Alles Begint Opnieuw 3

10. Romantische stroom

Ze hield haar hart vast. Het einde van de schooldag was er. Charlie, Jimmy en Alex wachtten op haar aan de ingang van het DAM. Gelukkig dat ze nog veilig waren. Gelukkig dat ze vanmorgen veilig en wel aankwamen. Het was een nare dag. Charlie had dans, zonder Mila. Jimmy had acteren, zonder Mila. Alex had muziek, zonder Jonas. Allen mistten ze hun twee vrienden. Konden ze maar contact hebben met hen. Konden ze maar de tijd terugdraaien en dit alles vermeden hebben. Dan waren ze gelukkig, dan hadden ze geen zorgen.

Maar nu was alles anders. Op twee dagen twee vrienden verliezen, dat maakte hen al sowieso verdrietig. Ze waren wat bang voor de toekomst. De kort nabije toekomst. Straks. Vooral zij. Lise. Ooit was ze niet bang van hem. Kon ze spelen in z'n armen. Gek doen, fietsen, op z'n rug zitten, lachen en nog zo veel meer. Nu was hij niets meer dan een vuile moordenaar. Misschien wel zo meteen van Alex, Jimmy of Charlie. Dat mocht ze niet laten gebeuren. Charlie geloofde nog steeds in de werking van het bijzijn van haar berschermengel. Maar ze geloofde ook dat er niets zou gebeuren als ze niet alleen over straat zouden lopen. Ze had daarom een idee en ze legde het in geuren en kleuren uit.

"Lise gaat met Alex mee tot dat hij bij Ryan is. Ondertussen gaan Jimmy en ik naar het stadspark en als Alex veilig is, kan Lise eventueel naar huis of zo."

"Naar huis gaan, doe ik pas als echt iedereen veilig thuis is, Charles."

"Kom dan naar het park en geniet van de natuur ofzo."

"Doe ik."

Charlie knuffelde Alex. "Doe voorzichtig en geniet van het moment met Ryan." Daarna gaf ze een knuffel aan Lise. "Voor het geval van ik enkel zou veilig zijn met jou." Lise schudde haar hoofd. "Ik geloof dat jullie twee veilig zijn, samen. Geniet! Alsof het jullie laatste dag samen zou zijn."

Charlie maakte de omhelzing los. Enthousiast nam ze Jimmy bij de hand en liep naar buiten. Richting het stadspark.

Alex en Lise vertrokken ook. Ook al was Park Spoor Noord niet zo heel ver, Lise was blij hem te vergezellen. Nu kon Hans niet toeslaan, ook al wou hij dat wel.

Maar wat zou het straks zijn? Wat als hij toch wordt vermoord als Lise weg is? Wat als hij toch onveilig zou zijn met Ryan? Ze hield stilletjes haar hart vast. Ze zou er over kunnen spreken met Alex, maar daarvoor liep hij iets te enthousiast naast haar.

"Ik hoop dat ik hem kan vertellen wat ik voor hem voel. Hij heeft echt mijn hart gestolen. Nu kan ik hem eventjes terughalen."

Het was al niet de eerste keer dat Lise hem zo verliefd zag. Maar toen was hij niet zo spraakzaam. Toen kwam zij naar buiten, terwijl hij afscheid nam van Ryan. Hij staarde hem aan terwijl Ryan naar huis wandelde. Hij hoorde Lise niet vragen of hij verliefd was. Op dat moment wist Lise het meteen: Alex is verliefd op Ryan. Zelfs als ze bevestiging vroeg, kon Alex niets anders zeggen dan de naam Ryan. Lise moest er mee lachen en deed nog een voorstel: "Zal ik casanova naar huis brengen?" "Ryan..." droomde Alex verder. Ze duwde hem richting zijn thuis. De droom was snel voorbij, hij kwam wakker. "Neen, ik ga jou wel naar huis brengen," besloot Alex.

Op dat tafereel stond Charlie te kijken en te glimlachen. Jimmy kwam bij haar staan. "Wat is er?" "Alex is verliefd," antwoordde ze, "en ze lijkt op mij." "Wie?" "Lise, ze lijkt op mij." Ze dacht even terug aan het feit dat Lise als fan zou verliefd zijn op Jimmy. Daar was Lise natuurlijk al lang over. Maar Charlie wist het nog steeds. Ze keek naar Jimmy. "Maar er is maar één iemand verliefd op jou." "Hoezo? Wie heeft er het over verliefd zijn op mij?" Ze raakte wakker, dat was een geheim. Niemand mocht het weten, zeker niet Jimmy. "Oh, niets, ik heb het over mij. En verliefd zijn op jou." Ze gaf hem een zoen op de mond. "Tot morgen," en ze verliet de school.

Maar nu liepen ze niet apart, maar samen, bijna in het stadspark. Hand in hand, alsof het hun laatste keer zou zijn. "Wat zijn jouw dromen in de verre toekomst?" Vroeg Charlie. Ze hoopte dat zij ook in die toekomst zat. "Oh, Charles, je overvalt me een beetje. Ik heb daar nog niet over nagedacht." "Denk er nog eens over na." Stilletjes wandelden ze verder.

In Park Spoor Noord stond Ryan al te wachten op z'n lief. Zijn toekomstig lief, hoopte hij. "Dag Alex," groette hij hem en gaf een begroetingskus op de wang. Alex's gezicht kleurde rood. "Zorg je goed voor hem?" Vroeg Lise aan haar klasgenoot. Ryan knikte. "Beloofd." Met alweer een bang hartje verliet ze de tortelbevers. Als dit maar goed komt, hoopte ze.

Het bleef ongemakkelijk stil. Hoe vertel je je gevoelens aan iemand die je nog maar amper een paar maanden kent? "Euhm," zeiden ze in koor. "Doe maar eerst," zei Ryan. "Neen jij." "Neen, neen, jij was eerst, doe maar." "Ik weet eigenlijk niet meer wat ik ging zeggen." Ryan lachte met een verstoorde Alex. Schattig, vond hij het. "Ik heb nog nooit gekust en ik weet niet hoe ik dit gevoel moet beschrijven. Maar ik zie je graag, als vriend en als meer en ik weet niet wat jij voelt voor mij maar ik kan het niet meer houden. Je zit in mijn hart." Van waar hij die adem vandaan haalde, wist hij ook niet. Maar Alex ratelde wat hij voelde. Vanbinnen was hij trots op zichzelf. Maar wat zou de reactie zijn van Ryan?

"Ik wou net hetzelfde zeggen," was een simpel antwoord van hem. Met een beginnende zonsondergang bracht hij zijn hoofd naar zijn hoofd. Alex sloot z'n ogen en liet zich meevaren in deze liefdesstroom. Zachtjes kwam Ryan's lippen op de zijne. Alex voelde van alles door z'n lijf stromen. Liefde, gehechtheid, blijdschap, geluk, zaligheid, vriendschap, bevestiging, vrijheid. Dit was een perfecte date.

Een brommer met een enorm hard lawaai verstoorde hen. Een hem werd afgezet. "Dag Alex," zei een mannenstem. "Wie is dat?" Vroeg Ryan nieuwsgierig. "Ik weet het niet." Maar het niet wetende veranderde snel. Die ogen, die lippen, die oren... "Dit is de vader van..." Tijd om verder uit te praten kreeg hij niet.

Ik weet het, het is een open einde. ik wou de spanning er wat inhouden tot de volgende keer . Zondag, of maandag. Ik zie wel nog. Laat weten wat je er van vindt. Dank je wel!