~11~

3 0 0
                                    

"Ah, excuse me? Can we share a table?" Someone asked I looked up and saw him smiling genuinely.

I'm with my usual face expression. Blank expression. I didn't answer, binaba ko na ulit ang tingin ko sa iniinom ko.

"Yeah, sure. Sige tabi nalang tayo." Narinig kong sabi ni Mae dun sa lalaking kung sinuman siya. Wala naman akong pakialam.

"Himala, Nathan. Kumakain ka na pala ngayon." Nathan? siya ba yung classroom president? Napatingin naman ako sakanya to confirm my curiosity. Big eyes glasses? Nerd? Siya na ba yung Nathan?

"Grabe ka, Ms. SP. Kumakain naman ako." Owwwkay? So, i'm not existing. I'm just looking at his face and that girl earlier is true, this Nathan always smiles. His eyes are missing when he laugh. His white teeth. His tan skin. And I can say that he's uh...cute? Wait? What did I just say that he's cute? YUUUUUUUCK! Ysabella stop it.
It's effin' gross. Di siya cute, okay? Hindi.

"Ay ganun? By the way, Nathan. Si Ysabella, best friend ko. You know her naman diba?" Okay. Nag-i-exist na ko ngayon.

"A, oo. Former Ms. SP. Hi." Tumingin siya sakin saka ngumiti pero blank expression lang natanggap niya sakin.

"Sorry, nagsusungit na naman siya. Hehe." Paghingi ng pasensiya ni Mae. Di naman kasi ako interesado.

"Nah. Okay lang, di ko na din naman  inaasahan na maghi-hello  siya." Sabi ni Nathan ng natatawa. Aba! Dapat lang na asahan mo yan.

Nagpatuloy lang kami sa pagkain hanggang sa matapos kami. Paalis na sana kami ng cafeteria ng biglang dumating si Joshua.

"Yo, dude!" Sabi ni Joshua kay Nathan saka sila nag-bro hug. Psh.

"O, Aki. Kamusta first day?" Pagtatanong sakanya ni Nathan. Bago pa sumagot si Joshua tumikhim na ko.

"Ehem. If you'll excuse us, we're leaving. If you want to chit chat move out. Mae, let's leave." I said with my cold voice. Tumabi naman si Nathan para makadaan ako.

Tuluyan na nga naming nilisan ang cafeteria. Naglalakad na kami ni Mae pabalik sa classroom, nang bigla siyang nagsalita.

"Ysa, sama ko sayo mag-half day." with that I automatically stopped. Seriously? Sasama siya? E, school president tapos magha-half day?

"It's up to you." Bahala siya. Wala ako sa mood ngayon.

"Sige. Sasama ako." She said gigling. I don't have choice, since my parents know her. Actually, they're close.

Aish. I'm getting pissed. Psh.

We finally reached our classroom and our teacher is not there maybe she's late. I just walk towards my seat and look outside. This day is so boring.

Lumipas ang ilang minuto pero wala pa rin ang next teacher namin. Nararamdaman ko rin na lahat ng mga kaklase ko nandito na. I roam my eyes inside this classroom and they're busy reading their books. And uh...it's a pocket book? Seriously? I looked at my side and Mae is also reading a pocket book entitled "Mister and Miss Cold" ? I also looked at Joshua and he's busy with his phone. May kanya-kanya silang gawa. Ako lang yata ang wala. But nevermind reading is not my type.

Titingin na sana ulit ako sa labas ng bintana nang biglang magsalita si Nathan, ang classroom president. -,-

"Can I have your attention, please?" Tumingin naman kaming lahat sakanya kaya tinuloy niya ulit ang sasabihin niya.

"Mrs. Tapang is not going here because of some matter. So, as a classroom President I am giving you the authority to do whatever you wanted to do. BUT....don't be too noisy, okay?" and with that he goes back to his seat.

"Yun o! Thank you Nathan!" one of my classmate shouted and they all shouted in unison. Seriously? They're so happy even Mae. Gosh. Matutulog nalang ako mabuti pa.

