Alles Begint Opnieuw 3

5. Herinneringen

Charlie maakte meteen de knuffel los. "Hoezo is het jouw schuld? Dankzij jou is de kans ten minste nog minimaal dat ze wakker wordt. De kans is er nog. Zonder jou was ze al lang dood."

"Zonder mij lag ze hier niet."

Charlie gaf Lise gelijk. "Inderdaad. Zonder jou lag ze hier nù niet neen. Maar waren wij al allemaal dood met een ontploffing in een loods." Lise glimlachte, dat was waar. Maar haar gezicht stond direct weer op serieus. "Maar moest ik geen contact gehad hebben met jullie, was dit niet gebeurd." "Jawel Lise," klonk het bij Jimmy, "die Hans was in alles in staat. Dus hoe langer jij bij ons was, hoe langer hij niets kon doen." Lise voelde zich gesteund, door Charlie, Jimmy, haar nonkel.

"Jongeheer, mag ik je vragen om de kamer te verlaten. Het bezoekuur is eigenlijk al een 2 uur afgelopen." Jonas protesteerde: "Maar ik wil bij Mila blijven." "Dat snap ik wel, maar Mila heeft wel haar rust nodig. Je kan morgen van 10u tot 18u alle dagen bij haar zitten."

Dat deed hij. Iedere dag opnieuw stond hij bij de balie om 9u59. Om daarna om 10u bij Mila te kunnen zijn. Iedere morgen begroette hij haar met "Hey zonneschijn." Hij at niet, hij dronk niet. Hij kon het niet. Hij wou alleen maar bij zijn Mila zijn. 's Avonds verliet hij, met pijn in het hart, de kamer met "tot morgen, maneschijn."

Op een dag maakte Jimmy zich zorgen over hem. "Jonas, ga eten. Je hebt al dagenlang niets gegeten. Straks ga jij dood." Jonas hief zijn schouders op. "Dat is toch niet erg, dan voel ik me niet meer zo ellendig." "Wat als Mila wakker wordt? En jij bent dan dood? Dan is zij er kapot van. Hé, jij bent mijn beste vriend. Ik wil je niet laten dood gaan. Eet iets. Alsjeblieft?" Jonas keek Jimmy eens diep in de ogen. Hij zag de angst in zijn ogen. De angst om nog iemand te verliezen. De angst om zijn beste vriend te verliezen.

"Jij blijft bij haar?" Vroeg Jonas voor de zekerheid. "Zeker." "En als er iets is..?" "Laat ik het direct weten." Jimmy glimlachte toen hij Jonas zag vluchten naar het restaurant. Snel iets eten is beter dan helemaal niets.

"Dag Mila," stotterde Jimmy. Praten tegen iemand die slaapt, die in coma ligt, gaf hem een naar gevoel. "Je ligt hier nu al een week. En alleen Jonas is bij je geweest, denk ik. Vanaf nu ga je wel wat meer bezoek krijgen. Zoals ik. Maar Charlie komt ook zeker nog langs. Straks zelfs. Met ballonnen en slingers en zo. Ze vindt dat je hier een beetje te wit ligt." Hij glimlachte. Dat maakte Charlie altijd zo speciaal. "Jonas is nu iets gaan eten. Hij heeft deze week nog niets gegeten, wat heel slecht is voor zijn gezondheid. Straks is hij dood en jij wakker en dat wil ik niet. Niemand wilt dat. Beloof je alsjeblieft om wakker te worden? Voor ons? Voor Jonas? Of je nu kan lopen of niet, jij bent en blijft Mila. Toch?"

Hij keek om zich heen. De muren waren inderdaad heel erg wit. Alsof ze nog maar net geschilderd waren. Hij keek op zijn polshorloge. Dat zijn liefje hier maar snel was, met al die slingers. Verlegen ging hij op een stoel zitten. Nu keek hij naar Mila. In zijn hoofd kwamen er allerlei herinneringen in zich op. Van de eerste keer toen Mila zong, tot die keer dat ze hem troostte omdat Charlie met Robin bezig was. De LDVD date met haar. De waak op het Zwarte Oog terwijl hij aan het zonnen was. Meegesleurd worden door haar. Ah neen, dat was meestal Charlie. Hij begon zachtjes te snikken. Mila was een goede vriendin voor haar geweest. "Je bent nog steeds onze vriendin, Mila."

"Dag bevers!" kwam Charlie iets enthousiast binnen. "Eindelijk, Charles, jij bleef lang weg." "Ja, sorry, ik wist niet wat ik moest nemen, gewone vlaggetjes, eenhoorns of panda's." "Dus?" "Dus heb ik ze maar alle drie meegenomen!" Jimmy draaide met z'n ogen en kon een lach niet bedwingen. "Jij weet me dus altijd op te vrolijken tijdens sombere dagen." Charlie gaf hem een kus op de wang. "Dank je. Hoe gaat het met haar?" "Hetzelfde, zoals vorige week." Jimmy stond te schuifelen en heen en weer te trappelen. "Is er iets Jimmy? Je moet toch niet meer verlegen zijn bij ons, bij mij." "Ik moet dringend naar toilet. Jonas is iets gaan eten." Jimmy vluchtte de deur uit.

