เสียงซุบซิบดังไปทั่วบริเวณทางเดินตึกเรียนยามเมื่อร่างสูงของใครบางคนเดินผ่านไป ทุกสายตาจับจ้องไปที่ร่างของเด็กหนุ่มเรือนผมสีดำที่ดูแปลกตาไปกว่าทุกวัน จองโฮซอกไม่ได้สนใจสายตาของผู้คนบริเวณนั้นแม้แต่น้อง ดวงตาคมที่ถูกบดบังด้วยแว่นตาจดจ่ออยู่กับหนังสือเล่มเล็กในมือ คงเป็นเพราะว่าเขาชินแล้วละมั้งที่ถูกตกเป็นเป้าสายตา แต่วันนี้คงจะมากกว่าทุกวันเพราะเจ้าตัวเพิ่งย้อมสีผมมาใหม่ ซึ่งเป็นสีผมที่ถูกระเบียบ และเขาคิดว่า
คงถูกใจใครบางคนแน่นอน
ขายาวก้าวไปตามทางเดินผ่านห้องเรียนของตนเองไปและหยุดลงที่หน้าห้องที่เขามักจะมาเป็นประจำ แม้จะถูกเจ้าของห้องไล่ออกมาอยู่เป็นประจำก็เถอะ
'ห้องประธานนักเรียน'
มือหนาข้างที่ไม่ได้ถือหนังสือเลื่อนเปิดบานประตูออก ถ้าเป็นปกติคงจะมีเสียงบ่นตามมาว่าทำไมไม่เคาะประตูก่อน แต่วันนี้กลับเงียบผิดปกติ ตาคมกวาดมองไปทั่วห้องจนไปหยุดอยู่ที่โต๊ะทำงานที่อีกคนมักจะนั่งทำหน้าเครียดอยู่ตรงนั้น ร่างเล็กในชุดนักเรียนถูกระเบียบฟุบหน้าลงกับโต๊ะหลับตาพริมทำเอาริมฝีปากหนาเผลอยกยิ้มขึ้น มือหนาเลื่อนไปปิดประตูอย่างเบามือ
ขายาวค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้คนที่หลับอยู่วางหนังสือเล่มเล็กลงบนโต๊ะก่อนที่ร่างสูงจะทิ้งน้ำหนักลงกับโต๊ะทำงานที่มีเอกสารวางอยู่เล็กน้อย ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอทำให้รู้ว่าอีกคนไม่มีท่าทีจะตื่นขึ้นมาในเร็วๆนี้ ดูท่าว่าประธานนักเรียนคนเก่งของเขาคงนอนดึกแล้วรีบมาทำงานแต่เช้าแน่ๆ เขาหลุดยิ้มให้กับภาพที่ไม่ได้มีให้เห็นอยู่บ่อยนัก มือหนาลูบลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มธรรมชาติอย่างนึกเอ็นดู ไม่นานนักคนที่หลับอยู่ก็ค่อยๆมีปฏิกิริยาก่อนเปลือกตาสีมุกที่ปิดสนิทอยู่จะค่อยๆลืมขึ้น
"เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ" น้ำเสียงงัวเงียยามเพิ่งตื่นนอนทำให้เขานึกขำ มือเล็กขยี้ตาเหมือนเด็กๆจนเขาต้องเอื้อมมือไปห้ามไว้
