Tend to forget//Zayn Malik fanfiction

Rozdział 10

-Zabierz od niej kurwa swoje brudne ręce, albo nie ręczę za siebie-usłyszałam i gwałtownie podniosłam głowę, po czym obróciłam ją w stronę dobrze znanego mi głosu. Malik stał z rękami w kieszeniach skórzanej kurtki, groźnie spoglądając na trzymającego mnie chłopaka. Osobnik też mrużył oczy i patrzył na mulata, wyraźnie mając problem z rozeznaniem się w sytuacji. Jego koledzy solidarnie otoczyli nas tworząc mur między mną a Malikiem, co wyraźnie mu się nie spodobało. Sapnął i podszedł energicznie, po czym kopnął w brzuch pierwszego mężczyznę z brzegu. Ten przewrócił się jęcząc z bólu, a w międzyczasie Zayn sprezentował uderzenie pięścią w nos stojącego obok niemu chłopakowi.Skorzystałam z chwili nieuwagi i wyrwałam się , ale Malik w amoku kopał ostatniego jeszcze stojącego faceta. Rozejrzałam się i otworzyłam szerzej oczy, bowiem jęki i ilość krwi była zbyt wielka jak na range tej sytuacji. Chłopak, który wcześniej trzymał mnie ,teraz trzymał w dłoni swój ząb. Podeszłam do Malika tak szybko, jak to możliwe na takich szpilkach i zaczęłam ciągnąc w drugą stronę, prosząc go, aby przestał.

-Zayn, błagam chodźmy stąd, dostali już nauczkę - mówiłam w kółko, jednocześnie ciągnąc go za rękaw kurtki. Spojrzałam na niego przerażonymi oczami, bowiem nigdy nie widziałam go w takim ataku agresji. -Zayn!-wrzasnęłam ile sił w płucach, finalnie zwracając chociaż w minimalnym stopniu jego uwagę. Wciąż na mnie nie patrząc oddał ostatnie, dużo lżejsze kopnięcie w ledwo już ruszającego się człowieka i niezaszczycające go ponownym spojrzeniem, po prostu włożył zakrwawione ręce z powrotem w kieszeni i odszedł. Stanęłam jak słup soli i zaczęłam się rozglądać w okalający mnie mrok. Rzuciłam spojrzeniem w kierunku gromady powalonych mężczyzn i upewniwszy się, że wszyscy żyją, ruszyłam w pogoń za Zaynem. Bo z dwojga złego,on był tym lepszym złem-znanym.Wszystko co znane jest lepsze.

Dogoniłam go w parę minut, lecz on jakby złośliwie przyspieszył. Po paru morderczych próbach utrzymaniu kroku w  końcu chwyciłam go za nadgarstek, zmuszając do zatrzymania się. Stałam na środku pustej ulicy świdrując go spojrzeniem, którego on nie dostrzegał. Stał dumnie z pokerową twarzą i dłońmi w kieszeniach, trzymając głowę wysoko zadartą.

-Jesteś z siebie dumny? Co ty narobiłeś?-zawarczałam, imitując bycie groźną. Chłopak prychnął i uśmiechnął się wrednie.

- Uratowałem cię. Znowu. Wybacz kocie, zapomniałem że nie lubisz jak się ciebie ratuje.  Odstawić do tych meneli, żeby mogli cię zgwałcić? Powiedz słowo-mówił uśmiechając się obrzydliwie uroczo i zdecydowanie zbyt często trzepocząc rzęsami. Odsunęłam się, jakby uderzona jego słowami i puściłam go, co natychmiast wykorzystał i ruszył wzdłuż ulicy wypełnionej jedynie mrokiem i echem jego kroków.

Jadłam płatki gapiąc się bezmyślnie w ekran telewizji mówiący o tym, że zabójca policjanta wciąż jest na wolności i wszystkie osoby mające jakiekolwiek informacje w tym temacie mają się bezzwłocznie stawić na komisariacie złożyć zeznania. Ruszyłam nerwowo łyżką i mleko ochlapało moją niebieską kanapę. Spojrzałam na to, ale nawet przez myśl mi nie przeszło, że jak zaraz tego nie zetrę, to zostanie plama. Myślałam o Peterze, o naszej kłótni i chłopku sprzed metra, co sprowadzało się do Malika i tego co z nim związane, czyli zabójstwa,pobicia i kłótni . Wszystkie moje obecne problemy sprowadzały się do tego człowieka.  

Wzięłam telefon do ręki, aby sprawdzić stan konta i oszacować czas, jaki będę musiała jeszcze pracować u Malika. W głębi serca wiedziałam, że częste zmiany opiekunki nie będą korzystne dla Oliviera, ale musiałam się też egoistycznie pomartwić o własne zdrowie psychiczne, które zaczynało się całkowicie sypać, jak domino. Nim zdążyłam jednak cokolwiek sprawdzić, wiadomość czekająca na odczytanie od godziny wzbudziła we mnie gamę emocji, od radości do niedowierzania.