Alles Begint Opnieuw 3

12. Dovende troost

Ze keek toe hoe een vlammetje een groot vuur werd. Het vuur omarmde de tortelbevers. Ze hielden elkaar nog steviger vast. Lise voelde aan hoe warm het zou zijn. Hoe bang ze zouden hebben. Dit was niet ok van Hans. Een vuile moordenaar. Het strafste is dat er zelfs geen voorbijganger kwam. Niemand kon zien hoe twee onschuldige jongeren levend verbrand werden. Behalve Lise. Dat de politie maar snel zou komen. Dat dat vuur maar snel geblust zou worden. Lise voelde zich licht geëmotioneerd. Ze heeft gefaald. Gefaald in het zijn van Charlie's beschermengel. Jimmy ging sterven. Charlie ook. Dat deed haar enorm veel pijn.

Een man in een blauw uniform passeerde haar. En nog één. In de verte zag ze ook een politieagent of twee in de richting van Hans sluipen. Eindelijk. Eindelijk werd hij opgenomen. Eindelijk kon hij thuiskomen op de juiste plaats: de gevangenis. Lise voelde geen greintje medelijden met hem.

"Hans Mertens." Hij draaide zich om, dit was niet goed. Die twee zijn nog niet dood. Hij wou vluchten, de andere kant op. "Dat zou ik niet doen!" Riep daar ook een politieagent. Hij zocht een andere uitweg, maar werd ingesloten door allemaal blauwe mannetjes. Hij deed er alles voor om van die smurfen te ontsnappen. Hij strubbelde tegen, hij sloeg de mensen rondom hem. "Nu is het genoeg," kwam nog een vijfde agent met een pistool, "Hans Mertens, u bent verdacht en u wordt beoordeeld op poging tot moord van de Ghost Rockers." Nu liet hij zich doen. Hij werd in de boeien geslagen.

Hij passeerde haar. Ze maakten oogcontact. "Lise," fluisterde hij, "ik hou van je." Lise keek met Arghusogen naar hem. Ze was zo trots dat ze de politie had gebeld. Één van hen kwam haar richting uit. "Hij kent jou?" Ze slikte: "Hij is mijn biologische vader." "Het spijt me," verontschuldigde de man. Ze schudde haar hoofd. "Neen, het is goed zo. Hij hoort thuis achter de tralies." Hij begreep het niet. "De Ghost Rockers waren m'n vrienden, hij vermoordde ook m'n mama. Het is genoeg geweest nu." Hij legde een hand op Lises schouder. "Je kan zo mee met de ambulance naar het ziekenhuis." Daar was ze blij mee. Ondertussen zag ze de brandweer het vuur doven. Misschien dat die twee toch nog konden leven.

Wachten duurde lang, vond ze. Met haar ellebogen op haar schoot en handen in het haar, herhaalden haar gedachten zich keer op keer. Hans, gevang, Alex doodgeschoten, Ryan verdriet, Jonas dood, Mila in de hemel, ik mis m'n nicht, Chimmy in brand, Jimmy operatiezaal 1, Charlie operatiezaal 2, dat alles maar goed komt met hen, het is misschien mijn schuld, maar hij...

Ze huilde, en huilde. Ze moest iets doen. Ze kon hier niet blijven zitten huilden. Niet terwijl die operaties 2 uur kon duren. Want twee uur wachten, duurde 4 uren. Ze haalde haar telefoon uit. Ze scrolde doorheen haar contactenlijst. Mila, Jonas, Alex... Hen kon ze sowieso niet bereiken. Haar hart brak. Jimmy, Charlie... Ze huilde bij het zien van de naam 'Charlie'. Misschien was Lise de beschermengel van Charlie, maar Charlie was evenveel Lises beschermengel.

Ze zag nog 'Caitlin' staan. Misschien moest ze haar telefoneren.

"Neem m'n pc mee, m'n sleutel zit verstopt onder de mat. Zoals typische dingen. Tot straks," sloot ze af. Gelukkig was Caitlin er nog. Ze twijfelde om heel het verhaal te vertellen, maar ze moest het aan iemand kwijt. Misschien deze keer Caitlin. Ze wist dat ze haar kon vertrouwen.

Ze vertemde alles. Van toen Jimmy werd ontvoerd tot daar in het moment in het ziekenhuis. Caitlin gebruikte niet veel woorden om Lise te troosten. Ze legde een arm om haar vriendin heen. "Dit verklaart alles," knuffelde ze haar vriendin. Zo bleven ze nog een half uurtje zitten. Tot dat de eerste deur opgening. De deur van de zaag waar de operatie doorging van Charlie. Lise sprong recht. "Hoe gaat het met haar?" vroeg ze meteen. "De operatie is goed gelukt. We houden haar even in coma, maar ze kan er bovenop komen." Ze slaakte een zucht. Haar beschermengel kracht heeft dan toch nog iets geholpen.

Caitlin was al weer naar huis, maar Lise ging voor geen seconde uit de kamer. Ze bekeek filmpjes van Ghost Rockers. Vlogs en wat ze zoal al hadden beleefd afgelopen jaren. Het voelde net zoals een afscheidsfilmpje. Ze kon een traan niet bedwingen. De deur van de kamer ging open. Jimmy werd naar binnen gebracht. Met meer draadjes aan zijn lichaam dan Charlie. Maar ook met een hartslagmonitor, zoals Charlie.

"Hoe gaat het met Jimmy?" Vroeg ze oprecht nieuwschierig.

"Operatie is wel gelukt, maar hij verkeert nog steeds in levensgevaar."

Haar adem stopte even met ademen. Dit kon niet. Dit mocht niet. Hij moest sterk zijn, voor Charlie. Samen moesten ze sterk zijn, voor Lise, voor elkaar. Dat zei ze ook aan hen. Jimmy in levensgevaar. Slik. Beide in coma...

Reactie is superlief. Zouden ze het redden?