Odadan çıkıp koridora çıktık. Daha doğrusu çekiştire çekiştire zorla çıkardı manyak. Melek'te arkamızdan geldi. Sonra ben ne olduğunu bile anlamadan birden bağırmaya başladı.
- Amacın ne senin? Niye hep karşıma çıkıyosun?
Ne?
- Ben mi?Asıl sen benim karşıma çıktın. Ben bu hastanede hemşireyim bi kere.
-Öyle mi? Hastalara karşı sınırını bil o zaman!
Allah'ım!
-Sanane bundan! Ben hastalarla sınırımı gayet de iyi biliyorum! Bunu da sana sorucak değilim! Hem sen kim oluyosun ya! Bi daha da sakın karşıma ćıkma!
Aklıma gelenle yüzüne baktım. Gülümsedim , inatla. Sonra da son kozumu oynadım.
- Hemm..sen git denize. Senin yerin orası!(deniz kızı)
Anında kendimi duvara çarpmış bulmuştum. Öküz! Sırtımı çok sert çarpmıştım. Nasıl bir insan ya! Bu kadar da beklemiyordum. Tahmin bile edilemez resmen! Şimdi de arkasını dönüp gidiyo. Ben de korkağım ya! Geri çekilicem sanki.
Hiç çekinmeden koridorda bağırmaya başladım.
Ters ters bana bakmaya başladı şimdi de. Oh sinirlen. Bağırmam pek de hoşuna gitmemiş belli ki.
- Sen kimsin peki! Cesaretli mi, güçlü mü? Bu yaptığınla beni susturmaya mı çalışıyosun? Ama var ya bir daha asla buna izin vermiycem! Anladın mı?...Senin beni durdurmaya gücün yetebilir belki ama susturmaya asla!
Sonra şarkının nakaratını söylemeye başladım. Deli gibi..İnatçı gibi..Nakarat bitince durdum.
Bir süre tuhaf tuhaf baktı. Ee kedi sandığı aslan ćıkmıştı tabi.
Meleği odasına yönlendirdim.
- O kimdi?
- Hićbir fikrim yok!
- Müfettiş falan olmasın!
- İnşallah değildir.
Melekle bakıştık. Gülmeye başladık aniden. Çünkü artık ikimiz de çok iyi biliyorduk. Hayat şarkı söylemek için , birazcık mutlu kalabilmek için hiç adil değil. Sanırım kıskanıyor.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Denizimdeki Dalgam Olur Musun?
RomanceHayatı tıpkı dalgasız bir denize benzeyen sakin, huzurlu ama bir o kadar da monoton olan Kübra'nın hikayesi bu. Ama birgün bu monotonluk bozulacaktır o farketmeden.Deniz bir gün dalgalanacaktır yavaş yavaş şiddetlenerek, dalgalarında sürüklenecektir...
