S.E.C.R.E.T 2

Κεφάλαιο 9o

ΚΕΪΣΣΙ

ΖΗΤΗΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΤΙΛΝΤΑ μια συνάντηση της τελευταίας στιγμής λίγες μέρες μετά τη φαντασίωση της Ντοφίν με τον αστυνομικό. Το ότι ήμουν Καθοδηγήτριά της σήμαινε ότι περνούσα λιγότερο χρόνο με τη δική μου, αλλά μετά το σεξ με τον Μαρκ αισθανόμουν κάπως περίεργα. Έτσι όπως πλησίαζε στο σημείο όπου καθόμουν στο πάρκο Όντυμπον, ήταν η προσωποποίηση της νότιας αριστοκρατίας. Φορούσε ψάθινο καπέλο, μαύρα γυαλιά και έξωμο κοραλλί φουστάνι, που αναδείκνυε τα κόκκινα μαλλιά της και τις φακίδες επάνω στο λείο ντεκολτέ της. Κόντευε τα εξήντα, αλλά φαινόταν δροσερή και σέξι σαν κάποια με τα μισά της χρόνια. Και από τον τρόπο με τον οποίο περπατούσε καταλάβαινες ότι ήξερε πως είχε ξεχωριστό ταλέντο στο να κάνει είσοδο. Δική της ιδέα ήταν να συναντηθούμε κοντά στο γήπεδο ποδοσφαίρου δίπλα στην είσοδο Σεν Τσαρλς. Καθώς ερχόταν προς το παγκάκι, ακόμα και οι παίκτες κατά τη διάρκεια της επίθεσης αναγκάστηκαν να σταματήσουν για να τη χαζέψουν. Όσο καθόμασταν, της είπα τα τελευταία νέα για την Ντοφίν, εξηγώντας της πώς μάθαινε να δίνει τον έλεγχο. «Δύσκολο πράγμα ο έλεγχος...» είπε η Ματίλντα παρακολουθώντας το παιχνίδι. «Αν έχεις πολύ, δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να γνωρίσει τους άλλους. Αν έχεις λίγο, δε γνωρίζεις ποτέ τον εαυτό σου. Για πες μου εσύ, Κέισσι... Πώς τα πηγαίνεις εκεί έξω στην άγρια φύση;» «Καλά. Μια χαρά. Το... έκανα. Έκανα σεξ...» της ξεφούρνισα. «Μπα; Τι ωραία! Με ποιον;» «Με ένα παιδί που γνώρισα!» απάντησα, με τόνο αλλόκοτα θριαμβευτικό. «Αυτόν απ' το εστιατόριο του Ιγνάτιου εκείνη τη μέρα. Δεν είναι ο τύπος μου. Αλλά στο σεξ καλά περάσαμε». «Δηλαδή δε θα τον ξαναδείς;» «Δεν ξέρω... Είναι σχεδόν δέκα χρόνια μικρότερος από μένα. Νεαρός. Εγωκεντρικός. Παρ' όλα αυτά, σέξι. Μπορεί και να τον ξαναδώ. Το ωραίο είναι ότι δε με νοιάζει αν θα τον ξαναδώ ή όχι. Αλλά το σεξ ήταν απίστευτο». «Δηλαδή δε θες να τον ξαναδείς;» ρώτησε η Ματίλντα. «Όχι και τόσο... Δεν ξέρω τι να σου πω. Με κάνει πουτάνα αυτό;» Η Ματίλντα έστρεψε όλο της το σώμα προς το μέρος μου, μη δίνοντας πια καμία σημασία στο ματς. Είχε ένα ύφος λες και την είχα χαστουκίσει. «Η λέξη "πουτάνα", εκτός κι αν χρησιμοποιείται από σκληροπυρηνικές φεμινίστριες ή ειρωνικά από ειδήμονες στην ειρωνεία, δεν έχει καμία θέση στο στόμα μιας γυναίκας! Μ' ακούς; Όχι όταν περιγράφει τη σεξουαλική της συμπεριφορά, και ιδίως όταν περιγράφει τη συμπεριφορά μιας άλλης γυναίκας. Μια τέτοια λέξη αφήνει σημάδια, Κέισσι!» Είχα μείνει κάγκελο. Δεν