ร่างเล็กของเด็กสาววัยมัธยมปลายนั่งอยู่บนเก้าอี้ตั้งใจอ่านหนังสือจนลืมดูเวลาที่ล่วงเลยมาจนถึงสองทุ่มแล้ว เพราะเป็นช่วงใกล้สอบปลายภาคเขาจึงต้องเร่งอ่านหนังสือ
แต่ดูเหมือนเขาจะจดจ่ออยู่กับการอ่านหนังสือมากเกินไปจนลืมไปว่า ยังไม่ได้ทานมื้อเย็น ท้องเริ่มร้องประท้วงขึ้นมาทำให้เด็กสาวเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเรียนมองดูเวลาก็พบว่าเขาอ่านหนังสือจนลืมเวลาอีกแล้ว มินยูลุกจากโต๊ะเดินลงไปยังชั้นล่างของบ้านเพื่อหาอะไรทาน แต่ก็พบกับความว่างเปล่า...
นี่เขาลืมไปได้ยังไงเนี่ยว่าวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน
เพราะพ่อกับแม่ไปต่างจังหวัดกันจึงเหลือเพียงแค่เขาที่อยู่เฝ้าบ้าน เท้าเรียวก้าวขึ้นไปยังชั้นบนอีกครั้งเพื่อหยิบกระเป๋าตังค์ก่อนจะเดินลงมาชั้นล่างแล้วออกไปร้านสะดวกซื้อโดยไม่ลืมที่จะล็อคบ้าน
เวลาสองทุ่มท้องฟ้ามืดจนเหมือนเที่ยงคืน มีดวงดาวอยู่ไม่กี่ดวงที่เขามองเห็นได้ แสงไฟข้างทางก็สลัวจนน่ากลัว แต่ยังดีที่บ้านเรือนแต่ละบ้านยังเปิดไฟอยู่ทำให้ยังรู้สึกปลอดภัย อากาศตอนกลางคืนเริ่มเย็นลงเพราะใกล้เข้าหน้าหนาว โชคดีที่เขาเลือกใส่เสื้อแขนยาวออกมา แต่รู้สึกว่าตัวที่เขาเลือกมามันจะตัวใหญ่ไปนิดเพราะแขนเสื้อยาวจนกินมือ ความยาวของเสื้อก็เกินตัวทำให้มันถูกยัดลงไปในกางเกงขาสั้นที่เขาสวมอยู่
ร่างเล็กเดินมาจนถึงร้านสะดวกซื้อก่อนจะเดินไปที่ตู้อาหารแช่แข็งสำหรับมื้อเย็นของเขา แต่ก็เปลี่ยนใจเดินไปโซนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแทน สายตาไล่มองไปตามรสชาติต่างๆก่อนที่มือเรียวเลือกหยิบสิ่งที่เขาต้องการก่อนจะเดินไปโซนที่เป็นขนมขบเคี้ยว แต่เมื่อเดินเข้าไปเขาก็หยุดชะงักเพราะคนบางคนที่ยืนเลือกขนมอยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มที่เป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทเขา เขาไม่ได้เจอกันตั้งแต่วันที่ไปทำงานบ้านของจีฮยอนอีก ประมาณเกือบสองอาทิตย์ได้แล้ว เขามองอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจเล็กน้อยเพราะสีผมของเขาดูแปลกตาไปจากครั้งที่แล้วที่เจอกัน ผมสีชมพูที่ดูเหมือนเพิ่งจะไปย้อมมาก็ดูเข้ากับผิวขาวๆของเขาดี
