Όλα αυτά για ένα στοίχημα

part 11

Εξω απο το Giulianoς η Μιν ανεπνευσε το νυχτερινο καλοκαιρινο αερακι και σκεφτηκρ οτι ενιωθε ευτυχισμενη.

Επειτα βγηκε ο Καλ που της χαλασε τη διαθεση ρωτωντας την:

"Που ειναι το αυτοκινητο σου;"

"Δεν εχω αυτοκινητο" του απαντησε. "Θα περπατησω. Ευχαριστω για την ωραια βραδια. Περιπου δηλαδη. Αντιο"προσθεσε τεινοντας το χερι της.

"Οχι" ειπε ο Καλ αγνοωντας το χερι της. "Προς τα που ειναι το σπιτι σου;"

"Σου ειπα μπορω να περπατησω..." απαντησε εκνευρισμενη.

"Στην πολη νυχτιατικα ολομοναχη; Αποκλειεται να σε αφησω. Ειμαι ανθρωπος με καλη ανατροφη. Θα σε συνοδευσω στο σπιτι σου δεν υπαρχει περιπτωση να μην το κανω γι αυτο πες προς τα που πηγαινουμε"

Η Μιν καταλαβε οτι δεν ειχε ιδιαιτερο νοημα να επειμεινει. Οι λιγες ωρες που ειχε περασει με τον Καλβιν Μορισεϊ ειχαν σταθει αρκετες για να αντιληφθει πως εκεινος πετυχαινει παντα αυτο που ηθελε.

"Καλως. Σ' ευχαριστω πολυ. Το σπιτι μου ειναι αποδω".

"Εσει τι δουλια κανεις" τον ρωτησε.

"Οργανωνω επαγγελματικα σεμιναρια μαζι με δυο συνεταιρους"

"Δηλαδη εισαι δασκαλος;" τον ρωτησε εκπληκτη.

"Ναι".

"Εδω στριβουμε" ειπε η Μιν επιβραδυνοντας το βημα της καθως εφταναν στη γωνια." Τωρα μπορω να...."

"Συνεχισε να περπατας" την εκοψε ο Καλ κι εκεινη υπακουσε.

Οσο απομακρυνονταν απο τα πολυσυχναστα μερη τοσο πιο σκοτεινη ηταν η γειτονια παρα τα φωτα του δρομου και η Μιν ενιωσε ευγνωμοσυνη για την συντροφια του. Επειτα απο καμποσα βηματα συνεχισαν να περπατουν σιωπηλα ωσπου εφτασαν στα σκαλοπατια του σπιτιου της.

"Φτασαμε. Ευχαριστω πολυ...."

"Που ειναι;" ρωτησε ο Καλ κοιταζοντας γυρω του." Δεν βλεπω κανενα σπιτι".

"Ειναι εκει ψηλα" απαντησε η Μιν δειχνοντας την πλαγιά του λοφου. "Τα σκαλοπατια ξεκινουν αποδω. Επομενως μπορουμε να..."

"Χριστε κι Αποστολε αυτο μοιαζει με το Εβερεστ. Ποσα σκαλια ειναι συνολικα;"

"32 και μετα αλλα 26 για τη σοφιτα οπου βρισκεται το διαμερισμα μου". Του εδωσε το χερι." Επομενως ας απχαιρετιστουμε εδω. Ευχαριστω που με εφερες σπιτι. Σου ευχομαι τα καλυτερα για το μελλον".