την είχα ακούσει ποτέ να χρησιμοποιεί τόσο αυστηρό τόνο. «Αυτή η λέξη χρησιμοποιούνταν ως όπλο κατά των γυναικών σε όλο τον κόσμο από αμνημονεύτων χρόνων, για να μας κάνει να νιώθουμε ανάξιες και απομονωμένες. Μπορεί να έχει εξαιρετικά τραγικές συνέπειες σε μια νεαρή γυναίκα. Κάποιες μπλοκάρουν· άλλες χάνουν την αυτοπεποίθησή τους· άλλες χάνουν την επιθυμία τους να εξερευνήσουν τη σεξουαλικότητά τους· και κάποιες άλλες δίνουν τέλος στη ζωή τους εξαιτίας της σεξουαλικής ντροπής». Δεν το είχα πολυσκεφτεί το ζήτημα, αλλά κι εγώ είχα αισθανθεί στη ζωή μου αυτή την ντροπή, αυτή την αίσθηση πως ήταν λάθος να θέλεις και να απολαμβάνεις το σεξ. Από τότε όμως που είχα μπει στο S.E.C.R.E.T., αυτή η ντροπή είχε αρχίσει να σβήνει. Μάλιστα μου φαινόταν γελοίο να εξακολουθώ να έχω αυτές τις παλιές ιδέες. Τότε σκέφτηκα κάτι άλλο. «Αφού η ντροπή είναι τόσο τοξική, τότε γιατί δεν είναι πιο γνωστό το S.E.C.R.E.T.; Αυτός θα ήταν ένας τρόπος ώστε να καταπολεμήσουμε το στίγμα, τα δύο μέτρα και σταθμά. Γιατί το "πουτάνα" να είναι προσβολή για τις γυναίκες, αλλά όχι απαραίτητα για τους άντρες;» «Να σε ρωτήσω κάτι; Αν δημοσιοποιούσαμε την ύπαρξή μας, θα παραδεχόσουν πως είσαι ενθουσιώδες μέλος μιας ομάδας γυναικών που οργανώνει και πραγματοποιεί σεξουαλικές φαντασιώσεις για άλλες γυναίκες; Θα ήθελες να μοιραστείς με τον κόσμο όλους τους υπέροχους άντρες που έχεις γνωρίσει κι όλα τα υπέροχα πράγματα που έχεις κάνει μαζί τους στο S.E.C.R.E.T.;» Σήκωσε τα γυαλιά της και με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια. Με είχε στριμώξει. Δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να αντέξω να αντιμετωπίσω τέτοιου είδους έλεγχο. «Δε γίνεται να αλλάξουμε τον κόσμο, Κέισσι, αλλά μπορούμε να απελευθερώσουμε μία γυναίκα κάθε φορά. Να μειώσουμε την ντροπή της. Μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε. Και τώρα πες μου τα πάντα για τον νεαρό με τον οποίο κοιμήθηκες...» «Λοιπόν, για να δούμε... Μ' αρέσει. Μ' αρέσει να είμαι μαζί του. Μα όταν δεν είμαι μαζί του, δεν τον σκέφτομαι. Και μετά νιώθω τύψεις, επειδή θα έπρεπε να αισθάνομαι περισσότερα πράγματα για κείνον... Έτσι δεν είναι;» «Τι θα έπρεπε και τι δε θα έπρεπε... Ποιος νοιάζεται;» είπε κουνώντας το χέρι της. «Εγώ νομίζω πως είναι απόλυτα υγιές, και απολύτως απαραίτητο, μια τριανταεξάχρονη γυναίκα όπως εσύ να κάνει εκπληκτικό σεξ με έναν νεότερό της, απ' τον οποίο δε θέλει πολύ περισσότερα. Να σε ρωτήσω κάτι; Ήσουν ειλικρινής μαζί του ως προς αυτό που ήθελες;» «Ναι». «Ήταν συναινετικό το σεξ;» «Φυσικά!» «Πήρατε