The Wizard Guardians (Part 1 And 2)

Chapter 21: Scouts

The forest was lit enchantingly by slanting rays of sunshine passing through the leaves and branches high above. Birds were chirping all around the place, filling the morning air with drowsiness. Naroon parin ang dalawa, kasama ang dalawang Neurodragon na nagising na.

Adriel, sitting up on a big rock. looked at his brother. ''You shouldn't let dark forces manipulate your mind.'' Mahinahong sabi niya.

Naghihingalo parin si Henry habang nakasandal sa puno at nakatingin sa itaas. He caught glimpses of the bright blue sky as the branches swayed, and the leaves rustled...

He didn't speak. Basta ang alam ni Henry ay nagising ang diwa niya matapos makaramdam ng mahapding sugat sa kaliwang braso. Gawa iyon ni Ad, kagabi. Muntik ng maglaban ang dalawa pagkat inuutusan ng dark magic na nagma-manipula kay Henry na patayin si Adriel, and Adriel could only hope to save himself.

Sinugatan niya si Henry para magising ito, at nagtagumpay naman siya pagkat gumamit ng body switch ang mangkukulam na nagmamanipula kay Henry; nang saktan niya ito ay naramdaman din iyon ng witch. Ngunit ang lahat ng kaalamang ito ay hindi pumasok sa isip ni Ad pagkat hindi naman niya alam ang mahikang ginamit ng witch.

Hindi umimik si Henry pagkat ang nasa isip niya ay nagmukha nanaman siyang mahina. He showed himself as a vulnerable one, pagkat naging biktima siya ng walang kalaban-laban manlang.

''You should---''

''Yeah I know!'' Pabalang na putol niya sa sasabihin ni Adriel. ''I know, please? I know I should have been more careful! I know I should have watched my every steps! I know I should have been aware! Pero anong magagawa ko Ad? I am weak, childish! Inaamin ko na, masaya ka na?''

Nagulat si Ad, at hindi siya kaagad nakapag-react. Unti-unting nagsi-sink in sa utak niya ang mga salitang sinabi ni Henry, na ngayon ay may galit sa mukha at direktang nakatingin sa kanya. Kitang kita ni Ad ang panginginig ng katawan ni Henry sa bawat paghugot nito ng hininga.

Napayuko si Adriel. Masyado na siyang nagpapadalos dalos sa mga salitang dapat sana ay lalabas bilang suhestyon, ngunit nagkamali ang bibig niya at lumalabas ang mga ito bilang pangangaral.

''I'm sorry.'' Mahinang bulong niya. He hate himself. He hate everything! He felt sick.

''Sorry's not enough. Sorry is just a word. Hindi kayang pagtakpan ng isang salita ang lahat ng nagawa na. All we can do is regret everything! Remember that.'' Henry said bitterly.

Adriel knew he was thinking of Jessica again. At isang ideya ang namumuo sa isip niya. With his hopes swelling up, he smiled. ''I know you're thinking about her.''

Henry didn't respond. Gusto niyang suntukin ang kapatid niya ng paulit-ulit. He was stating a fact na ayaw niyang aminin. He hates it. Pero ganunpaman ay nanatili siyang tahimik at hindi tumugon.

''Listen to me Henry.''

Hindi ulit umimik si Henry at tumingin siya sa kanan at sinubukang pagtuunan ng pansin ang isang puno sa malayo ngunit kusang sumunod ang mga tainga niya sa sinabi ni Ad.

Tiningnan siya ni Ad at huminga ito ng malalim. He wish he can do something to loosen the knot on his brother's chest. And he can try...

''Henry, alam kong si Jess ang problema kaya ka nagkakaganyan.'' He started. Tumingala si Henry, pumikit, at bumuntong-hininga. ''But, trust me, babalik din 'yon.''

Adriel tried to sound more gentle kahit na pansin niya ang galit na namumuo sa mata ng kapatid. Henry doesn't like it when someone is revealing what he was keeping to himself. He wished he hadn't told Adriel everything about his and Jessica's conflict.