yatakta oturuyorum gözlerim tavana dikili şekil de gözlerim doluyor bir şeyler düşünüyorum ama ne düşündüğümün ben de farkında değilim tek bildiğim karanlığın çok rahatsız edici olduğu daralıyorum çok daralıyorum ve gelen bir iki damla göz yaşı kalkıp ışığı açabilirim ama yapmıyorum sanki kendime o acıyı çektirmekten keyif alıyor gibiyim mazoşist miyim ? hayır gök yüzünü izlemeye koyuldum ve kendime sordum o an NEDEN ? neden mutlu değilim ? neden içim hep sıkıntıyla dolu ? neden ailem yok ? neden kimse beni sevmiyor ? neden değersiz görüyorum kendimi ? babam böyle pasta yapmayı nerden öğrendi ? bu şakaydı tabi hiç bir şey yolunda gittmiyor bu günde hiç keyfim yok hava basık ve soğuk tam da nefret ettiğim gibi 17 yaşında olmama rağmen bu kadar karamsar olmam çok mu normal bilmiyorum ama hastalığımın bunda büyük etkisi var ve ilaçlarımın olmayışının evet ben piskolojik sıkıntıları olan çooook büyük piskolojik sıkıntıları olan bir kızım BİPOLAR hastasıyım yani manik depresif normal de burda yazmayı pek sevmem kalemle kağıda dökmeyi severim duygularımı elimle kalemin bütünleşip duygularımla kağıdın üstünde dans etmesini severim çok fazla özen göstermem ben noktaya virgüle özgür bir kızım ne virgülle yarım bırakmayı severim ne de noktayla son bulmayı
aslın da beni anlayabilmeniz için nerden başlayacağımı bilmiyorum sanırım en başından başlamalıyım
