Alles Begint Opnieuw 3

6. Superspeurbever

"Wacht, ik heb een idee!" Alex liep meteen naar buiten naar mevrouw Vanderdonck toe. "Dat hij zich maar niet overpraat," hoopte Charlie. Samen met Jimmy wachtte ze ongeduldig af in de kelder.

"Ah, Alex, goed dat ik je zie, over het concert van straks..."

"Mevrouw, het kan niet doorgaan," verdedigde Alex zich onmiddellijk.

"Hoezo?" Ze stond met haar mond vol tanden. De reden waardoor hun vorig concert niet doorging was door een grote 'vertraging' van de trein. "Een concert in de stadsshouwburg is dichtbij. Geen trein, geen bus, niets!" Het was zo simpel, dat concert kon doorgaan. Moest doorgaan.

"Maar euhm, Mila is, euhm..." "Ja Alex, wat is er met Mila?" "Mila is onverwacht op reis vertrokken met haar vader." Zo gelogen, maar het klonk geloofwaardig. "Mila? Op reis? En zo ineens?" Alex knikte hevig. "Weet ze dan niet dat ze een optreden heeft?" "Euhm," hoeveel leugens moest hij nog uit zijn duim zuigen? "Ze zal het waarschijnlijk vergeten zijn." "En hoe lang is ze dan op reis?" "Dat weten we niet, mevrouw. Dat weet enkel haar vader." Zo, dit moest volstaan, dacht hij. Ze aarzelde, alsof ze het nog steeds niet geloofde, daarna zuchtte ze diep en nam een besluit. "Nou, goed dan. Ik bel het concert af. Maar dat zal niet goed bevallen bij de fans en pers hé." Alex begreep het wel, maar nu was Mila wel safe. Dat ze maar snel wakker zou worden.

Hij zag zijn kans. Voor de eerste keer in weken, dagen, uren zag hij zijn kans. Zijn tegenpool was in de kelder, dus hij kon gemakkelijk naar Mila trekken. Zijn Mila.

"Dag Mila," slikte Brandon. "Ik ben het een keer. Niet dat Jonas het weet, maar ik wou je ook eens zien." Hij liet een korte pauze. Zijn Mila lag er zo vredig, met nog altijd plakkers op haar hoofd. "De dokter zegt dat je wonden niet genezen. Of jawel, maar te traag." Hij fronste zijn ogen. Zo kende hij Mila niet. Ze vocht altijd voor elk leven. Dus ook voor het hare. "Kom op, Santiago. Jij bent sterk. Jij gaat wakker komen, toch?"

"Dat denk ik niet, Brandon." Jonas stond achter hem. Helemaal betraand, nog steeds natte ogen. "Ik kwam de dokter tegen," hij probeerde zijn tranen weg te slikken, "ze gaat achteruit, Kent. Achteruit." Beide jongens wisten niet hoe te reageren op dat feit. Jonas huilde. Brandon kreeg ook water in zijn ogen. "Sorry," zei hij, "ik laat je even alleen met haar." "Neen, het is goed. Ik kan wel wat steun gebruiken. Jij ook wel." Wie of wat hem heeft kunnen bedenken om niet meer zo vijandelijk te doen bij Brandon, wist hij niet. Maar de jongen was oké, niet voor Mila, maar voor hem. Als vriend. Ten slotte zag hij Mila ook enorm graag. In deze dagen moesten ze er zijn voor elkaar. Niet tegen elkaar. "Dank u," meende Kent oprecht.

Het DAM liep er vrolijk bij. Alle leerlingen hadden vakantie, maar kwamen toch naar hun favoriete school om te dansen, muziek te spelen. Jimmy en Charlie liepen naast elkaar. "Ik mis Mila," treurde Charlie, "hoe kan het dat iedereen hier blij kan rondhuppelen als een pony, terwijl Mila in een coma ligt?" "Ik heb er ook moeite mee," gaf hij toe. "Waarom heeft Hans dan toegeslagen?" Charlie zat al weken met dezelfde vraag in haar hoofd. Ze wou raad vragen aan de geesten van de Free Birds, maar het werkte niet. Er was een oplossing, er was een reden, ze voelde het. "Wanneer zou hij toeslaan?" Vroeg ze zich verder af. "Gaan wij ook dood dan?" Bibberde Jimmy. "Ja, duuh. Als het van Hans afhangt wel." "En wij dan?" "Wat wij?" "Ja, wij. Jij en ik." "Ja, als wij dood zijn, is er geen wij meer." "Maar, maar dat wil ik niet."

Charlie smolt. Jimmy was te lief voor haar. Misschien maakte ze hem nu wat te bang. Spontaan gaf ze een knuffel. "Hé, bever, zolang dat wij niet doodgaan, zullen we bij elkaar blijven. Dat beloof ik. Tegen dan kunnen we Hans verslaan. Wij zijn toch een superteam, hé?" "Ja dat is waar." Hij maakte de knuffel los en kreeg nog een kus op de wang. Wat moest hij aanvangen zonder Charlie?

Zij had iemand in het visier. "Beschermengel," brabbelde ze. "Wat is er met Lise?" "Lise, mijn beschermengel. Zij hebben we nodig. Hans zal nooit iets doen als zijn eigen dochter er bij is. We moeten samen blijven met Lise er bij!" "Charles, jij bent echt een superspeurbever." "Dank u, dat wist ik wel."