoistim.
Aslında egoist falan değildi. Yani 2 gündür. Ama bilmiyorum. Söylemesi hoşuma gidiyordu.
Gönderen: Egoist yakışıklım
Günaydın GEVEZEM. Ben egoist değilim. Değiştir takma adımı.
Tamam. Dmfkg
Gönderilen: Yakışıklı
Şuan yakışıklı diye kaydettim. Bugün nasılsan öyle kaydedicem seni ve asla değiştirmicem. Okey?
Okey? De neydi? İngilizce'si sıfır olamazdı her halde. Anlasın yani bunuda. Lütfen.
Gönderen: Yakışıklı
Kesin Okey'i bilmediğimi düşündün demii. Çakall. Okey bebek. Anlaştık.
Bişey yazmadan telefonu fırlattım. -tabiki bunu yapmadım .d yavaşçacık koydum sadece-
Beni sahiplenmişti resmen. Ben de onu. Ve bu his çok güzeldi. Hiç olmadığı kadar güzel ve özel hissettiriyordu. Ne giyebilirdim ki bugün? Güzel gözükmek için büyük bir çaba sarf ettikten sonra güzel olabilmiştim. Azıcıkk. Birazcıcık. Çok azcıcık. Neyse dnfjdj
Ah canım telefonum çalıyordu.
Arayaannn bilinmeyen numara.
En sevdiğimden neden hep ben? Nerden buluyorlardı numaramı?
"Efendim?"
"Ben Mete. Nasılsın?"
"İyiyim de numaramı nereden buldun?"
"Orasını boşver. Deniz nerede biliyo musun?"
"Hayır. Ama hemen hemen 15 dakika önce konuşmuştuk."
"Telefonlarıma cevap vermiyor. Evine gittim. Kimse yok. Ne yapıcağımı bilmiyorum."
"Halla halla... Ne oldu ki?"
"Eğer bişey öğrenirsen haber verir misin?"
"Tamam. Sende haber ver."
"Tamam."
Ne olmuştu birden? Benim aramamıda açmıyordu. Okula da gelmezse kesin bişey oldu demektir bu. Endişelenmiştim. Ya başına bişey geldiyse? Belkide şarjı bitmişti? Ama evde olurdu. Çıldırmak üzereydim. Bugün kahvaltı yapmadan okula gittim. Babamı buna ikna edebilmem oldukça zordu ama başarmıştım. BÜYÜK ZAFER! Deniz ortalıkta gözükmüyordu. Hızlı adımlarımla Mete'nin yanına gittim.
"Bi haber var mı?"
"Malesef hayır. Sende?"
"Olsa sence sorar mıydım?"
"Kafa mı kaldı?"
"Sizin aranızda bişey mi var? Bana her şeyi anlatabilirsin. Anlatmasanda o anlatır zaten."
Öyle düşünüyordum. Anlatırdı her halde.
"Şuanlık bişey yok. Adını kıyamadık daha doğrusu."
Ben ve Rüzgar gibi miydiler? Yok be!
"Anladım."
Neredeydi bu kız ya? Ölebilirdim şuan. Derkeeennn Rüzgar buraya doğru geliyordu. Öfkeli gibiydi. Hemde çok. Anlamadığım bir zaman diliminde Mete'nin kaşını patlatmıştı. Mete'de tabiki boş durmayıp dudağını kanatmıştı Rüzgar'ımın. Ne olduğuna anlam verememiştim derken Rüzgar hızlı beni arkasına çekti.
"OKYANUS'A VE ARKADAŞLARINA ZARAR VERMEYECEKSİN."
"SANA NE OLUYOR? KİMSİN SEN?"
"SENİN ESKİDEN ÇOK SEVDİĞİN KARDEŞİN!"
"..."
Çözemediğim olay da adım geçtiği için benim yüzümden olmuştu yani. Öyle anlamıştım. Deniz nerede? Ölmek istiyordum. Kız yoktu. Ya Mete bişey yaptıysa. Rüzgar'ı köşeye çektim.
"Mete Deniz'e bişey mi yaptı?"
"Evet."
"Ne o?"
"Kendisi anlatsın."
"Anlatmıyor. Anlat işte sen."
"Mete Deniz'i sarhoşken öpmüş. Deniz kaçmaya çalışmış. Ama başaramamış. Sonra Mete'nin Deniz 'i şehir dışına göndermesini istemiş. Mete 'de salak gibi göndermiş. Ama hiç birini hatırlamıyor. Nasıl yaptı bunları bilmiyorum."
"İnanamıyorum. Bunu nasıl yapar?"
"O Mete..."
Artık Deniz'in nerede olduğunu biliyordum. En azından yaşıyordu. Ama yanımda değildi. Onsuz mu geçicekti günlerim? Onun yerini kimse tutamazdı ki. Alışmaktan başka bir çarem yoktu. Bu iğrenç bi duyguydu. Onsuz... Yanımda yokken... Düşünmek bile iğrençti. Ama yaşayacaktım onu. Mete yüzünden. Öldürebilirdim. Neden duruyordum ki hala. Çünkü okuldan atılabilirdim. Aslında hayır. Ama her neyse bunu yapmayacaktım. Cezasını bizzat kendim yavaş yavaş vericektim. Kendime bayılıyorum. ✌