Friends With Boys

Go to the hospital

Abby

Never thought life was so hard. Ik kan op dit moment alleen maar janken. Janken, janken, janken en janken. Niemand kan me nu nog blij maken. Iedereen gaat dood. Eerst mijn ouders en nu ligt Maddy in het ziekenhuis op de intensive care. Slechter kan gewoon niet. Ze wordt nu dag en nacht in de gaten gehouden.

Nadat Joy, Hunter en Nash me hadden weggetrokken heb ik de hele avond bij hen uitgehuild. Alleen heeft het geloof ik niet zo geholpen. Ik doe nog steeds niks anders. De rest heeft geprobeerd me wat op te vrolijken, maar ik werd alleen maar chagrijniger. Ik snauwde iedereen af en dat zorgde dat de stemming steeds slechter werd. En dat, allemaal dankzij mij. Well done Abbygail!

Dus, dit is mijn leven op dit moment. Ik heb liever dat ik niet geboren was. Oké, ik had dan al deze coole vrienden niet, maar ook niet al het verdriet dat me is aangedaan. Het liefst ga ik nu naar Nash en blijf ik bij hem. Maar ik durf niet. Ik heb hem afgesnauwd, wie wil dan nog met me praten? Straks vindt hij me niet eens leuk, hij ziet me zeker al aankomen.

We zitten nu in de auto naar het ziekenhuis. Ik zit naast Joy en Hunter. Naast Hunter zit Nash en ik heb het gevoel dat hij me de hele tijd zit aan te staren. Cameron is er ook. Eindelijk, we zijn er. Hunter sprint al naar binnen, de infobali. Achter de bali zit een opgetut wijf, man dat wil je niet zien. Hunter staat daar bijna te flippen en zij zit SUPER langzaam het kamernummer te zoeken terwijl ze super arrogant zit te kijken. Het liefst zou ik haar een klap in haar gezicht hebben gegeven, maar dat kan nu helaas niet. Hunter rent al weer weg. 'Hunter! Waar ga je heen?' Mijn stem slaat grandioos over, maar het kan me allemaal niet schelen. 'Naar Maddy natuurlijk! Kamer 331!' Allemaal rennen we achter hem aan, alles voor Abby. 

Wanneer we bij de kamer staan is Hunter al met de dokter in gesprek. Er mag maar 1 iemand te gelijk naar binnen. Ashton en Brandon zijn er ook al. 'Hey guys' fluister ik zacht. Ze lopen naar me toe en trekken me in een knuffel. Ik hou zo van deze jongetjes, het zijn echt schatjes.

Hunter komt weer terug. Hij laat zijn tranen op de vrije loop. Ik ga naar hem toe en geef hem een knuffel. Er zijn op dit moment geen woorden nodig. Ik zie heus wel dat hij Madelyn leuk vindt. Je moet blind en doof zijn wil je dat niet gemerkt hebben. Ze zijn zo cute samen!

Als ik de kamer binnen kom, begin ik al te huilen. Ten eerste ziet Maddy er zo bleek uit! Ze lijkt wel een spook. Ten tweede heeft ze allemaal slangetjes om haar heen. Eentje in haar neus en in haar armen voor de zuurstof en het infuus en dan ook nog voor meer bloed. Ze had heel veel bloed verloren. Als ik dat wijf ooit te pakken krijg die haar dit heeft aangedaan, ben ik bang dat ze het niet gaat overleven.

Naast het bed van Maddy staat een krukje. Ik neem aan dat Hunter daar net ook zat. 'Maddy' zeg ik zacht. Er komt alleen een gek geluid uit mijn keel. Eindelijk kan ik praten. 'Lieve Abby, ga alsjeblieft niet dood. Ik kan niet zonder je leven! Je bent mijn beste vriendin. Echt, wordt wakker. Doe het voor mij, voor Joy en Bart, voor Hunter.' Ik geef haar een kus op haar voorhoofd en loop weer weg.

Na mij gaan nog een paar anderen naar binnen. Ik zit op een van de stoelen die daar staan. Elke keer zie ik weer voor me hoe dat andere meisje Abby in haar rug steekt. WAAROM?! Wat heeft Abby haar misdaan? 

Nadat we een groepsknuffel hebben gehad komt de dokter. 'Vrienden en familie Hood? Ik heb een boodschap voor jullie. Het spijt me enorm om dit te zeggen, maar... Er is ongeveer 5% kans dat Madelyn Hood dit gaat overleven. Het spijt me.' Nadat hij dit gezegd heeft, loopt hij weer weg. Ik kan dit niet meer, de kans dat Maddy dit overleefd is 5%. Dit kan niet. Ik voel me slap worden, ik kan niet langer op mijn benen staan. Ik val nog net niet flauw, ik beland op mijn knieën. Nash ziet het en snelt naar me toe. 'Abby, niet flauwvallen!' Hij trekt me op en slaat ijn armen om me heen. Ik leg mijn hoofd op zijn borst. Ik begin weer te huilen, dit keer houd het niet op. Ook niet als we in de auto zitten naar huis. Ik was niet in staat om zelf te lopen dus Nash droeg me naar de auto en zette mij op zijn schoot. In de auto ben ik in slaap gevallen.

Nash

Iedereen is kapot. Wat er met Maddy is gebeurd is over de hele wereld gegaan. We zijn net bij haar in het ziekenhuis geweest. Ik heb Abby terug moeten dragen naar de limo. Ze kan zelf niet meer lopen, too shocked. Niet dat ik het erg vind, ik denk dat ik echt gevoelens voor haar heb. 

We zijn thuis, nu nog Abby wakker maken. Oh wat zou ik haar graag laten slapen, maar ze gaat het liefst in haar bed liggen. Wedden? 'Abby. Abs! Wakker worden!' Langzaam doet ze haar ogen open. Ze ligt nog steeds op mijn schoot. Waarom is ze zo mooi! 'Kom, ik draag je naar je kamer toe oké?' 'Is goed' fluistert ze. Cameron doet de deur open. Joy zat ook bij ons in de auto. 'Uh Joy, zou jij mee willen lopen? Dan draag ik haar wel naar boven, zou jij haar willen helpen met omkleden?' 'Ja tuurlijk haha, ik denk dat ze dat wel op prijs zal stellen ja.'
Nadat ik haar op het bed heb gelegd loop ik naar mijn eigen kamer. Ik kleed me om en ga mijn tanden poetsen. Daarna plof ik in mijn bed en trek de dekens over me heen. Ondanks dat ik uitgeput ben kan ik niet slapen. Zal ik Maddy ooit nog spreken?

Heey peepz. Beetje drama in dit hoofdstuk. Volgende week actie week. I'm gonna die😭😭❤❤❤