Sweet coward

"Ramonaaa! inanmıyorum daha kalkmadın mı?ben bugün erken çıkıyorum haberin olsun"

Makyaj suratın sabah sabah bağırmasıyla uyandım.Saate baktım, 15 dakikada hazırlanmam gerekiyordu yani daha çok vardı geç falan kalmamıştım.

Yavaş yavaş kalktım ve yüzümü yıkadım.Hala uykuluydum.Mısır gevreğni tabağa boşalttım ve yine yavaş yavaş yemeye başladım.Sonra kapı çaldı.Bu saatte !!!

Teyzemler uyuduğu için mecbur ben açmalıydım.Kim bilir kim gelmişti.

Gözlerim yarı kapalı şekilde kapıyı açtım.Sonra doğru gördüğüme inanmak için gözlerimi ovuşturdum.Aynı çizgifilmlerdeki gibi 😝 Havalı çocuk ve kuzeni tam karşımda duruyordu.Ama benim asıl şaşırdığım havalı çocuğun da kuzeniyle birlikte buraya gelmesiydi.

"Burda ne işiniz var"

Dean havalı çocuğa bakarak gülümsedi.

"Söylemiştim,Ramona bi kere de kibar davranıp beni şaşırtabilirsin"

"Evet evet herneyse gerçekten neden geldiniz?"

"Okula gidiyoduk ve sen de gelirsin diye düşündük"

"Yani nerden çıktı bu "

"Sadece yalnız gitmek istemedik eğer gelmek istiyorsan 5 dakika içinde hazırlan."

Okula çoğunlukla hatta her zaman yalnız giderdim ve yalnız gitmeyi seviyorum.Ama nedense bugün onlarla birlikte gitmek doğru geldi.

"Tamam ama 5 dakikaya ihtiyacım yok ben zaten hazırım."

Hızlıca yerden çantamı aldım ve ayakkabılarımı giymeye başladım.

Havalı çocuk gözlerini açmış bu söylediğime inanamayarak bakarken ben de hiç aldırmadan ayakkabılarımı giymeye devam ettim.

Dean de aynı şekilde ama yüzünde küçük bir gülümsemeyle bana bakıp

"Evet kibar davranıp beni şaşırtabilirsin derken tam da bunu kastetmiştim."

"Önemli değil.Hadi geç kalıcaz."

Beniim sayemde yani önden hızlı hızlı adımlar atmam yüzünden yolun yarısını 5 dakikada gelmiştik.Arkama baktığımda ikisi de sanki beni davet ettiklerine pişmanmış gibi görünüyorlardı.

Tam "ee nasıl gidiyor" diye saçma ve alakasız bir soru sorucakken Dean ileriye bakarak el sallamaya başladı.

"Biz geldik"

Arkamı döndüm ve korktuğum şey gerçek olmuştu.Tabi ki havalı çocuğun grubuydu.

Yer cücesi hemen beni farketti.

"Aaa bakın kimler burdaymış.Ramona!"

"Ramona gerçekten sen misin ? özlettin kendini desem yalan olur doğrusu"

Bunu tabiki kilo özürlü söylemişti.Ve ben de kızarmıştım.O an ona söyleyecek hiç bi şey gelmemişti aklıma.Sanki söylenecek bütün sözleri kilo özürlü yemişti.Herkese teker teker baktım kimse bi şey demedi hatta Dean bile gülümsüyordu.

"Okulda görüşürüz"

Sadece bunu söyleyebildim ve hızlı hızlı yürümeye başladım.Tabi ki arkamdam gitmemem için bi şeyler söylediler ama dönmedim

.Biliyorum çünkü ben onlar gibi değilim.Hepsi çok yapmacık ve ikiyüzlü.

............................................................................................................................................

Nihayet son zil de çalmıştı.Okulların kapanmasına sayılı günler kalmıştı.Herkes yaz planlarına yapmaya başlamıştı bense hala nerde kalıcağımı bilmiyordum.Annem,babam... acaba ne zaman dönecekler belki de babam yaz için izin almıştır ve bana sürpriz yapacaklardır.Bunları düşüne düşüne evin yolunu tutmuştum.Arkamdan bir ses

"Ramona bekle"

Ah deandi tabi.Muhtemelen özür dileyecekti.Aslında bu çok saçma yani gerek yok ki.Ona kırıldığımı kim söyledi ki?Kırılmadım.

Hızımı yavaşlatmıştım.Sonra arkadan başka bir ses daha gelmişti.

"Aşkım beklee birlikte söyleyelim."

Arkamı döndüm.Yer cücesi deanin boynuna atlamıştı.Ve aşkım kelimesi her şeyi açıklıyordu.Ne yani bana çıkmaya başladıklarını mı söyliceklerdi.İnanmıyorum.Her ne kadar bunu kendime itiraf edemesemde evet ben ondan çok hoşlanıyorum.Havalı çocuğun kuzeni namı diğer deanden çok hoşlanıyordum.Bu durumda tek yapabileceğim arkamı dönüp hızlıca koşmak....Gözyaşlarımı görmesinler diye...