Sabah çalan alarmımın sesiyle doğruldum ve Deniz yanımda yoktu. Kapıya doğru gittim ve banyoya girdim yıkanıp çıktıktan sonra aynaya baktığımda kaşlarımın olmadığını fark ettim. Bağırmaya başladım ve hıçkırarak ağlıyordum. Deniz yanıma geldi ve şok olan gözlerle bana baktı. Dün bir bugün ikiydi. Ne oluyordu bana. Uyur gezer değildim olsaydım Deniz bilirdi. Herşeyi düşünürken aklıma Amara'nın facebookuna bakarken sözlerin 3 kere yazılması diğer gün yüzümdeki üç çizik simitçideki üç simit ve bu günde kaşlarım. Ya paranoyak olmuştum yada bilmemin istenmediği şeyler vardı. Amara'nın annesini arayıp kızının nerde olduğunu sordum. Dışarıya çıktığını büyük ihtimalle meydanda olacağını söyledi. Öyleydi de. Üç tane güvercinin yanına oturmuş konuşuyordu. Geldiğim fark edip güvercinleri elleriyle kovdu. Sonra doğrulup banka yerleşti ve bana bakarak ne oldu dercesine göz kırptı. Ona olanları anlattım ve ben bir şey bilmiyorum diyerek ayağa kalktı. Oturması için rica ettim ve bana seni hastanede uyarmıştım dedi. Sonra da gitti. Akasından baktım. Sonra birisi koluma dokundu arkama döndüğümde bir kadın çiçek istermisin dedi. Çiçekleri severdim bir demet vermesini istedim ve üç tane çiçek olan demet uzattı. Çiçeklere baktım sonra daha çok koymasını istemek için kafamı kaldırdığımda kadın yoktu. Çoktan gitmişti. Telefonu alıp Deniz'i aradım. Ağlayarak anlattım. Oda cenazedeydi. Sakin olmamı söyledi sonrada kapattı. Bir kız çocuğu gördüm. Bana el sallıyordu. Kimsesi yoktu galiba yanına gittim ama kafasını okşacakken kız yok oldu. Çığlık atarak bağırmaya başladım ve yüzümü çırmaklıyordum. Sonrası da yok. Hafızam silinmiş sanki. Hatırlamıyorum hiç bir şey. Gözlerimden tekrar yaş akmaya başladı. Gözlerimi açtığımda burdaydım. Bir psikoloğum ama kendimi iyileştirebileceğimi sanmıyorum.
Bunları anlattığım kişi benim psikoloğumdu. Bana bakıp anlamlı bir şekilde kafasını salladı. Sonrada benim yanıma oturarak omuzuma dokundu ve herşeyin düzeleceğini söyledi. Ben meydandan sonraki hiç bir şeyi hatırlamıyorken nasıl düzelecekti. Yavaşça ayağa kalktım ve dönmeye başladım. Boynumdan bir acı hissettim. Sonra da yere yığıldım beni bayıltmışlardı. Gözlerim kapanırken aralıktan tepemde yanan ışığını görüyordum. Gözlerim tamamen kapandığında bir ormandaydım. Birisi ismimi fısıldıyordu. Arkamı dönüyordum sağa sola bakıyordum. Ama kimse yoktu. Sonra net duyabildiğim bir ses "sen uyarıldın" diyordu. Oysaki bir şey yapmamıştım. Herşey kendiliğinden oluşmuştu. Yavaş yavaş gözlerim açılıyordu. Her tarafı sünger gibi şeylerle kaplı bir yerdeydim. Evet biliyorum burayı. Bütün psikolog ve psikiyatristler bilirdi. Akıl hastanesine mi kapatılmıştım. Deniz çok üzülmüştür şimdi. Yere yatıp kendimi yuvarlamaya başladım. Birileri beni gıdıklıyordu ama gülmüyordum. Kıvranıyordun resmen. Bana gene iğne vurulmasını istemiyordum. Tırnaklarımla yüzümü kazıyordum. Artık yüzüm kan içindeydi. Etrafım bembeyazken yerler kırmızı olmuştu. Baktıkça ağlıyordum yüzümden akan göz yaşlarım açtığım yaraları yakıyordu ve bağırarak ağlıyordum. Bir anda kapı açıldı ve Deniz'in geldiğini gördüm ona sarılarak koşmaya başladım. Sonra yere yığıldım. Aslında kapı hiç açılmamıştım. Yerde ayaklarımla kendimi iterek geri geri odayı turluyordum. Bir anda yerde yatarken bana yukardan bakan meydandaki kızı gördüm. Bana bir şey uzatıyordu. Sonrada kısık bir sesle "iyileşmen için" dedi. Sonra gözden kayboldu. Olmadığını biliyordum. Elimdeki poşeti fark ettim. Onu aramaya başladım böyle bir odaya nasıl girdi yada nasıl gitti. Düşünürken verdiği şeye baktım. Sonra meraktan koklamaya başladım. Doyamadığım kokuyu içime çekerken yanlış bir şey yaptığımı biliyordum. Bana verdiği şey uyuşturucuydu. Artık tek istediğim bundan daha fazla olmasıydı. Ne de çabuk bağımlı olmuştum. Uykum yoktu Yaptığım en keyifli şey yerde yuvarlanmaktı ve saçımı çekmekti. İyi değildim ama iyiydim.