προφυλάξεις;» «Πήραμε». «Ε τότε, πολύ καλά έκανες! Πρέπει να είναι πολύ ωραία να βρίσκεσαι και πάλι μέσα στο κορμί σου και να ανακαλύπτεις απλώς έναν άντρα. Οπότε μην ξαναμιλήσεις πια για πουτάνες. Εντάξει; Χωρίς επικρίσεις. Χωρίς όρια. Χωρίς ντροπή. Αυτό ισχύει και για το πώς σκέφτεσαι για τον εαυτό σου». Μου φάνηκε καλή στιγμή να αναφέρω κάποιον άλλο, κάποιον που ήθελα να ξαναδώ, κάποιον για τον οποίο έτρεφα ακόμα συναισθήματα. «Τι κάνει ο Τζέσσι;» ρώτησα όσο πιο αδιάφορα μπορούσα. «Είναι ο επόμενος στη λίστα των φαντασιώσεων της Ντοφίν;» «Έτσι πιστεύω» απάντησε ατενίζοντας το γήπεδο. «Ήταν ο τρίτος σου. Θεωρούμε ότι θα πρέπει να είναι και της Ντοφίν». Άουτς. Προσπάθησα να μην την κοιτάξω, αλλά εκείνη κάρφωνε έναν γλυκούλη ιδρωμένο ποδοσφαιριστή με τα χέρια στα γόνατα που προσπαθούσε να ξελαχανιάσει. Φαινόταν γύρω στα τριάντα, Λατίνος, ίσως Νοτιοαμερικανός ή Ιταλός. Όχι πολύ ψηλός, γεροδεμένος, γυμνασμένος, με ανακατεμένα μαύρα μαλλιά και δόντια τόσο λευκά, που άστραφταν από δέκα μέτρα μακριά. «Τον βλέπεις εκείνον;» με ρώτησε. «Είναι κάπως δύσκολο να μην τον προσέξεις...» απάντησα. «Τον ξέρεις;» «Προσπαθούμε να τον στρατολογήσουμε. Υποτίθεται ότι θα ερχόταν η Άντζελα να με υποστηρίξει σήμερα. Τώρα το καθήκον αυτό έχει πέσει επάνω σου». «Τώρα;» «Πιάσε την μπάλα!» ούρλιαξε η Ματίλντα. «Γλυκιά μου, ξέρω τι σκέφτεσαι για τον Τζέσσι. Δεν μπορείς να έχεις τον Γουίλ και δε θες αυτό τον νεαρό, οπότε ψάχνεις κάτι ενδιάμεσο. Δεν πειράζει... Αλλά δεν είμαι σίγουρη πως είναι καλή ιδέα να βγάλουμε τον Τζέσσι απ' τη λίστα. Εξάλλου θα ήθελα να σε στείλω ένα ταξίδι. Το ξέρεις ότι πρέπει να βγάλουμε σε πλειστηριασμό την "Κόκκινη οργή";» «Τον πίνακα στο αμαξοστάσιο;» «Ναι. Αποφασίσαμε να τον βγάλουμε σε πλειστηριασμό στο Μπουένος Άιρες, στην πατρίδα της Καρολίνας. Πιστεύουμε πως εκεί θα πιάσουμε την καλύτερη τιμή, αφού έχουν μείνει μόνο δύο πίνακες. Θέλουμε να συνοδέψεις τον πίνακα και να εκπροσωπήσεις την... ένωσή μας. Δε χρειάζεται να βγάλεις φωτογραφίες ή να απαντήσεις σε ερωτήσεις. Απλώς θα βάλεις ένα ωραίο φουστανάκι και θα υπογράψεις την απόδειξη αγοράς και μεταβίβασης». Ουάου, Μπουένος Άιρες! Το τελευταίο ταξίδι που είχα κάνει ήταν στον Καναδά, για τη φαντασίωση με τον δάσκαλο του σκι. Καιρός μου ήταν να κάνω διακοπές, αλλά με την Τρεϊσίνα έγκυο και την Ντελ τόσο γερασμένη, ήταν αδύνατο. «Μακάρι να μπορούσα, μα αν αφήσω τον Γουίλ τούτη τη στιγμή, το καφέ θα ρημάξει...» «Τον νοιάζεσαι πραγματικά, ε;» Πριν προλάβω να απαντήσω, μια μπάλα δραπέτευσε και κύλησε κοντά στο παγκάκι μας, ακολουθούμενη από