เวลาสามทุ่มของวัน ร่างเล็กในชุดนอนสีฟ้าอ่อนนอนพิงหัวเตียงแขนทั้งสองข้างวางอยู่บนหมอนที่เธอเอามาวางไว้บนหน้าตัก มือนึงกำลังถือโทรศัพท์ที่ปรากฎภาพของใครบางคนที่เธอกำลังต่อสายอยู่
(อาทิตย์หน้าพี่ก็กลับหอแล้วนะ)
เวลามันผ่านไปไวชะมัด
อย่างที่จีมินพูด อาทิตย์เจ้าตัวก็จะกลับหอแล้ว เวลาเดือนกว่ามันผ่านไปเร็วจนเขาไม่อยากจะเชื่อ เวลาอันแสนสั้นนี้ทำให้พวกเขาพัฒนาความสัมพันธ์กันมาไกลมาก จากพี่ชายเพื่อนสนิทที่ไม่เคยเห็นหน้า จนกลายเป็นคนที่คุยแชทกันทุกวัน และตอนนี้ก็พัฒนามาเป็นคอลคุยกันบ้างเวลาที่ไม่ได้เจอกัน ความสัมพันธ์ของพวกเขายังไม่ถึงขั้นที่ว่าคบกัน แต่เราสองคนต่างรู้ดีว่าอีกฝ่ายอยู่ในความสัมพันธ์แบบไหน ต่างคนต่างมีผลต่อความรู้สึกกันไปแล้ว ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน ฟันคมเผลอขบริมฝีปากล่างอย่างไม่รู้ตัวเพราะพยายามเก็บอารมณ์ขุ่นมัวไม่ให้อีกฝ่ายรับรู้
ยอมรับว่าเธอไม่อยากให้จีมินกลับไปเลย
แต่เธอทำได้เพียงพยักหน้าแล้วยิ้มบางๆตอบอีกคน
(ไม่อยากเจอกันแล้วเหรอ)
"ทำไมคิดอย่างนั้น"
(อย่างน้อยแค่พูดว่า 'ไม่อยากให้กลับเลย' ก็ยังดี น่าน้อยใจชะมัด) เขาว่าก่อนริมฝีปากหนาจะเบะขึ้นอย่างงอนๆ
"ฉันพูดแบบนั้นแล้วพี่จะไม่กลับไปรึไง" เธอยิ้มขำกับใบหน้างอนๆของอีกคนบนจอโทรศัพท์ จีมินมักจะชอบทำแบบนี้เวลาที่ไม่ได้สิ่งที่ต้องการจากเธอ
(ก็อยากได้ยิน..) พอเห็นสีหน้าของจีมินเธอก็ใจอ่อนขึ้นมาทุกที เธอน่ะ แพ้ลูกอ้อนของอีกคนจะตาย (ไม่ได้เหรอ)
"เห้อ โอเคยอมแล้ว" เธอสูดลมหายใจเข้าก่อนที่จะพูดสิ่งที่คนปลายสายอยากได้ยิน "ฉันไม่อยากให้พี่กลับ" คนโตกว่ายกยิ้มอย่างพอใจผิดกับคนพูดที่พยายามหลีกเลี่ยงการสบตากับอีกคน ใบหน้าขาวขึ่นสีเรื่อที่ดูก็รู้ว่าเกิดจากอาการเขินอาย
