'ฉันชอบเธอ'
"หวัดดี" เท้าที่ถูกหุ้มด้วยรองเท้าผ้าใบสีขาวก้าวขึ้นมาบนรถโดยสารประจำทาง ก่อนจะเอ่ยทักทายร่างสูงที่นั่งเท้าคางอยู่ริมหน้าต่างอยู่ก่อนแล้ว อีกฝ่ายเพียงแค่พยักหน้ารับก่อนจะเลื่อนสายตากับไปมองนอกหน้าต่างเหมือนเดิม
เด็กสาวในชุดนักเรียนทิ้งตัวลงนั่งข้างอีกฝ่ายเหมือนทุกวัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อีกฝ่ายมีท่าทีเย็นชาใส่เขาแบบนี้ แต่มันมักจะเป็นแบบนี้ทุกวัน จนเขาชินแล้ว มือเรียวเปิดกระเป๋าเรียนก่อนจะหยิบมือถือและหูฟังออกมาเพื่อแก้เบื่อกับการจราจรติดขัดในเวลาเช้าแบบนี้
รถโดยสารเคลื่อนตัวจนมาถึงป้ายที่พวกเขาต้องลง เด็กสาวไม่แน่ใจว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน แต่รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่คนข้างตัวสะกิดเข้าที่ไหล่เพื่อปลุกให้เขาตื่น เมื่อลงมาจากรถขายาวๆของ'จองกุก'ก็เดินนำเข้าโรงเรียนไปก่อน เขาที่ยังงัวเงียอยู่เมื่อตั้งสติได้ก็รีบเดินตามไปอย่างเร็ว
ร่างสูงเดินนำมาจนถึงห้องเรียน 'ยู'ทักทายเพื่อนในห้องที่มากันแต่เช้าผิดกับอีกคนที่ทำเพียงแค่เดินไปที่โต๊ะของตนเองและฟุบหน้าลงทันที
เขาเดินผ่านโต๊ะของจองกุกไปยังที่นั่งของตนเองที่อยู่ด้านหลัง และเป็นโต๊ะที่อยู่หลังสุดของห้องติดริมหน้าต่าง เขามองอีกฝ่ายจากด้านหลัง ผันให้คิดถึงเรื่องเมื่อคืน
ร่างเล็กในเสื้อโค้ทสีครีมเดินตามหลังร่างสูงมาตามทางที่มีเพียงแสงไฟสลัวๆจากเสาไฟข้างทางที่เต็มไปด้วยบ้านเรือนในเวลาค่ำ เด็กหนุ่มหยุดเดินเมื่อมาถึงที่หมาย นั่นคือบ้านของเขาเอง
'ขอบคุณนะ' ยูกล่าวบอกอีกฝ่ายที่เดินมาส่งถึงบ้านก่อนจะหันหลังเตรียมเข้าบ้านแต่ก็ถูกมือของอีกคนรั้งไว้ซะก่อน
'มีอะไรเหรอ' เด็กสาวหันกลับมาก่อนจะเอ่ยถามเด็กหนุ่มที่ยืนเอามือล่วงกระเป๋าเสื้อโค้ทสีเทา ความเงียบที่ปกคลุมรอบๆทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกประหม่า มือถูกเลื่อนขึ้นมาจับให้ผ้าผันคอปิดไปจนถึงริมฝีปาก สายตาที่หาจุดโฟกัสไม่ได้ก็เสไปมองด้านข้างแทนการมองเด็กสาวตรงหน้า