Magna-nap na sana ako ng biglang hinarap ni Mae yung upuan niya sakin.

"Ysa, anong oras daw dating ng parents mo?" She asked without bringing down the pocket book she's reading. Psh.

"Lunch." I replied boredly. Pinaalala na naman, e. Tss. Di ko na nga iniisip tapos biglang magtatanong ng ganyan.

"A, what if bumili tayo ng cake or cup cake para sa dessert?"

"It's up to you." I replied boredly, AGAIN.

"Alam mo kanina ka pa 'it's up to you' ng 'it's up to you'. Sapukin kita diyan, e." Binaba niya na yung binabasa niya saka tumingin sakin.
Sinalubong ko naman yun ng blank expression.

"Isang tanong, isang sagot ang peg ni Ysabella." said someone out of nowhere to be found.

"Shut up, Joshua." Pagtataray sakanya ni Mae. So, si Joshua pala yung nagsalita.

"Bakit? Sinasabi ko lang naman, a." Joshua said laughing. E, kung suntukin ko kaya pagmumukha nito -,-

"Do you want me to punch your face?" I asked coldly and face him.

"Woah! What's happening here?" Someone interrupted. Tiningnan ko kung sino at si Nathan lang naman pala.

"Nothing, dude. Nagku-kwentuhan lang kaming tatlo. Wanna join us?" Kwentuhan? Tch. Wala ngang kwentuhan na nagaganap, e.

"Sure. Ano bang pinag-uusapan?" Aba naman! Nakisama agad, e. Wala nga kasing kwentuhan na nagaganap. Tss. -,-

"Wala lang naman. Nathan, may kapatid ka?" Said Mae. I'm not going to talk, I'm just going to listen. Talking to others is not my type.

"Yup. Meron. Si Thianna." Nathan.

"A, ilang taon na siya?" Mae.

"Oo nga pala. How's Thianna? I miss her." Joshua.

"Okay lang naman siya and she's 8 years old." Nathan replied to them.

I was just listening to them when suddenly the three of them looked at me.

"What?" I asked with my cold voice.

"Ysabella, do you have your younger brother? Or sister?" Nathan asked.

"None." I answered direct to the point. That's my wish ever since to have a younger brother or sister. But  I think I don't have one.

"Aw. Bakit?" Joshua asked.

"Ask my parents. Tch." And with that I get my things and leave our classroom.

Naglakad lakad lang ako hanggang sa dalhin ako ng paa ko sa likod ng school Gymnasium. I decided to sit since may mga benches naman dito na pwedeng upuan.
Nakatingin lang ako sa bakanteng lote na napalibutan ng mga puno sa harap ko dahilan para magkaroon ng hangin. Nakaka relax lang dito. Tahimik. Sariwang hangin. Ito ang kailangan ko. Kinuha ko na din ang cellphone ko para sa music. That's one of my hobby. Listening to music.

I decided to play 'A little too much' by Shawn Mendes. Ang ganda kasi ng lyrics saka yung pinaparating ng kanta ramdam ko. Kaya sinabayan ko na rin yung kanta.

"She would not show that she was afraid,
But being and feeling alone was so much to face,
Well, everyone said that she was so strong but they didn't know is that she could barely carry on..." I can feel every lyrics of the song. That's why it's one of my favorite song. Nagpatuloy ako sa pagsabay sa kanta.

"...sometimes it all gets a little too much,
But you gotta realize that soon the fog will clear up,
And you don't have to be afraid, because we're all the same,
And we know that sometimes it all gets a little too much..." sinabayan ko lang yung kanta hanggang matapos.

"Ang ganda pala ng boses mo." May biglang nagsalita kaya napapitlag ako. Nakita ko siyang nakatayo di kalayuan sa likod ko saka nakangiting naglalakad palapit sakin.

~~
Kilala niyo kung sino? Haha kung kilala niyo shhh nalang kayo haha... Read. Vote. Comment.

The Nerdy and The Cold PrincessTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon