~Το ματωμένο τριαντάφυλλο~

~Κεφάλαιο 1ο - Πάρτ 1~

~Μικάρου POV~
"Μαμά, Μπαμπά?"Φώναξα τους γονείς μου, ενώ κοιτούσα προς την είσοδο του σπιτιού.
Ήμουν στον κήπο και έπαιζα μέχρι που ένας παράξενος ήχος ακούστηκε από το σπίτι. Ο ήχος ήταν σαν κάποιος να είχε στραγγαλιστεί ή μαχαιρωθεί, αλλά στην συνέχεια όλα ηρέμησαν. Τίποτα δεν ακούστηκε, εκτός από το σιωπηλό κελάηδημα των πουλιών. Σηκώθηκα και πήγα προς την πίσω είσοδο όπου οδηγούσε στην κουζίνα.
"Μαμά, Μπαμπά?!"Δεν υπήρξε καμία απάντηση...
Κοίταξα γύρω μου και είδα τα σώματα των αγαπημένων γονιών μου στο πάτωμα και το αίμα να είχε πιτσιλίσει τους τοίχους.
"Σας παρακαλώ ξυπνήστε!"παρακάλεσα αλλά καμία απάντηση.
Ήταν πραγματικά ένα τρομακτικό θέαμα για ένα οχτάχρονο παιδί και αυτό που κάνει τα πράγματα χειρότερα είναι ότι δεν έχω κανέναν άλλο. Κανένα από τα άλλα μέλη της οικογένειάς μου δεν ζούσε στην Ιαπωνία. Σηκώθηκα και έτρεξα έξω γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσα να τους σώσω, τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλα μου. Για μια στιγμή σταμάτησα σε ένα μικρό πάρκο για να ξεκουραστώ, στην συνέχεια άρχισα σκέφτομαι που να πάω μετά.
Άρχισε να βρέχει...
"Τ-τέλεια" λέω κοιτάζοντας τριγύρω.
"Γειά σου είσαι καλά?" Άκουσα μια φωνή ενός αγοριού από πίσω μου.
Γύρισα το κεφάλι μου και αντίκρισα δύο αγόρια κάτω από μια ομπρέλα.Ο ένας είχε μοβ μαλλιά με καστανά μάτια και ένα πλατύ χαμόγελο. Ενώ ο άλλος είχε μαύρα μαλλιά με ασημί μάτια και ένα ντροπαλό χαμόγελο και οι δύο φαίνεται να είναι στην ηλικία μου.
"Ν-ναι καλά είμαι" απάντησα κάνοντας ένα βήμα πίσω.
"Γιατί κλαις?" ρώτησε το αγόρι με τα μαύρα μαλλιά.
"..." Δεν απάντησα, γιατί δεν μπορώ να πω τι συνέβη σε άγνωστους.
"Δεν έχει σημασία" απάντησα
"Ναι έχει! Ίσως μπορέσουμε να σε βοηθήσουμε με κάποιο τρόπο" είπε το αγόρι με τα μοβ μαλλιά όπου στεκόταν δίπλα μου με το άλλο αγόρι, έτσι ώστε η βροχή να μην έπεφτε πάνω μου.
"Κ-καλά... Ήμουν στο κήπο και έπαιζα μέχρι που άκουσα κάτι παράξενους θορύβους όπου προέρχονταν από την κουζίνα μου, πήγα να ελέγξω τι συνέβη και είδα τους γονείς μου νεκρούς" Αυτό που είπα συγκλόνισε τα αγόρια, ενώ τα δάκρυα έτρεξαν στα μάγουλα μου πάλι.
"Όλα θα πάνε καλά" είπε το αγόρι με τα μαύρα μαλλιά και με αγκάλιασε.
"Έχεις ένα μέρος για να μείνεις?" ρώτησε το αγόρι με τα μοβ μαλλιά.
"Όχι.... Πραγματικά δεν ξέρω που είμαι..." είπα αμήχανα
"Μπορείς να μείνεις μαζί μας, σωστά Λέισους?" Το αγόρι με τα μαύρα μαλλιά ρώτησε.
'Ώστε έτσι είναι το όνομα του... Λέισους... '
"Ναι αυτό σκεφτόμουν και εγώ..." απάντησε ο Λέισους.
"Θέλεις?" με ρώτησε
"Εμ ναι!" απαντάω, ευτυχώς που έχω κάποιους που είναι πρόθυμοι να με βοηθήσουν.
"Τέλεια. Το όνομα μου είναι Λέισους Ουέλτ και αυτός είναι ο αδερφός μου ο Ρενέ Σίμ. Πως σε λένε?"
"Με λένε Μικάρου Ουτσίντα"
"Ωραίο όνομα!" είπε ο Ρενέ
" Ε-ευχαριστώ" απάντησα
"Λοιπόν ας πάμε τώρα" είπε ο Λέισους και φύγαμε στο σπίτι τους.

Γειά σας... Αυτή είναι η πρώτη μου ιστορία,οπότε πείτε μου στα κόμμεντς αν σας άρεσε και αν θέλετε αφήστε και ένα αστεράκι. 💘☺