Vermist

Bram

Ik zit op m'n bed, met de brief in mijn handen. Het is een kopie van het orgineel die Liv haar ouders hebben gehad. Ik ben bang, ookal weet ik dat Liv mij nog een mailtje heeft gestuurd, ik weet niet of dat het laatste was wat ik van haar zal horen, misschien wilde ze het mij gewoon nog niet vertellen dat ze niet meer terugkwam. Ik voel m'n mobiel trillen. Fuck, het is Liv niet maar Thomas die vraagt of ik het nu.nl bericht al heb gezien. Nee en dat hoef ik ook niet denk ik maar ik besluit om aardig te doen en nee nog niet, app je later man. terug te sturen. Ik vouw de brief open en begin bovenaan met lezen.

Lieve allemaal,

Hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het goed! Het is hier heel leuk en ik heb het heel erg naar mijn zin. Ha, nee dus niet. Kon ik maar terug naar huis komen, weer normaal doen en genieten van m'n leven. Maar dat kon ik dus al een tijdje niet meer. Daarom ben ik nu weg, en of ik terugkom? Wie zal het weten? Ik leef nog en jullie hoeven zeker niet bang te zijn dat ik zelfmoord pleeg ofzo, al hoewel.. Ik heb hier de afgelopen weken, maanden misschien zelfs wel vaak genoeg over nagedacht, niemand wist het. Als ik de echte reden vertel waarom ik wegben zal ik jullie leven nog meer verwoesten dan ik nu al doe. Ik lees jullie berichtjes en jullie hebben dus duidelijk nog niet gezocht in mijn kamer. Niet dat jullie dat nu moeten doen maar het duurde me een beetje te lang voordat jullie daar iets over stuurde dus daarom deze brief lol. Maar jullie moeten gaan accepteren dat ik weg ben, want wat ik ga doen zullen jullie niet verwachten en ikzelf weet niet of ik nog de mogelijkheid heb om weer terug te komen, ik denk het wel want ik wil jullie niet achterlaten, Bram niet, niemand niet, of wel? Ja, wel mijn vader. Sorry 'pap' maar je hebt dit toch echt veroorzaakt. Huh? Ja dat dacht ik ook. Beloof me dat jullie doorgaan met leven, en stop alsjeblieft met zoeken, jaja ik weet het ik ben nog maar 17 maar we weten allemaal dat ik echt wel voor mezelf kan zorgen, oké misschien ga ik soms te ver? Waarschijnlijk nu ook maar weet je wat, het boeit me niet. Het enigste wat ik wil is dat jullie je leven weer oppakken. Doorgaan met wat we altijd deden, praten, lachen. Doe dat ook. Ik red me wel. Misschien tot snel, of niet.

Kus, Liv.

FUCK, FUCK. Liv. Ik heb die brief hier, die onder haar bed lag. Ik pak mijn mobiel en bel Hans.

'Hallo, Hans de Graaf.'

'Ja hoi, met Bram, kunnen we praten, gaat over Liv.' Hij zegt dat hij eraan komt en ik besluit om vast naar beneden te lopen. Ik moet het vertellen. Niet dat ik contact heb met Liv, maar het feit dat ik die brief heb. Ik wil hem lezen, ik kijk naar de envelop, nee dichtlaten.

Ik hoor de bel en spring op van de bank, ik ben zo fucking zenuwachtig. Straks beland ik in de bak omdat ik het niet eerder heb gezegd, fuck fuck fuck. Waarom heb ik Hans gebeld? Ik wrijf in mijn handen terwijl ik richting de deur loop. Mijn hand zweeft boven de deurklink, ik kan nog terug, ik hoef mijn leven niet te verpesten om op te biechten dat ik heb gelogen, naja iets heb verzwegen. Ik wil niet dat ze erachter komen, dat ik, een soort van praat met Liv. Ik wil haar zelf gaan vinden, want ik ken haar. Ze gaat echt niet zomaar iets doen, en het is serieus, heel erg. Anders had ze het niet zolang voorzich kunnen houden. Ik kijk op mijn mobiel. Ik check mijn mail, niks. Ik kijk of Liv op wat dan ook online is geweest, maar nee. Ze is wel zo slim om dat soort dingen niet achter te laten. Ik open het gesprek van Liv en mij, wat inmiddels alleen mijn berichtjes naar haar zijn geworden. Ik zou het misschien beter moeten verwijderen, maar oké. Ik typ. Ik moet haar vertellen wat ik ga doen en ik moet ervoor zorgen dat ze niet boos wordt.
Lieve Liv, ik heb je brief gevonden, onder je bed. Ik heb het aan niemand verteld, ik heb het nog niet gelezen. Ik was bang. En nu heb ik iets gedaan wat ik niet terug kan draaien. Ik heb Hans gebeld, ik ga ze je brief geven, want je hebt in je brief naar thuis gezet dat daar een brief is, naja je weet het zelf. Ik ga het vertellen. Wees niet bang, ik vertel niet dat ik contact heb (gehad) met je, maar dan moet je iets terugdoen. Ik wil dit niet van je vragen, maar Liv. Ik wil bij je zijn. Ik wil je helpen en misschien denk je dat ik het niet kan. Dat begrijp ik, maar stuur me tenminste WAAR je bent. En als je morgen nog niks heb gestuurd, sorry schat, maar dan ga ik mezelf aangeven en alles vertellen, ik kan niet zonder jou. KUS mij.

