This a flashback chapter. If it's in a bold letters, it means it happened way more back. Yep, written in bold letters is a flashback in a flashback.
...
"Please, talk to me..." mabilis kong inayos ang mga gamit ko saka siya nilagpasan.
"Kausapin mo ko, sige na. Hear me out..." mas binilisan ko ang mga hakbang ko pero binilisan niya rin ang kanya.
"I bought you soya milk, double chocolate flavor. Heto, paborito mo to di ba?" if it's like before I will statically accepted it with a wide smile plaster on my face.
Hindi ako huminto at mas lalong hindi ko siya sinulyapan. Kailangan kong habulin ang susunod kong klase, mahuhuli na 'tong thesis namin.
Hindi kasi nagpapapasok ng late yung susunod naming prof kaya bago siya makapasok dapat maunahan mo na siya. May 10 minuto pa naman ako bago magsimula ang klase, nagmadali pa rin ako para makausap ko pa yung mga kasama ko sa thesis at para na rin tuluyan ng makaiwas sa kanya.
"Bun, kausapin mo ko sige na. It's better to just shout at me rather than giving me cold shoulder..." Bun? If it's like before, it will sound music to my ears. Narinig ko ang sunod-sunod na pagsinghot niya, senyales ng pagluha.
"I didn't meant what I've said, hindi ko sinasadyang gawin yon. Kaya Bun, sige na, mag-usap tayo" umiiyak pa rin siya at pinagtitinginan na kami ng mga estudyante pero nagpatuloy pa rin ako.
Napansin kong tinanggal niya ang salaming nakasuot sa mga mata niya para punasan ang mga luha. Bumalik pala siya sa pagsasalamin, expired na siguro yung mga contact lense niya.
Alam kong may reserba siya laging contact lense kapag pa-expire na yung isa, ipinagkibit balikat ko nalang. Call me heartless but I became numb to even feel remorse.
Patuloy pa rin siyang nakasunod sa 'kin hanggang marating ko ang gusali ng susunod na klase ko. Marami pa siyang inalok sa 'kin na kung noo'y hindi ko tatanggihan. Marami pa siyang sinabi na kung noo'y magpapahinto sa 'kin.
At patuloy lang siyang lumuha habang kinukumbinsi akong harapin at kausapin siya, na kung noo'y agad-agad pagbibigyan ko ang gusto niya.
She's been doing this for straight two weeks now. Mula umagang paglabas ko ng apartment, sa mga bakanteng oras ko hanggang sa pag-uwi ko.
Pero iba na ngayon. I've had enough. I became numb. I got tired. I now gave up.
She got tired first.
She've had enough first.
She gave up first.
She pushed me away first.
She played numb.
She knew that I'm breaking.
She knew that I'm doing my best to save our relationship.
She knew that I'm putting my effort to gain her back.
She knew that I'm giving my all for her. For her to come back. For her feelings to lit back.
She knew that I kept on apologizing to her. I kept on saying sorry for not being the best for her.
She knew yet she didn't care.
She knew yet she acted like she didn't know.
She knew yet she played numb.
Her reason. She fell out of love.