κείνο τον τύπο που είχε βάλει στο μάτι η Ματίλντα. Του χαμογέλασε. «Γεια... Έγινες προπονήτριά μας τώρα; Ή μόνο διαιτητής;» τη ρώτησε, κοντανασαίνοντας από το τρέξιμο. «Χρειάζεστε και απ' τα δύο...» τον πείραξε η Ματίλντα γέροντας πίσω το κεφάλι της, για να κοιτάξει το πρόσωπό του κάτω από το γείσο του καπέλου της. «Πώς σε λένε;» «Ντόμινικ. Εσένα;» «Ματίλντα Γκριν. Αυτή είναι η φίλη μου η Κέισσι». «Είστε φαν του ποδοσφαίρου;» «Όχι» απάντησε η Ματίλντα. Ο Ντόμινικ έσκασε στα γέλια, ενώ ένας από τους αντιπάλους του τον αποδοκίμαζε, ουρλιάζοντας να φέρει την μπάλα πίσω στο παιχνίδι. «Μην πας πουθενά, Ματίλντα Γκριν!» φώναξε τρέχοντας με την όπισθεν και ξαναγύρισε στο παιχνίδι. Κάθε λίγα δευτερόλεπτα κοιτούσε προς το μέρος μας για να σιγουρευτεί πως ήταν ακόμα εκεί. Είχα μείνει άναυδη. «Πώς το έκανες αυτό;» «Τι έκανα;» «Κατάφερες τον ωραιότερο γκόμενο στο πάρκο να έρθει να σου μιλήσει. Ούτε γυναίκες με τα μισά σου χρόνια δε θα το κατάφερναν!» Ανασήκωσε τους ώμους, με τα μάτια καρφωμένα επάνω του. «Τον ξεχώρισα. Τον απομόνωσα από την αγέλη του. Καθεμιά στρατολογεί διαφορετικά. Εμένα αυτή είναι η μέθοδός μου». Ο Ντόμινικ έφυγε ξανά με την μπάλα, προχωρώντας γρήγορα προς την άλλη άκρη του γηπέδου. «Φύγε. Φύγε. Φύγε!» «Αναζητάμε κόσμο αυτή την περίοδο;» «Ναι, πράγματι... Είμαστε μείον έναν από τότε που διώξαμε τον Πιέρ. Γι' αυτό διστάζω να σου δώσω τον Τζέσσι... Μήπως εντόπισες βέρα στον Ντόμινικ;» «Δεν κοιτούσα». «Είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κοιτάς». Το σημείωσα νοερά καθώς οι ποδοσφαιριστές πλησίαζαν στο κέντρο του γηπέδου. Κάποια στιγμή ο Ντόμινικ σήκωσε τη φανέλα του για να σκουπίσει το πρόσωπό του, αποκαλύπτοντας το μυώδες στομάχι του. «Ουάου!» αναφώνησα. «Ναι. Είναι πολύ ωραίος, ε; Δε χρειάζεται όμως να είναι όλοι μοντέλα για να γίνουν μέλη. Παρ' όλα αυτά, πρέπει να ξέρουν ότι είναι σέξι. Πρέπει να μπορούν να κρατήσουν μια συζήτηση, να φαίνονται ενδιαφέροντες, ακόμα κι αν δεν είναι. Η ελκυστικότητα είναι υποκειμενική, αλλά μας αρέσει να μένουμε στην "κλασική" τριάδα χαρακτηριστικών: σέξι, αρρενωπός, με αυτοπεποίθηση. Και φυσικά πρέπει να χαίρουν άκρας υγείας! Αυτός εδώ τα έχει όλα. Και για δες... Δε φοράει βέρα». Κοίταξε το ρολόι της. «Κέισσι, θα το τακτοποιήσεις εσύ για μένα. Εγώ πρέπει να βρω κάποιον να πάει στην Αργεντινή». «Ποιο να τακτοποιήσω;» «Να πάρεις το τηλέφωνο του Ντόμινικ. Ίσως μπορεί να αντικαταστήσει εκείνος τον Τζέσσι...» απάντησε κλείνοντάς μου το μάτι. Ο πανικός άρχισε από τα πόδια μου και ταξίδεψε ως το πίσω μέρος του κρανίου μου σαν πονοκέφαλος έπειτα από παγωτό. «Μα εσένα θέλει να γνωρίσει... Εμένα ούτε που με κοίταξε. Κι αν δε μου δώσει τον αριθμό του;»

