HILLTON WIFE

Chapter 8.

Raven POV.

Salukuyang nag titipa ako sa laptop ng marinig ko ang cp ko na tumutunog.

"Ano na ang balita"

"Sir. Pasinsya na kayo. Pero wag sana kayong mabigla."
Kinabahan naman kaagad ako. Ano ba ang nangyayari sa akin bakit kinakabahan ako ng ganito.

"Sir. Si maam kaith po. Wala na"
Napatayo ako ng marinig ko ang wala na..
Ano ang ibig sabihin nya.

"Anong wala na ang sinasabi mo? Sabihin mo nga ng maayos"
Danmit! Marami pang paligoy ligoy to.

"Wala na po si maam kaith sir. Sumabog ang bus na sinasakyan nya  patungong davao" what. "Andito po kmi sa st. Luke hospital. "

"Ok punta naako"
Fuck! Nasabunot ko nalang ang sariling buhok

Agad akong sumakay sa sasakyan ko at mabilis pinatakbo ang sasakyan patungong hospital.

"Sir dito po"
Nakita ko naman ang babaeng hindi na makilala sa sunog na natamo. Shit! Hindi maaari. Hindi pwedi mangyari 'to.

"Sir ito po ang mga gamit ni maam kaith"
Binigay nya ang supot na may lamang relo. Sing sing at ang  malita. Tiningnan ko ang sing sing.. Sakanya nga ito. Di ko na namalayan na tumutulo na pala ang mga luha ko kong di pa pumatak ito sa kamay kong may hawak na sing sing.

Sorry kaith. Sana sa umpisa palang di nakita minalitrato ng ganoon sana gumawa nalang ako ng paraan para di na umabot sa ganito.

___________________________________

Pumasok ako ng bahay na wala sa sarili. Umupo ako sa sofa at pumikit.

Masaya kanaba rave na wala na ako?

Napabalikwas ako ng marinig ang bosis ni kaith. Nakatulog pala ako.

Tinukod ko ang dalawang kamay sa tuhod at sinabunutan ang mga buhok.

Kaith im sorry di ko sinasadya. Im so sorry. Sana mapatawad mo ako kaith. Mahal kita pero pinipilit ko ang sarili ko na ang nararamdaman ko sayo ay isang tunay na kaibigan lamang. Masyado kang mabait para saakin. Hindi ako karapatdapat sayo. Patawarin mo ako.  Napahagolhol ako sa subrang iyak. Ang laki kong tanga. Sinaktan ko ang taong parating andyan sa tabi ko. Gago. 'Yan dapat ang bagay itawa sa akin. Tumayo ako at kumuha ng maiinom mas mabuti narin ito.