Daar stond ze dan, met ballonnen en slingers in haar handen, alleen bij Mila. "Dag bever," groette ze haar. Voorzichtig legde ze het gerief op de stoel. "Misschien vind je het raar dat ik wat vrolijk ben. Maar straks gaan we jouw kamer wat sierlijker maken en dat maakt mij vanzelf zo blij. Jou ook?" Ze wachtte een stuk of 10 seconden, maar helaas, geen reactie. "Geen antwoord is toestemmen. Ok!" Ze zag in een ooghoek nog steeds Mila liggen met gesloten ogen. Ze slikte. "Sorry," zei ze, "dat ik zo doe. Maar ik wil niet verdrietig doen. Ik wil de hoop niet opgeven. Wij zijn bevers, we geven de moed niet op. Dat zei jij vorig jaar nog nadat mijn eerste tortelbever het had uitgemaakt met mij." Charlie glimlachte. "Dat doen vriendinnen uiteraard. Elkaar troosten." Ze zuchtte. "Je bent echt mijn allerbeste vriendin Mila. Weet je nog ons plannetje om van school te verdwijnen. Onze truc heeft echt goed gewerkt. Alleen zaten we daarna wel met strafstudie. Maar het is ons wel gelukt toen. En die keer toen we op school bleven omdat we te laat waren door dat alarm. Beste nacht ooit. En weet je nog die keer toen we pizza gingen halen. En de feestjes telkens in onze kelder." Ze stopte met ratelen en leuke herinneringen opsommen. Ze slaakte een diepe zucht. "Natuurlijk weet je dat nog. Je was er zelf bij. Kijk, ik beloof je 1 ding. Wij gaan weer shoppen en leuke dingen doen, ook al kan je niet meer lopen en dansen. Anders gaat ook. Ok? Beloofd?" Weer kwam er geen reactie. "Geen reactie is toestemmen hé?" Hoopvol keek ze naar Mila. Gaf ze een reactie? Neen, nog steeds niet. "Ok, dan is dat beloofd door jou."

"Hey, Charlie, is er veel gebeurd?" "Neen hoor, ze ligt hier nog steeds. Ze is niet weggelopen. Was het lekker?" Jonas keek vreemd naar Charlie. "Lekker?" "Ja, het eten." "Ah ja, kheb wat energie bij gekregen, maar mijn gedachten kwamen steeds terug bij Mila." "Snap ik wel." Ook Jimmy kwam terug van het toilet. "Ah, we zijn hier allemaal. Gaan we haar kamer wat fleuriger maken?" "Goed idee Jimbo." Samen met Jimmy en Charlie hing hij de vlaggetjes aan de muren. De eenhoornvlaggetjes en pandavlaggetjes ook. Meteen oogde de kamer iets vrolijker. Hij blies ballonnen op, en zo fleurde de kamer meteen op. "Aangenamer om wakker te komen, Mila," zei Charlie. "Ook aangenamer om er te wezen," vulde Jimmy aan.

Een week ging snel voorbij. Ook de week er na. Al snel werd het 1 maart. Een dag waarop ze werden verwacht op school. Charlie sloeg er in om Jonas van Mila's bed mee te krijgen. "Het is belangrijk. Het gaat over ons eindproject." Gelukkig kon hij Lise overtuigen om bij Mila te blijven. Iedere week kreeg ze hetzelfde bezoek: Lise, Jonas, Jimmy, Charlie, af en toe ook Alex en haar vader. "Dames en heren," klonk het in de cafetaria, waar ze allen afspraken. "Jullie eindwerk zullen jullie doen in jullie groepje waarbij jullie zijn gestoken aan het begin van jullie carrière op het DAM. Indien uw partner, of partners er niet meer is/ zijn, blijft u hier nog eventjes zitten." Er klonk geroezemoes, er werden al ideeën uitgebracht. Alleen de Ghost Rockers bleven stil. Hoe konden zij verder doen met hun groepje als Mila er niet bij was? "Hallo, hallo!" Probeerde Dora het weer stil te krijgen. "De groepjes die volledig zijn, mogen nu beschikken." Ook al zat hij triest te staren naar de grond, hij sleurde zichzelf mee naar de kelder. Toen hij de microfoon zag staan, stortte hij helemaal in. "Ik mis Mila." De microfoon was haar instrument. Haar stem klonk als een nachtegaal en dat was wat hem helemaal betoverde door haar. Ook haar mysterieuze kant. Maar nu kon ze niet meer zingen. En lag ze in een coma.

"Ja ja, straks mag je weer naar haar toe. We moeten eerst regelen wat we met Dora gaan doen." "Hoe bedoel je Charles?" "Zij weet nog niets van Mila, zij heeft Mila ook niet zien zitten. En normaal hebben we straks ook een optreden. Hoe gaan we dat dan aflassen?"

"Aan mij moet je niets vragen, ik ga naar Mila." Jonas stond op en vertrok naar Mila. Hij wist niet dat er iemand hem voor was.