S.E.C.R.E.T 2

Κεφάλαιο 7o

ΚΕΪΣΣΙ

ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΕΙΧΑ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΤΕΙ με το θάρρος της Ντοφίν κι όσο κι αν ανυπομονούσα να την καθοδηγήσω, ομολογώ ότι ζήλευα λίγο. Στο κάτω κάτω είχα δει στα κλεφτά τον πίνακα και μερικούς από τους καταπληκτικούς άντρες που θα γνώριζε. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα να βγάλω επιτόπου το κινητό μου στην Τρίτη οδό, προτού καλά καλά φτάσω στη Μαγκαζίν. Φτάνει πια με αυτή την ανόητη επιφυλακτικότητα, με αυτούς τους γελοίους φόβους. Η Ντοφίν είχε απαντήσει «Εκπλήξτε με» όταν η Επιτροπή τής ζήτησε να πει τι είδους σεξουαλικές φαντασιώσεις ήλπιζε να απολαύσει. Αφού ήθελα να την καθοδηγήσω, θα ήταν καλύτερο να βρω κι εγώ η ίδια λίγο θάρρος. Πληκτρολόγησα τον αριθμό του Μαρκ Ντρούρυ με ανανεωμένη ορμητικότητα. «Εμπρός;» είπε, με μια φωνή που ακουγόταν σαν να είχε μείνει σε βαρέλι από ξύλο βελανιδιάς σε υγρό υπόγειο. «Σε ξύπνησα, ε;» Γαμώτο. «Ναι, με ξύπνησες». «Είναι τέσσερις το απόγευμα». « Μαμά, εσύ; Νόμιζα ότι σε χάσαμε πριν από έντεκα χρόνια. Τι ωραία έκπληξη...» αποκρίθηκε με ένα χασμουρητό. «Όχι, δεν είμαι η... Είμαι αυτή που γνώρισες στου Ιγνάτιου πριν από μερικές μέρες. Η Κέισσι. Αν και λυπάμαι πολύ για τη μητέρα σου...» «Σε δουλεύω. Κατάλαβα ποια είσαι, και για να ξέρεις, η μητέρα μου ζει και βασιλεύει...» Εντάξει, έπεσα σε χωρατατζή. Το έχω. «Θα της το πω, και θα δεις τι θα πάθεις!» «Πολύ αλαζονικό εκ μέρους σου να πιστεύεις ότι θα γνωρίσεις τη μητέρα μου προτού καν βγεις ραντεβού μαζί μου... Πού είσαι;» «Στη συνοικία Γκάρντεν. Φεύγω... απ' το σπίτι μιας φίλης» απάντησα κοιτάζοντας πάνω από τον ώμο μου το Μέγαρο, το οποίο είχα αφήσει πίσω. «Λοιπόν;» είπα. «Τι λοιπόν;» «Λοιπόν... θες να βρεθούμε;» «Τώρα;» ρώτησε, κομπιάζοντας λιγάκι. «Ναι. Τώρα». «Ναι!» αποκρίθηκε, εντελώς ξύπνιος πια. Πρότεινε να συναντηθούμε στο Schiro's έπειτα από μισή ώρα. Αυτό σήμαινε ότι δεν προλάβαινα να αλλάξω, σκέφτηκα κοιτάζοντας το μπλουζάκι και το τζιν μου. Ούτε προλάβαινα να αλλάξω γνώμη. Θα «βρισκόμουν» με κάποιον που είχα μόλις γνωρίσει.

Με έπιασε ναυτία. Μπορούσα να το κάνω; Αυτό τον ρόλο δεν έπαιζε ο ένας χρόνος στο S.E.C.R.E.T.; Να λειτουργεί σαν ένα ζευγάρι σεξουαλικές βοηθητικές ρόδες; Καιρός να τις βγάλω. Ήξερα ποιες ήταν οι ανάγκες μου. Είχε έρθει η ώρα να τις καλύψω. * * * Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Μαρκ Ντρούρυ ήρθε αργοπορημένος. Κι όπως ήταν αναμενόμενο, ήξερε τη χαριτωμένη σερβιτόρα, την όμορφη κοπέλα που έτρωγε μόνη της, τον ανδρόγυνο σου σεφ που κοντοστάθηκε να χαιρετήσει και τη χυμώδη μπαργούμαν, από την οποία παράγγειλε μια κανάτα μπίρα προτού έρθει και καθίσει απέναντί μου στο τελευταίο άδειο τραπέζι. Στο Schiro's σύχναζαν πολλοί ντόπιοι, μουσικοί και εργαζόμενοι σε εστιατόρια που έτρωγαν σε περίεργες ώρες. Κόντευε 5, ήταν η ώρα του μεσημεριανού για όλους αυτούς. Ο χώρος ήταν σπουδή στο καρό και στο piercing, και, χάρη στην πανσιόν από πάνω, δεν έλειπαν οι αλλοδαποί επισκέπτες. Θύμιζε αίθουσα αναμονής για τους εξόριστους του Παραδείσου. Ξαφνικά αισθάνθηκα γριά. «Γεια...» μου είπε χαμογελώντας κι έβαλε ένα ποτήρι μπίρα για τον εαυτό του κι ένα για μένα. Στην αρχή παραλίγο να μην τον αναγνωρίσω. Είχε ξυριστεί κι έδειχνε το υπέροχο πρόσωπό του σε όλο του το μεγαλείο. «Γεια». «Υποθέτω ότι σ' αρέσει η μπίρα». «Γι' αυτή ζω!» Φαινόταν νυσταγμένος, τα μαλλιά του ήταν πατικωμένα, ενώ η πράσινη μπλούζα του –που αναδείκνυε τα ανοιχτογάλανα μάτια του– ήταν φορεμένη το μέσα έξω. Προτού έρθει, είχα πεταλούδες στο στομάχι, αλλά περιέργως άρχισαν να καλμάρουν μόλις ήρθε και κάθισε. Ένα τυπάκι είναι. Με ανάγκες. Σαν εσένα. Έπιασε έναν κατάλογο από το τραπέζι και τον μελέτησε, ρίχνοντας κάθε τόσο κλεφτές ματιές προς το μέρος μου. «Ας πάρουμε μπέργκερ. Τα κάνουν καταπληκτικά εδώ!» «Έχω να έρθω πάρα πολύ καιρό» αποκρίθηκα. «Ερχόμασταν με τον πρώην μου για μεσημεριανό όταν πρωτοήρθαμε στη Νέα Ορλεάνη». Γιατί ανέφερα τον Σκοτ; «Με τον πρώην σου, ε;» Έκλεισε με θόρυβο τον κατάλογο. «Πρώην σύζυγο ή πρώην φίλο;» «Σύζυγο. Αλλά πέθανε πριν από καιρό». «Δε με δουλεύεις, έτσι; Επειδή πραγματικά έκανα πλάκα για τη μαμά μου». «Όχι, δεν κάνω πλάκα». Δεν το σκάλισε περισσότερο. «Και πώς τα έχεις πάει έκτοτε στην ωραία τούτη πόλη;» «Ερωτικά εννοείς;» Συνόδεψα την ερώτηση με μια μεγάλη γουλιά μπίρας. «Ναι». «Ε, πότε έτσι, πότε γιουβέτσι... Εσύ;» ρώτησα σκουπίζοντας το στόμα μου. «Δύσκολα βρίσκεις άνθρωπο που να του αρέσουν οι ώρες των μουσικών... Καταλαβαίνεις τι εννοώ;»