Alles Begint Opnieuw 3

2. De grote treinsprong

Woensdag 15 februari 2017, de gevangenis, 11u

Hij zat aan dat tafeltje. Hij zat te wachten totdat die cipier eindelijk het gevangeniskotje van zijn vader had gevonden. Hij zat te wachten totdat de cipier zijn vader eindelijk naar binnen bracht. Naast zijn tafel stonden er aan weerszijden ook tafels. Zelfs voor zijn tafel en achter hem stond er een tafel. Er zat bijna niemand in de zaal. Behalve achter hem. Daar zat een gevangene te spreken met een man. Een man die Brandon niet kende. En toch kon hij perfect horen over wie ze het hadden.

Het ging over zijn Mila. Ok ja, niet zijn Mila, Jonas' Mila. Maar hij zag Mila graag, ook al is ze maaar een vriendin. Hij zal Mila altijd graag blijven zien. Hij hield ook terug van Lauren. Zijn Lau. Vandaag werd hij gesteund door haar. Mila kon er niet bij zijn. Waarom moest dat concert ook vandaag vallen? Waarom mocht hij zelfs niet bij dat concert aanwezig zijn? Dan zat hij hier nu niet. Dan was hij ook onderweg naar Oostende. Met de trein naar Oostende. Tjoeke tjoeke toet. Om bij zijn hartendief te kunnen zijn. Ook al was haar hart gestolen door Jonas.

Hij hoorde de mannen achter hem spreken. Het ging over zijn Mila. En over haar vriendengroep. Het ging over sabotage, treinen, botsing, hoge snelheden. Dit klonk alles behalve goed. Hij luisterde verder.

"Die gasten moeten dood, nu dat ik vermomd werk bij de sporen, kan ik zonder moeite maken dat ze ontploffen met een automatische goederentrein. Niemand die er iets zal kunnen aan doen. En wij verlost van die bende kinders."

Brandon stond hevig op. De mannen keken hem vreemd aan. "Ik, euhm, ik moet dringend naar het toilet." Naar het toilet, yeah right. Neen, hij moest Mila en haar vrienden redden. Zo snel als hij kon vluchtte hij naar de deur. Daar zag hij zijn vader. "Brandon," zei z'n vader teleurgesteld. "Sorry, andere keer. Het is van levensbelang."

Brandon vluchtte verder. Hij nam Lauren bij de hand en rende met haar naar buiten. Daar had hij bereik. Zo snel als hij kon, belde hij Mila. Ze nam op. "Mila, hou u vast. Iemand wilt jullie trein laten saboteren, laten botsen met een andere trein. Hij wilt jullie allemaal dood!" "Wat?" Was het verbaasde antwoord. "Wij komen er aan met een andere trein. Probeer jullie deur open te krijgen. Jullie moeten springen." Alweer.

Hij rende met Lauren naar het station en vroeg een chauffeur die hen kon begeleiden. "Laat de deur open dan kunnen ze overspringen," beval hij de chauffeur. Als dit maar goed komt, hoopte hij.

"Alles begint opnieuw," beefde Mila angstig. "Alweer bedreigd door de dood, alweer moeten springen. Het komt constant terug." Ze liet een korte pauze.
"Wat zeg jij nu?" Vroeg Charlie ongeloofwaardig. "Charles , Hans is terug. Hij laat deze trein botsen, met een andere trein."
"Dit kan niet."
"Brandon zei het me. Hij komt zo snel mogelijk met een andere trein, om over te springen."
"En als de trein niet botst?" "Dan zijn we ten minste veilig."

"Alweer springen? Moet dat echt?" Jimmy beefde. De sprong van het busje naar het ander busje vorig jaar was hij nog niet vergeten. Toen was het al moeilijk om te springen. Nu zat er een grotere afstand tussen en ging het voertuig ook duizend keer sneller. Angstig keek hij van Mila, naar Alex, naar Jonas en stopte hij bij Charlie. "Hé, bever, alles komt goed." Het waren drie woorden. Alles. Komt. Goed. En het kwam uit haar mond, waardoor hij een pak rustiger werd. Als zij het zei, was het ook meestal zo.

Haar telefoon ging terug. Ze nam op. "Mila, probeer jullie deur open te doen. Wij rijden met een constante snelheid naast jullie." Ze keek uit het raam, Brandon had gelijk. Samen met Jonas en Alex duwde ze de deur los. Het lukte niet. "Verdomme!" Vloekte ze. "Wacht, ik heb een idee!" Ze keek hem vreemd aan. Hij? Een idee?

"HAAAAAAJAAAAA!" Riep Jimmy terwijl hij het glas kapot schopte. Meteen schoot de ruit stuk. Mila lachte, hij is een held en hij besefte het maar half. "Goed gedaan, bever!" Knuffelde Charlie hem bijna plat.

Brandon stond klaar om de Ghost Rockers op te vangen in zijn trein. Alex was de eerste die ging springen. De afstand van de treinen viel nog mee. Minder dan een meter. Dat moest hem lukken. Hij keek naar links. Geen trein te zien. Maar als Brandon gelijk had, gingen ze allen dood en dat wou Alex niet. Hij zuchtte en sprong moeiteloos naar de andere trein. "Ja, Charlie, jouw beurt!" Riep Alex.

Charlie was zenuwachtig. Ze stond hysterisch te springen. De stress overheerste haar lichaam. Wat als het verkeerd afloopt? Wat als ik tussen de twee treinen terecht kom? Hij nam haar hand vast. Ook al was het moeilijk om te geloven dat alles goed ging komen. Hij was toch een angsthaas. Maar hij geloofde wel in haar. "Hé, jij kan dat," zei hij na wanneer hij in haar ogen keek. Ze glimlachte, dat was heel erg lief van hem. Ze gaf hem een knuffel en fluisterde: "moest het slecht aflopen, ik zie je graag." Ze maakte de knuffel los en sprong zelfzekerder en ook zonder moeite in de andere trein.

"Komaan Jimmy. Als ik het kan, kan jij het ook!" Moedigde Charlie hem aan. "Ik durf niet," gaf Jimmy toe. "Komaan bro, jij kan dit wel." Jimmy nam in een haast zijn puffertje, duwde een paar keer er op en sprong met een bang hartje naar de andere trein. Charlie en Alex moesten zelf uitwijken om te maken dat hij kon landen. Hij kon dit prima.

Enthousiast gaf Charlie hem een knuffel. "Zie je wel dat je dit kan!" Hij was wel trots op zichzelf.

"Komaan Jonas. Nu jij!" Riep Brandon. Jonas stond aan de deur en keek naar links. "Oh neen," zei hij, "Mila, volgens mij heeft Brandon gelijk. Ik zie de trein." Hij slikte. "Weet dat ik enorm veel van je hou en dat zal ik ook altijd blijven doen." Hij had nog minder moeite om te springen. Beter zelfs. Hij moest gewoon een been uitsteken en stond in de andere trein.

"Mila, jij kan het nog halen!" Ze stond in het deurgat. Te huilen. Om wat Jonas zei. Omdat ze bang was te springen. "Ik durf niet!" De trein die ging botsen kwam steeds dichterbij. Nog 10 seconden en dan zou hij botsen. 7.

"Ik help je!" Jonas stak zijn hand uit en Mila de hare. Nog 5 seconden. De handen raakten elkaar. 4.

"Ik hou ook van jou!" Riep Mila in tranen door.

3.

2.

1..