Schijn bedriegt

*17

Pov Melissa

Ik loop braaf achter Lorenzo aan naar zijn kantoor. Hij opent de deur voor mij en sluit die weer als we beide binnen zijn. Hij is nog altijd een gentleman. Hij gaat zitten op zijn stoel achter zijn bureau en ik ga op de stoel tegenover hem zitten. 'Melissa..' begint hij. Ik kijk hem recht in zijn licht bruine ogen aan. 'Jaa Lorenzo?' Vraag ik als hij niet verder praat. 'Is dat wie ik denk dat het is?' Ik zwijg. 'Is dat de vriendin van Christopher?' Vraagt hij weer.

Ik slik. 'Ja Lorenzo.' Hij blijft me strak aankijken. 'Weet Chris dat zij hier is Melissa?' Vraagt hij strak. Ik slik weer. 'Nee Lorenzo.' Hij blijft even stil. 'Melissa ik ga niet alles vragen. Leg me verdomme uit waarom de vriendin van Chris hier is en waarom ik er geen moer vanaf weet!' Lorenzo slaat zijn vuist op de bureautafel en ik schrik.

'Mano is haar gaan halen met Carlos. Hij denkt dat Chris vanzelf weer bij ons terug komt als zijn vriendin er niet meer is. Ik dacht dat je het wist Lorenzo..' ik kijk naar beneden. 'Het is al goed. Sorry.' Hij staat op en geeft me een knuffel. Als hij me los laat loop ik naar de deur. Voor ik die open maak hoor ik Lorenzo weer. 'Meliss zorg ervoor dat er geen enkele klant bij haar komt zolang Chris haar niet heeft gevonden. Ik werk niet mee aan de smerige spelletjes van Mano. Maar ik verlink hem ook niet. Chris zal Caylin vanzelf wel vinden dat weet ik zeker.' Ik knik en geef hem een knipoog om vervolgens de kamer uit te lopen.

Pov Caylin

Ik zit op het bed van Chanel en ik vlecht haar mooie haren terwijl zij naar tv kijkt. 'Chanel..' vraag ik voorzichtig. 'Hmm?' 'Hoe ben jij hier terecht gekomen?' Chanel ademt diep in en gaat dan recht tegenover mij zitten op het bed.

'Ik zat met Mano in de klas. Hij was al het hele jaar met mij aan het flirten maar hij deed nooit echt wat bijzonders dus ik liet het zoals het was. Tot we waren geslaagd. Ik ging uit om te vieren dat ik was geslaagd en zowat alle eindexamenleerlingen waren naar dezelfde club gegaan. Dus ook Mano. Ik stond bij de bar en was al mijn zoveelste drankje naar binnen aan het werken tot ik twee handen in mijn heupen voelde. Ik draaide me langzaam om en stond oog in oog met Mano. Hij vroeg of ik wilde dansen en ik ging toen met hem mee. We dansten even en toen kwam een slow nummer. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en hij had zijn handen om mijn middel. Hij trok me stevig tegen zich aan en zo dansten we. Toen keek ik hem in de ogen aan en kuste hij me. De kus werd steeds intenser en hij nam me mee naar zijn huis. Daar gooide hij mij meteen op bed en ja.. je begrijpt wel wat er verder is gebeurd. De volgende dag maakten we ons samen klaar en gingen we gezellig wandelen en wat eten. Ik was smoorverliefd op hem. Aan het eind van de dag nam hij me mee naar dit huis. Hij wees me een kamer toe en sinds dien ben ik hier. Dat is nu al twee jaar geleden.'

Ik kijk Chanel bewonderend aan. Hoe ze dit verteld zonder moeite of verdriet. Zijn alle meiden hier zo sterk? 'Wauw Chanel.. het spijt me.' Besluit ik toch te zeggen. 'Voor wat? Ik ben het hier al gewend joh. Het is al twee jaar en ik heb echt super leuke vriendinnen.'

Ik kijk haar verbaasd aan. 'Ja maar je hebt ook steeds een andere man die met je mag doen wat hij maar wilt alsof je een pop bent.' Ze glimlacht naar me. 'De klanten hier zijn zo slecht nog niet. Ze zijn eigenlijk heel erg aardig en ik ben hier lang genoeg om vaste klanten te hebben. De meeste ken ik al heel goed en ik heb het ook heel gezellig met ze.'

Ik snap dit niet. Hoe kunnen ze allemaal zo positief blijven. Dit is echt belachelijk.

Er wordt op de deur geklopt. En meteen erna wordt de deur geopend. Lorenzo staat in de deur opening. 'Ik dacht wel dat ik je hier kon vinden.' Hij ziet er een stuk kalmer uit dan toen hij ons naar onze kamer stuurde. 'Dag Lorenzo' groet Chanel blij. Hij schenkt haar een glimlach en wenkt mij om te komen. Ik geef Chanel een knuffel en loop dan de kamer uit.

'Dus.. jij bent het kamer elf meisje.' Begint hij terwijl hij de trap afloopt. 'Wat is dat toch met iedereen. Alle andere meiden krijgen gewoon hun naam te horen, maar ik ben steeds het kamer elf meisje.' Ik snap het niet meer. Hij lacht en opent een deur waarop staat privé. Ik loop naar binnen en hij gaat zitten in de stoel achter het bureau. Ik ga in de stoel voor het bureau zitten en zo zitten we tegenover elkaar.

'Kamer elf is de mooiste kamer van het huis, de grootste kamer en de kamer die door nog nooit iemand bezet is geweest.' Gaat Lorenzo in op mijn vraag. 'Waarom is er nog nooit iemand geweest dan?' Ik ben heel nieuwsgierig. 'Niemand is het waard. Behalve jij.' Ik glimlach naar hem.

'Vertel me wat meer over jezelf. Mano heeft je dossier namelijk nog niet aan mij gegeven.' Gaat hij verder. Ik zwijg even. Lang genoeg om ervoor te zorgen dat Lorenzo mij recht in mijn ogen aankijkt.

'Uh nou, ik ben Caylin Del Prado. Ik ben bijna 18 jaar. Ik woon met mijn moeder en vader, maar zij zijn nooit thuis wegens werk. En ik woon met mijn tweelingbroer Caeden Del Prado. Ik heb een vriendje, of nouja ik weet niet of hij nog mijn vriend is, maar hij heet Christopher Sanchez en uh ja dat was het denk ik.'

Hij knikt. 'Heeft Mano je verteld wanneer je eerste klant komt?' Vraagt hij uit het niets. 'Overmorgen.' Even lijkt er schrik in zijn ogen te vinden, maar zo snel als het er was verdween het ook en kwam zijn strakke uitdrukking weer tevoorschijn. 'Is goed Caylin. Ga nu maar slapen, je hebt je rust hard nodig.' Zegt hij zo vriendelijk mogelijk. Ik knik en loop weg.