Friends With Boys

Best day of my life

Abby

We gaan weer naar het ziekenhuis, zoals we de afgelopen weken hebben gedaan. Met de limo rijden we erheen. Maddy ligt nu al 2 maanden in coma! Ik heb het gevoel dat ze eruit gaat komen maar, de artsen willen niks zeggen. Ze willen ons geen valse hoop geven zeggen ze. Dat snap ik ook wel, maar het maakt het allemaal zo lastig. Je hebt geen enkele hoop meer. Ookal denk ik dus dat ze eruit gaat komen. Elke keer wanneer ik iets tegen haar zeg, lijkt het alsof ze me toch op de een of andere manier. Ik weet niet waarom, maar dat gevoel heb ik. Nu nog de werkelijkheid.

Ik zit naast Hunter. Heel vaak gaan we met z'n tweeën naar het ziekenhuis. Iedereen heeft ook andere dingen, niet dat het ze niet kan schelen ofzo, maar zij hebben ook een leven. Hunter trekt zich niks van de managers aan en gaat gewoon met mij mee. Ik ben dus al heel vaak met Hunter geweest. Ik ben er ondertussen ook achter dat hij Maddy echt heeel erg leuk vindt, dat wordt echt wel wat.

'Kom Abs! Wij zijn er.' Ik loop met Hunter naar de ingang. Ondertussen kunnen we het wel dromen hoe we moeten lopen. We komen er elke dag. Ik ga elke dag mee, ze moet uit de coma komen en als ze er dan uitkomt moet ik er wel bij zijn natuurlijk.

Er mag nog steeds maar 1 persoon tegelijk naarbinnen. Hunter gaat dus als eerst.

Ineens hoor ik een stem die ik 2 maanden lang gemist heb, Maddy!! 'Wat sta je daar nou suf te glimlachen' zegt ze. Ik ben helemaal beduusd. 'Maddy, het was zo stil zonder je!' Ik ren naar haar toe en geef haar een enorme knuffel, die heeft ze verdiend. Ze verteld hoe het was om in coma te liggen. 'Het was zo gek, alles wat jullie vertelden hoorde ik maar ik kon niet reageren. Tot net, ik kon ineens in de hand van Hunter knijpen. Ik ben zo blij dat ik weer wakker ben.' 'Wij ook Maddy, je wilt niet weten hoe saai het was.' 'Maar, ik heb wel een ideetje. We kunnen natuurlijk ook doen alsof ik toch ben gestorven ben, maar dan ben ik dus een verassing.' Ik kijk bedenkelijk, is dat wel zo grappig? Ach weetje, iedereen zal extra blij zijn. 'Oké dan, maar dan moet jij wel bellen hè. Kijken of ze het door hebben.' We vertellen het ook aan de arts, hij wil ook wel meewerken.

'Met Cameron.' 'Met Maddy. Ik heb heel slecht nieuws, Maddy heeft het niet overleefd.' 'Nee! W-we komen er zo aan' stottert hij.' Maddy, Hunter en ik liggen helemaal slap. 'Hij had het niet eens door dat jij het was!'

Na 20 minuten komen de boys. Hunter en ik zijn weer naar de gang gegaan. Ik zie ze aankomen. Vooral Nash begint echt hard te huilen als ik hem een knuffel geef. We blijven langer in een knuffel staan dan normaal. Ik hou echt van deze jongen.
Dan komt Maddy aanlopen. Cameron ziet hem als eerst. Hij kijkt alsof hij een spook ziet. 'Maddy, wacht. Dit kan niet.' 'Jawel sufferd' Maddy staat daar met zo'n pretkop die ik echt gemist heb.  'Ik was het die je belde, weet je dat niet? Toen jij opnam zei ik 'Met Maddy'.' 'Verrekt, je hebt nog gelijk ook.' Iedereen begint te lachen. Maddy krijgt van iedereen knuffels.

*SKIP TOT HET AVONDETEN*

Maddy is at home again, everyone is Happy. Dit blijf ik mijn leven lang herinneren. De grap van de eeuw. Ondertussen zit ik mijn pizza tonijn samen met Nash te eten. Wanneer gaat hij me nou eindelijk vragen?

Hunter en Maddy hebben ook een relatie. Ik zei het je, die 2 zijn echt voor elkaar gemaakt. Ze mogen echt never nooit meer uit elkaar. Most cute couple ever.

Hoi menseeeen. Ik heb actieweek, rip mijn leven. Ik moet weer leren dus niet zo'n lang hoofdstuk helaas. Ik probeer deze week nog een hoofdstuk te posten, maar weet niet of het lukt.

Morgen weer naar het ziekenhuis, naar de chirurg. Ik kan eindelijk weer lopen!! It's a little wonder.

Love you xoxox