Η Ματίλντα σηκώθηκε και κάρφωσε το βλέμμα της στο γήπεδο, σαν λιονταρίνα που κοιτάζει νωχελικά μια γαζέλα. «Αρκεί να του το ζητήσεις. Στο μεταξύ να είσαι καλή με τον εαυτό σου. Αυτή η σχέση της μίας βραδιάς σε τάραξε λιγάκι... Μην την αφήσεις να εκτροχιάσει όλη την πρόοδο που έχεις κάνει. Έχεις ανθίσει. Το βλέπω...» Η Ματίλντα βγήκε νωθρά από την πύλη Σεν Τσαρλς, χάνοντας το γκολ του Ντόμινικ. Εκείνος έκανε έναν νικητήριο γύρο από το τέρμα έως το κέντρο του γηπέδου, όπου ανακάτεψε τα κόκκινα μαλλιά ενός αντιπάλου, έκανε ακόμα έναν κύκλο για να κάνει «κόλλα το» με τους αντιπάλους του που κάθονταν στον πάγκο και τελικά προσγειώθηκε στο παγκάκι μου. «Γεια...» είπε ασθμαίνοντας. «Πού πήγε η φίλη σου;» «Έπρεπε να φύγει» απάντησα και βιάστηκα να συμπληρώσω: «Μου είπε όμως να σου ζητήσω το τηλέφωνό σου». «Τι; Τέλεια!» Χαμογέλασε πλατιά. Αρκεί να του το ζητήσεις. Την ώρα που έγραφα το νούμερό του στο κινητό μου, ο κοκκινομάλλης φίλος του ήρθε τρέχοντας ξοπίσω του. «Γνωρίζεις τις θαυμάστριές σου, Ντομ; Αυτή έχει όνομα;» Εμένα κοιτούσε; Ναι. Εμένα κοιτούσε. «Κέισσι» είπα σκιάζοντας τα μάτια μου και κοιτάζοντας με μισόκλειστα βλέφαρα το πρόσωπό του, που, έπειτα από προσεκτικότερη εξέταση, ήταν χαριτωμένο. Επιπλέον είχε βαριά σκοτσέζικη προφορά και μυώδεις βραχίονες γεμάτους φακίδες. «Με λένε Γιούαν. Άκου... Ξέχνα τον αριθμό αυτού του μαλάκα και γράψε τον δικό μου». «Τι λες γι' αυτό;» είπα, προσπαθώντας να εμποδίσω τις πεταλούδες στο στομάχι μου να επηρεάσουν τη φωνή μου. «Θα δώσω τον αριθμό του Ντόμινικ στη φίλη μου και ίσως κρατήσω τον δικό σου για μένα...» «Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο σχέδιο!» απάντησε. Αφού κλείδωσα τους αριθμούς τους με ασφάλεια στο τηλέφωνό μου, σηκώθηκα να φύγω. «Λοιπόν, παιδιά, χάρηκα πολύ». Προχωρώντας προς την οδό Μαγκαζίν, συλλογιζόμουν με θαυμασμό το γεγονός ότι είχα έρθει σε επαφή με δύο απίστευτα σέξι άντρες, τις φαντασιώσεις των οποίων ίσως ξεκλείδωνε το S.E.C.R.E.T. Αν ήταν δεκτικοί και διακριτικοί, θα εκπαιδεύονταν από ένα μέλος της Επιτροπής. Μετά θα έσμιγαν με μια τυχερή υποψήφια, την Ντοφίν ενδεχομένως. Κοίταξα το πάρκο, που τώρα ήταν γεμάτο και βούιζε από γυμνασμένους δρομείς, χαριτωμένους μπαμπάδες και σέξι ποδηλάτες. Ήταν πάντα εδώ όλοι αυτοί οι άντρες, κι εγώ δεν τους είχα προσέξει ποτέ; Μήπως έβλεπαν κάτι μέσα μου για πρώτη φορά; Τα λόγια της Ματίλντας αντήχησαν στο μυαλό μου: Έχεις ανθίσει. Το βλέπω...