Sweet coward

Ne oldu inanamazsınız.Ben hala inanamadım siz nasıl inanasınız ki???

Geçen gün deanin beni aradığını söylemiştim ve ne konuştuğumuzu da biliyosunuz.Gerçekten kaydını bizim okula aldırdı.Buna inanabiliyo musunuz?Yani düşünsenize havalı çocuğun kuzeni bizim sınıfta!

Gerçi kuzeniyle aynı sınıfta olması biraz saçma ama en azından sınıfta beni gerçekten tanıyan biri var.Ve tabi artık dışarı çıkıyorum.Bazılarının benim hakkında düşünceleri değişti.Bazıları da hala ezme çabasında tabii ama umrumda değil.Yanımda olmasını istediğim kişi yanımda artık ve beni gerçekten anlayan biri.Hem de o söylediğim saçma yalandan sonra bile... sanırım fazla anlayışlı biri.Ben asla böyle olamam.Bu arada kimse onların kuzen olduğunu bilmiyor ve asla inanmazlar çünkü alakaları bile yok.Sınıfta birbirleriyle hiç konuşmuyolar aynı evde yaşamalarına rağmen.Küs gibiler kim bilir belki de öyledirler.

Ders bir türlü bitmek bilmiyor.Saate bakıp saniyeleri sayıyorum.Hocayla asla göz teması kurmuyorum.Ve etrafıma bakıyorum.Benim onlara baktığımı farkedenler de dönüp bakıyor.En sonunda kafamı kolumun üzerine koyarak sıraya uzandım.Yanımda oturan deane baktım.İnek öğrenci gibi çok dikkatle öğretmenin anlattıklarını dinliyordu.Kesin dersleri çok iyidir.Kim bilir belki bana da yardım eder.

Ve nihayet o kulak tırmalayıcı sesiyle zil çalıyor.

"Sonunda!"

"Bu dersin bu kadar çabuk geçtiğine inanamıyorum."

"Ne her zaman böyle misin?"

"Neden bahsettiğini anlamıyorum"

"Anlıyorsun ama neyse."

"Dersi dinliyordum sadece eğer kasteddiğin buysa evet hep böyleyim"

"tahmin etmiştim"

"Aslında ben de aynı şeyi sana sorucaktım hep böyle misin?"

"Nasıl?"

"Neden her şeyden korkuyorsun? Az önce farkettim de neredeyse hocadan bile korkucaksın"

"Yok artık saçmalama ben sadece bir kaç şeyden korkarım o kadar"

Gözlerini kocaman açarak bana baktı.

Ben de onun taklidini yaparak aynı şekilde ona baktım.Sonra buna dayanamayarak kantine gideceğimi söyledim ve cüzdanımı alıp aşağı indim.Tam o anda bakın kimle karşılaştım.Yer cücesiyle! Harika gerçekten harika!

"Ramona bu sensin"

"Evet benim"

"Ah neden artık bizimle takılmıyorsun"

"Ne yani havalı çocuk sana anlatmadı mı?"

"Aranızda neler oldu bilmiyorum canım ama ayrıldınız diye bizimle konuşmuyo musunuz ahaha komiksiniz"

Sonra da gülerek yukarı çıktı.Bu kızın derdi neydi böyle.

Kantinden çikolata alana kadar her şey iyi gidiyordu ama arkamı dödüğümde bu sefer de myfavı gördüm.Bana tip tip baktı ama hiç bir şey demedi.Neyse ki bundan da kurtulmuştum.Neredeyse koşarak sınıfa gittim ve sırama oturdum.Dean yoktu.Kafamı kaldırdım ve sınıfa göz gezdirdim ah işte orada en arka sırada yer cücesiyle samimi bi şekilde konuşuyor of oof bir tane düzgün insan vardı bu sınıfta onu da sanırım kaybettim.Öğle tenefüsünün geri kalanını kafamı sıraya koyarak ve çikolatamı yiyerek geçirdim.

Eve gittiğimde de tuhaf bi tabloyla karşılaştığımı söyleyemem makyaj surat yine teyzeme bi şeyler uydurup okuldan yırtmıştı.Ve şimdi de hasta numarası yapıyordu onu hiç takmayıp odama gittim ama arkamdan "Geçmiş olsun yok mu?" Diye bağırdığını duydum.Kulaklığımı taktım ve bir kaç dakikalığıma dünyayla bağlantımı kopardım.