ข้าเคยฝัน...
ความฝันนั้นเป็นฝันที่หวานล้ำจนข้าไม่อยากลืมตาตื่นขึ้นมา
ข้าฝันว่าตัวเองนอนหลับตาภายใต้แสงอาทิตย์ มันเป็นฝันกลางฤดูใบไม้ผลิที่มีแดดอบอุ่นส่องลงมาอยู่เล็กน้อย ร่างกายข้าอ่อนแแอมาตั้งแต่เด็กเลยไม่ค่อยได้มีโอกาสสัมผัสลมหนาวบ่อยนัก แต่หลังจากผ่านช่วงฤดูหนาวอันแสนโหดร้ายมา แสงแดดอบอุ่นเพียงน้อยนิดก็ทำให้อยากออกมาสัมผัสกับแสงแดดดูบ้าง ทุกคนมักชอบเป็นห่วงข้าจนเกินเหตุและคอยสั่งกำชับให้ข้าทำตัวให้อบอุ่นอยู่ทุกครั้ง ข้าใส่เสื้อคลุมตัวใหม่หนาหนักที่ได้รับเป็นของขวัญพระราชอยู่ทุกปี เสด็จพ่อก็คอยดูแลเอาใจใส่ข้าเป็นอย่างดีในฐานะลูกชายคนโตแห่งตำหนักอ๋อง ผู้คนที่อยู่รอบกายข้ามักจะมีมีหน้าเปื้อนยิ้ม ทุกคนมีความจริงใจและไม่มีวันคิดคดทรยศหักหลังข้าผู้เป็นนาย
ข้าเติบโตขึ้นมาในตำหนักอ๋องอันอบอุ่นมีผู้คนอยู่ล้อม เวลาป่วยมีคนดูแล ครั้นพอป่วยหนัก เสด็จพ่อก็จะคอยตามหมอมามาจากแดนไกลเพื่อรักษาข้าถึงในตำหนัก ข้าเติบโตมาด้วยความรัก มีผู้คนคอยถนอมดูแลรักใคร่ ถึงร่างกายจะอ่อนแอแต่ด้านวรยุทธ์ก็ไม่เป็นสองรองใคร ข้าไม่เคยปิดบังความสามารถของตัวเองแต่ก็ไม่อวดเบ่งจนผู้คนเกลียดขี้หน้า ขุนนางที่เป็นเพื่อนร่วมรุ่นทุกคนก็เอาใจใส่และพูดคุยด้วยรอยยิ้ม พวกเขาทะนุถนอมข้าราวกับข้าเป็นใบไม้ที่เพิ่งแตกยอดอ่อน ต้องคอยปกป้องกันไม่ให้ถูกพวกแมลงคอยทำร้าย
แต่ในความฝันนั้น... สิ่งที่ทำให้หลับตาฝันจนไม่อยากลืมตาตื่นคือกลิ่นอายของคนที่ข้าแอบรัก
องค์รัชทายาทที่ข้าได้แต่แอบเฝ้ามองมานาน จนวันหนึ่งเมื่อพระองค์ขึ้นครองราชย์ ภายใต้คำสัญญา พระองค์ไม่เคยแต่งตั้งใครขึ้นมาเป็นฮองเฮา สามภรรยาสี่อนุคือชายาที่พระองค์แต่งตั้งขึ้นเพื่อให้กำเนิดให้กำเนิดองค์รัชทายาท