M'n vinger hangt boven de verzend knop, ik weet het niet, of ik dit nou moet doen. De bel gaat nog een keer, net iets langer dan net. Fuck. Ik druk op verzenden en stop mijn mobiel weer in mijn broekzak. Ik duw de klink naar beneden en ik focus me op normaal doen. Ik zie Hans staan, met daarachter nog een andere politieman. Ik laat ze binnen en we lopen naar de woonkamer. Ik bied ze wat te drinken aan maar ze hoeven niet. Hans wilt dat ik vertel wat er aan de hand is. Ik wrijf over mijn broek, ik kijk naar de klok en weer terug naar de grond.

'Bram, gaat het?' Ik kijk Hans aan. Ik knik, terwijl ik weet dat het helemaal niet goed gaat. Ik heb zojuist mezelf overgegeven aan Liv, ze heeft mijn leven in haar handen. Ik zucht diep.

'Ik had iets gevonden op Liv haar kamer, toen ik van de week daar was.' Mijn stem trilt en ik zie Hans naar zijn collega kijken. Hij zegt dat ik verder moet praten.

'En ik had het meteen moeten geven, aan jullie. Maar ik heb het niet gedaan.' Ik kijk van Hans naar de andere agent, weer naar mijn handen.

'Bram, wat heb je precies gevonden?' Ik sta op en loop naar de keukentafel, waar ik de envelop heb neergelegd.

'Dit.' Ik geef het aan Hans.

'Ik had het moeten geven, maar ik was bang. Nu wist ik niet wat ik ermee moest. En ik heb het niet gelezen maar ja.' Ik praat zo snel dat ze me aankijken alsof ik niet Nederlands praat. Hans kijkt naar de envelop en maakt het open. Het is stil, ik zie zijn ogen over de regels gaan en de andere agent kijkt mij aan. Ik ben er geweest. Deze doodsestilte maakt het alleen maar erger.

'Bram.' Hans schraapt zijn keel. Ik ben nog nooit zo bang geweest.

'Het is oké. Is er nog iets anders wat je ons moet vertellen? Dit is je eerste en laatste waarschuwing, als je nu iets weet of hebt wat ons kan helpen om Liv te vinden. De volgende keer zullen we je moeten meenemen naar het bureau. Begrepen?' Hans kijkt me aan, het lijkt alsof hij mijn gedachtes kan lezen als ik ja knik.

'Weet je het zeker?' Vraagt de agent naast hem. Ik snap dat ze me niet vertrouwen, maar ik moet zo geloofwaardig mogelijk overkomen.

'Ja, b... bedankt.' Ik sta op en doe de deur weer open. Hans knikt nog en ze rijden weg. Ik ga op de bank zitten met mijn hoofd in mijn handen. M'n leven is echt fucking focked op. Ik hoop voor Liv dat ze iets terugstuurt zodat ik mijn belofte niet waar hoef te maken. Als ze stuurt waar ze is, ga ik erheen, hoe dan ook. Het boeit me niet wat er dan gebeurt, ik moet haar terughalen.

iTS been a longgg time. Maar i am back, better. bereid jullie voor op nieuwe delen ! hehehe. uhm nu heb ik 178 lezers en 5 stemmen. How cool! HEhe, maar come on dat kan meer, dus nieuwe deel komt bij 185 (195..) en het liefst 6 stemmen ;) en ja nu echt. Zo excited to write new chapters, het zwakte misschien af de laatste paar, maar ik heb nu weer heel veel inspiratie EN ik ben ook bezig met een ander boek, als we 250(?) lezers hebben maak ik het een en het ander bekend over dat boek. BAI BAAABES, xoxo